Na een gezellige kerst bij beide families was het plan om tweede kerstdag lekker vroeg richting de Ardennen te vertrekken. Maar uiteraard kwamen we iets minder snel op gang dan gepland en zaten we pas om twee uur ’s middags in de auto richting het zuiden. Helaas had die dag half Nederland besloten ook de weg op te gaan waardoor we ook nog eens fiks in de file stonden. Aangezien ik nog wat grieperig was (ja, ja voor de 100e keer dit jaar) besloot ik mijn oogjes dicht te doen.
Toen ik dik een uur later met mijn slaperige oogjes door de ramen gluurde was het landschap al behoorlijk anders. We waren al diep in Limburg. De heuvels blijven voor mij toch onlosmakelijk verbonden met vakantie!
Cyril had een verbazingwekkend gedetailleerde routebeschrijving geschreven (ongeveer: rij nu de heuvelweg af en zwaai naar man met baard links), waardoor we om half zeven zonder te hoeven zoeken bij ons stulpje voor dit weekend arriveerden. Helaas was het al pikkedonker maar ik keek al uit naar het open doen van de gordijnen de volgende ochtend.
Nadat we de auto uit hadden geladen was het dan toch echt tijd voor ONZE kerst. De traditie (ja ja, al drie jaar op rij), met z’n tweetjes cadeautjes uitpakken. We hadden zelfs ons eigen mini-kerstboompje meegenomen. Ook dit jaar ben ik weer zwaar verwend met van alles en nog wat!
Na een ietwat onrustige nacht door het kneuterige bed in het nog kneuterigere huisje besloten we de omgeving wat te ontdekken. In het plaatstelijke (tevens erg kneuterige) dorpje eerst ff een nieuwe spijkerbroek gehaald. Ondanks het feit dat de auto afgeladen was had ik het namelijk toch gepresteerd om alleen mijn joggingbroek mee te nemen. En ’s avonds lekker in het warme chalet veel spelletjes gespeeld onder het genot van warme choco en een lekker glas wijn.
Dag twee besloten we ons toch maar aan een wandeltocht te wagen van zo’n anderhalf uur. Met natuurlijk mijn onmisbare gemopper tijdens het laatste stukje klauteren (brought back memories; zie blog Curacao). Helaas was het kasteel van Reinhardstein gesloten maar hebben we toch van de mooie natuur kunnen genieten.
Aangezien het nog licht was zijn we hierna naar Monschau gereden om een hapje te gaan eten. Tijdens de autorit hebben we ons weer zitten vergapen aan het uitzicht. Het bracht me terug naar die talloze tripjes naar Luxemburg met mama, Barend en Reinier. De haarspeldbochten, de prachtige natuur en het ploppen van mijn oren bij elke berg of heuvel.
Dag twee besloten we ons toch maar aan een wandeltocht te wagen van zo’n anderhalf uur. Met natuurlijk mijn onmisbare gemopper tijdens het laatste stukje klauteren (brought back memories; zie blog Curacao). Helaas was het kasteel van Reinhardstein gesloten maar hebben we toch van de mooie natuur kunnen genieten.
Aangezien het nog licht was zijn we hierna naar Monschau gereden om een hapje te gaan eten. Tijdens de autorit hebben we ons weer zitten vergapen aan het uitzicht. Het bracht me terug naar die talloze tripjes naar Luxemburg met mama, Barend en Reinier. De haarspeldbochten, de prachtige natuur en het ploppen van mijn oren bij elke berg of heuvel.
Na nog een gezellige avond saampjes was het vandaag toch weer tijd om naar huis terug te gaan (wat gaat zo’n weekend toch snel). We besloten om de toeristische route terug te nemen naar Nederland. Na een uurtje rijden kwamen we langs een monument waarvan ik me hardop afvroeg waar het voor diende. Toen ik de andere kant op keek zag ik een veld met duizenden kruizen.
We besloten te stoppen. Hier besefte ik weer hoe jammer het is dat mijn kennis van de (Nederlandse) geschiedenis zo mager is. Het was een Amerikaanse begraafplaats voor zo’n kleine 8000 gesneuvelde Amerikanen. Zo lang geleden, maar nog steeds zo ontzettend actueel gezien de oorlogen die vandaag de dag nog worden uitgevochten. Ik kreeg kippenveld toen ik het veld met de duizenden kruizen en hier en daar een davidster betrad. Ik had (en heb ) er dan ook geen woorden voor.
We besloten te stoppen. Hier besefte ik weer hoe jammer het is dat mijn kennis van de (Nederlandse) geschiedenis zo mager is. Het was een Amerikaanse begraafplaats voor zo’n kleine 8000 gesneuvelde Amerikanen. Zo lang geleden, maar nog steeds zo ontzettend actueel gezien de oorlogen die vandaag de dag nog worden uitgevochten. Ik kreeg kippenveld toen ik het veld met de duizenden kruizen en hier en daar een davidster betrad. Ik had (en heb ) er dan ook geen woorden voor.
Ik besloot om er meteen iets over te schrijven en kwam toen (gelukkig) tot de ontdekking dat ik mijn laptop in het huisje had laten liggen dus konden we weer terug.
Uiteindelijk rijden we nu dan toch weer in ons eigen kikkerlandje op weg naar huis om straks weer met luid gemiauw door ons ‘kind’ verwelkomd te worden, daar kijk ik dan wel weer naar uit. Maar het was wederom een weekend om niet gauw te vergeten!
Liefs Ylonka
Check hier onze kiekjes:
 |
| Moulin du Bayehon |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten