Na een ietwat onrustige nacht door het kneuterige bed in het nog kneuterigere huisje besloten we de omgeving wat te ontdekken. In het plaatstelijke (tevens erg kneuterige) dorpje eerst ff een nieuwe spijkerbroek gehaald. Ondanks het feit dat de auto afgeladen was had ik het namelijk toch gepresteerd om alleen mijn joggingbroek mee te nemen. En ’s avonds lekker in het warme chalet veel spelletjes gespeeld onder het genot van warme choco en een lekker glas wijn.
Dag twee besloten we ons toch maar aan een wandeltocht te wagen van zo’n anderhalf uur. Met natuurlijk mijn onmisbare gemopper tijdens het laatste stukje klauteren (brought back memories; zie blog Curacao). Helaas was het kasteel van Reinhardstein gesloten maar hebben we toch van de mooie natuur kunnen genieten.
Aangezien het nog licht was zijn we hierna naar Monschau gereden om een hapje te gaan eten. Tijdens de autorit hebben we ons weer zitten vergapen aan het uitzicht. Het bracht me terug naar die talloze tripjes naar Luxemburg met mama, Barend en Reinier. De haarspeldbochten, de prachtige natuur en het ploppen van mijn oren bij elke berg of heuvel.
Na nog een gezellige avond saampjes was het vandaag toch weer tijd om naar huis terug te gaan (wat gaat zo’n weekend toch snel). We besloten om de toeristische route terug te nemen naar Nederland. Na een uurtje rijden kwamen we langs een monument waarvan ik me hardop afvroeg waar het voor diende. Toen ik de andere kant op keek zag ik een veld met duizenden kruizen.
We besloten te stoppen. Hier besefte ik weer hoe jammer het is dat mijn kennis van de (Nederlandse) geschiedenis zo mager is. Het was een Amerikaanse begraafplaats voor zo’n kleine 8000 gesneuvelde Amerikanen. Zo lang geleden, maar nog steeds zo ontzettend actueel gezien de oorlogen die vandaag de dag nog worden uitgevochten. Ik kreeg kippenveld toen ik het veld met de duizenden kruizen en hier en daar een davidster betrad. Ik had (en heb ) er dan ook geen woorden voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten