We've had ourselfs a Merry little Christmas

Door alle gebeurtenissen was ik voor het eerst (misschien wel in mijn leven) niet zo bezig met Kerst en alles eromheen. De kerstboom verscheen pas redelijk laat in huis en ook heb ik niet mijn uiterste best gedaan op de versiering (en dat is te zien!). Toch was deze kerst er één om toe te voegen aan mijn Top 3. Misschien kwam het juist omdat ik zo slecht voorbereid was - en dus de verwachtingen minimaal waren. Hoe dan ook; we had a Wonderful Christmas!! Kerstavond hebben we lekker met z'n tweetjes gevierd. Leuke kerstfilm gekeken en gezellig saampjes gegeten... nothing fancy. Eerste kerstdag hebben we om te beginnen lekker uitgeslapen! Daarna rustig aan lekker getut (nou ja, ik dan) en in de loop van de middag togen we een dorpje verderop - ja zo gaat dat dus - naar mijn schoonmoeder. Niet veel later druppelde Harold zijn zus en de family ook binnen en kon het cadeautjesfeest beginnen. De kids vonden vooral het cadeaupapier errug leuk en wij natuurlijk de inhoud ;-) We zijn allemaal weer heerlijk verwend dit jaar! Leuke spulletjes voor in huis en heerlijk spulletjes voor in bad! Na lekker met de kids gespeeld te hebben - wat een heerlijk excuus is het toch altijd weer wanneer er kids zijn - gingen we aan tafel. Aan het einde van de avond kon ik, na twee voorgerechtjes, een heerlijk hoofdgerecht en een zo mogelijk nog heerlijker toetje, met recht zeggen dat ik VOL zat! Inmiddels had de klok ook zijn werk gedaan en was de tweede kerstdag in theorie al aangebroken. Moe maar voldaan gingen we naar huis en stapten we ons bedje in.... en dit was nog maar de eerste dag!

De tweede kerstdag was welliswaar van een geheel ander kaliber maar minstens net zo leuk! Aangezien ik de laatste tijd mijn slaap hard nodig heb - lang leven het herstel - kwam Harold me rond een uur of twaalf (!) uit bed halen. Toen ik beneden kwam was de kamer al heerlijk warm en kwam de geur van versgebakken croissantjes me tegemoet. Voor de openhaard lagen kussens met een kleed eroverheen en daar stond een feestelijk ontbijt mét Champagne! Da's nog es wakker worden!! Aangezien ik nog geen alcohol mocht drinken (de laatste dag van mijn kuur) had Harold Prinsessen Champagne gehaald, de schat:

Nadat de champagne was gezakt hebben we vooral geluierd... Om vervolgens rond etenstijd ons klaar te maken om ons naar de Westzijde te begeven waar we met mijn broer en wat vrienden tweede kerstdag door zouden brengen. Ook daar hebben we heerlijk gegeten, spelletjes gespeeld en veel, heel veel lol gehad! Aangezien ik eindelijk wat alcohol mocht drinken duurde het dan ook niet lang voordat ik a little tipsy was!

Ook dit werd een avond met een gouden randje:

Toos, Nathalie, Kenrick, Leandro, Sharon, Paul, Reinier, Shanna, Ruurd, Joyce, Arno, Kim, Geert en Aart ontzettend bedankt voor twee heerlijke dagen. Maar vooral Harold bedankt, bedankt voor je liefde en je geduld! Voor je 'ability' om mij toch altijd weer op te vrolijken - zo bleek de afgelopen weken meer dan eens - maar vooral voor het feit dat je ook deze kerst weer tot een onvergetelijke hebt gemaakt! I hope for many more to come!!

Liefs Y.

Walking in a Winter Wonderland

Het meest geniet ik toch van de kleine dingen in het leven. Zeker nu ik de afgelopen week vrijwel alleen maar binnen heb gezeten. Even een stukje wandelen was dan ook een verademing! Sinds we hier wonen hebben we ons (en elkaar) regelmatig even geknepen... en ons beseft wat een geluk we hebben dat we dit huis hebben kunnen bemachtigen. De omgeving is ronduit PRACHTIG! Het aantal auto's dat door onze straat rijdt op een dag is momenteel op één hand te tellen wat ervoor zorgt dat sneeuw gewoon sneeuw blijft en niet verandert in natte drap.

Onze camera gaat eigenlijk altijd met ons mee, maar het afgelopen jaar hebben we het vooral moeten doen met de camera van mijn telefoon. De digitale camera zat namelijk iets te goed ingepakt en is dus ook pas een week of twee geleden ergens uit een doos gekomen. Maar deze keer hadden we 'm meegenomen naar buiten. Maar niet voordat we eerst in een melige bui vooral foto's van onzelf op de bank hebben genomen - gekke bekken trekkend! Hoewel ze meestal (dankzij de smeekbedes van Harold) het internet niet halen, maak ik voor deze keer graag een uitzondering.




Normaal werd ik altijd een beetje verdrietig bij het zien van de eerste sneeuwvlokjes.. het deed me altijd denken aan die laatste sneeuwdag in maart 2005. De dag waarop we afscheid moesten nemen van mama. Maar gisteren aan de eettafel vroeg Harold me of ik daar aan had gedacht dit jaar... en voor het eerst besefte ik me dat ik er helemaal nog niet bij stil had gestaan dit jaar. Misschien komt het doordat de sneeuw deze keer vroeger valt dan normaal, of misschien wel omdat het in maart alweer 5 jaar geleden is. Hoe dan ook, ik ga deze kerst genieten van het feit dat we een witte kerst hebben voor het eerst sinds 1981!

Daarnaast ga ik natuurlijk van nog veel meer dingen genieten;
Van het feit dat ik volgende week lekker vrij ben!

Van het feit dat het kerst is! En daarna oud en nieuw!

Van het feit dat ook Harold lekker vrij is en we ons haardvuurtje de hele dag aan kunnen stoken!

Van heerlijke warme chocolademelk! - Met slagroom!

Van het samenzijn met familie en vrienden!

Van het feit dat Harold en ik volgende week lekker twee dagen naar de Veluwse Bron gaan om van onze VIP Wellness Special te genieten. Daar kijk ik reikhalzend naar uit!! Geen computer mee (dus geen blogjes vanuit de sauna) en telefoons uit (dat wordt een uitdaging)... en genieten maar!!

Kortom, genoeg te genieten deze dagen. En nu eerst nog maar even broeden op mijn eindejaarsblogje... ow ja, en wat studeren...

Vanuit hier wensen we jullie alvast een witte, warme, feestelijke en bovenal gezellige kerst.

Liefs H. en Y.

Dubbel Feest!!

Even zou het er naar uitzien dat ik Harold zijn verjaardag vanuit het ziekenhuis mee zou moeten maken. Dus heb ik gisteren rondgestiefeld in het winkeltje beneden om toch wat leuks voor 'm te kunnen kopen. Corine (een vriendin) had ik in het complot betrokken want zij bracht 's avonds tijdens het bezoek stiekem slingers en balonnen mee. Ook Toos (schoonmams), Nathalie (schoonzusje) Leandro en Sharon kwamen gezellig op bezoek en vooral met mijn bed spelen. Toen iedereen een beetje weg was heb ik Harold naar beneden gestuurd omdat ik 'even wat voor moest bereiden'. Samen met zuster Jaqueline hebben we mijn kamer versiert met slingers en balonnen (opgeblazen met mijn laatste adem van gisteren) en het licht gedimd. Toen Harold terugkwam mocht ie zijn cadeautjes uitpakken en hebben we nog heerlijk even saampjes gelegen met het kaarslichtje (één van de cadeautjes) aan. Uiteraard kwam af en toe nog wel de zuster tussendoor om mijn infuus in de gaten te houden want die liep niet lekker. Uiteindelijk, vlak voordat Harold weer naar huis zou gaan, sneuvelde het infuus. Als geluk bij een ongeluk had ik net mijn antibiotica gehad dus ik mocht de nacht zonder infuus slapen! Ik heb dan ook een stuk fijner geslapen dan de nacht ervoor waardoor ik me meteen ook weer een stukje beter voel.

Vanmorgen om half acht was Harold alweer terug zodat we saampjes konden ontbijten (zie foto)... en zojuist heeft ie nog een verjaardagscadeautje gehad namelijk mij, want ik mag naar huis!! De dokter was hier zojuist en hoewel ik nog wel antibiotica moet blijven innemen, hoeft dit niet langer via het infuus. Ik kon 'm wel knuffelen!! Nu kan ik lekker naar huis en daar toch nog een beetje samen met Harold zijn verjaardag vieren. Wel moet ik het voorlopig rustig aan doen dus werken zit er pas in het nieuwe jaar weer in....

Dus mijn volgende blogjes zullen niet langer vanuit een ziekenhuisbed zijn maar weer lekker vanaf de bank thuis! Zusters, bedankt voor de goede zorgen.. maar hopelijk niet snel tot ziens ;-)

Liefs Y.

Gevloerd

Dat mijn leventje alles behalve saai is mocht gisteren wel weer blijken. In tegenstelling tot de meeste blogs, schrijf ik deze keer niet vanuit de luxe van onze woonkamer maar vanuit een ziekenhuisbed. Yep, ben wederom gevloerd en deze keer goed! Sinds gisteren ben ik de trotse (nou ja - bij wijze van spreken dan) bewoner van een kamer in het Zaans Medisch Centrum. Zonder verder in details te treden (je hoeft tenslotte niet alles wereldkundig te maken) is het gelukkig iets wat met de juiste medicijnen en de juiste zorg - daar lig ik hier tenslotte voor - goed te verhelpen is.

Dat alles bij mij tevens niet vanzelf gaat bleek gisteren ook wel weer, want zelfs het infuus kon niet in 1x aangelegd worden. Dankzij mijn dikke olifantenhuid moesten ze 5x prikken (en dat is NIET prettig) voordat ie zat. Slapen lukt hier ook al niet al te geweldig aangezien ik hier blijkbaar een prinses op de erwt ben. Thuis kun je een bom naast me af laten gaan (vraag maar aan Harold) maar hier word ik van ieder zuchtje wakker... grrrr... vandaag maar proberen om wat extra slaapuurtjes te maken.

Harold, de schat, is geen moment van mijn zijde geweken. Hoewel we dit jaar een abonnement op de Eerste Hulp lijken te hebben heeft hij ook gisteren de hele dag geduldig aan mijn zij gezeten en samen met mij gewacht op de uitslagen van alle onderzoeken. Gek was het wel om alleen wakker te worden vanmorgen maar gelukkig stond Harold alweer om half acht naast mijn bedje om samen toch ons ochtendritueel te doorlopen (knuffelen, nieuws kijken en thee drinken).

Goed, de planning voor deze week? Beter worden! Dat lijkt me een strak plan. Al het andere heb ik maar even naast me neergelegd... daar komt nu toch niets meer van. Nee 2009 is voor mij wel klaar nu, laat 2010 maar komen!

Liefs Y.

Our own love

Vandaag geen wijze woorden of hilarische anekdotes. Gisteren heb ik heerlijk samen met Harold de hele avond muziek geluisterd en gedanst... gewoon in onze huiskamer!
Één van de nummers wilde ik met jullie delen:

"Our Own Love"

I'm watching your shadow cut by the moon

Peaceful I wait for the dawn

These moments in silence are all that I need

The softness of hearing you breathe

And I know it doesn't get better than this

Funny it starts with just one little kiss

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

We've started a home of our own love

Your ups and your downs, powers and fears

Your presence fulfils my desire

You're all that I've wished for

You're more than I need, you're right where I wanna be

Oh no, I don't ask questions or try to explain

Telling myself it just happens this way

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

We've started a home of our own love

I don't ask questions or try to explain

Telling myself it just happens this way

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

Baby all I know you're no longer alone

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

Life lessons

Soms heb je van die ‘light bulb-moments’, ik althans wel! Dat zijn van die heerlijke momenten waarop je je realiseert dat alles een reden heeft en je zelfs uit alle negatieve dingen een les kunt leren. Mijn motto is altijd (geweest) dat ik nergens spijt van heb in mijn leven. Alles wat ik heb gedaan – goed of fout – is gedaan. Ik kan het niet meer terugdraaien en overdoen en het heeft me gemaakt tot wie ik ben. En laat ik nou net heel trots zijn op wie ik ben (geworden). Ik ben niet wit, maar ook niet zwart. Ik ben, zeg maar, gewoon lekker gekleurd ;-), een dynamisch persoon die het beste uit het leven probeert te halen.

Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd (en gisteren ‘it hit me’), dat liefde een werkwoord is. Met vertrouwen en eerlijkheid als belangrijkste ingrediënten. Liefde is geen magische toverspreuk of pleister op de wonden. Nee, liefde betekent keihard werken, tenminste als je er iets voor terug wilt krijgen. En niet alleen binnen een liefdesrelatie maar in iedere relatie; ook vriendschap of familie. Het komt je niet aanwaaien en je kunt het niet vasthouden. Althans, niet als je er niets voor doet om het te koesteren. Iedere dag opnieuw maak je de keuze om met iemand verder te gaan – of niet – en voor die keuze zul je moeten gaan staan. Anders had je tenslotte een andere keuze moeten maken (ja heus, zo simpel is het). Natuurlijk heb je geen invloed op de keuze of gevoelens van de ander, maar zelfs dan heb je wel weer de keuze in hoe je met dingen omgaat.

Ik ben een beetje allergisch voor mensen die schermen met de zin ‘het overkomt me gewoon, ik kan er niets aan doen’. Natuurlijk zijn er situaties waar niemand op zit te wachten, bijvoorbeeld een dierbare die overlijdt. Maar hoe ga je ermee om? Ga je uren, dagen, maanden in een hoekje zitten om je te verstoppen voor de wereld. Of ga je juist extra genieten in de wetenschap dat je nu voor twee moet genieten omdat deze persoon het niet meer zelf mee kan maken?! Ik kies in ieder geval voor het laatste!

Gisteren ben ik met Harold naar de film “Komt een vrouw bij de dokter” geweest. Het was een heerlijke avond. Na een klein weekje zonder elkaar was het fijn om weer even wat quality time samen te hebben. De film deed heel wat stof oplaaien en gaf ons tot diep in de nacht nog stof tot praten. De film laat in een vogelvlucht zien wat er gebeurd met emoties in extreem moeilijke omstandigheden – in dit geval een relatie waarbij één iemand doodziek is. Ook hier werd weer duidelijk dat je in alles een keuze hebt; hoe ga je ermee om? En zelfs al maak je de verkeerde keuze, wat leer je hier dan van?

Niemand is gemaakt om perfect te zijn, maar we mogen onszelf best uitdagen om het beste uit onszelf naar boven te halen. Waarom nemen we genoegen met minder? We willen toch allemaal het beste! Wanneer je een fout maakt moet je dit juist vieren... het is namelijk de ultieme manier om te leren hoe je het de volgende keer anders kunt doen. En daar wordt uiteindelijk niemand slechter van!

Liefs Y.

Babybelgische spraakverwarring

Ieder kwartaal, en vanaf januari iedere maand, mag ik voor mijn werk afreizen naar het altijd gezellige Brussel. Zo dus ook afgelopen week. Iedere keer als ik, dan al niet voor mijn werk, onze Nederlandse grens oversteek verbaas ik me weer over de cultuurverschillen op deze aardbol. Veelal zorgt dit voor grappige situaties maar soms ook voor hele genante. Zo heb ik erg moeten wennen aan het feit dat iedereen op het Belgische kantoor elkaar 's ochtends bij het binnenkomen en 's avonds bij het weggaan groet met een kus op de wang. Nu heb ik gelukkig lieve en fijne collega's maar ik kan me zo voorstellen dat dat niet in ieder bedrijf het geval is. Het gekke is dat zelfs Nederlandse collega's onderling elkaar met een kus groeten wanneer zij samen op kantoor in Brussel zijn. Ook het feit dat, wanneer er iets te vieren is (en dat is regelmatig het geval daar), er rustig wijn of champagne bij de lunch wordt genuttigd. Aangezien ik nog niet geheel alcoholisch volwassen ben (oftewel ik drink gewoon niet zo vaak) zorgt dat nog wel eens voor concentratieproblemen op het midden van de dag. Nee, de lunches zijn daar nooit saai te noemen. Er wordt altijd ontzettend veel gelachen, wat met name te danken is aan een aantal collega's met een subtiel gevoel voor humor. Maar regelmatig ben ik zelf ook wel onderdeel van de grap. Zo spraken we een aantal weken geleden over het feit dat er alweer Sinterklaasspullen in de schappen van de winkels lagen terwijl november nog moest beginnen. Al snel werd duidelijk dat het begrip 'pepernoten' niet bekend is onder mijn collega's daar en zelfs mijn uitleg; 'dat zijn kruidnoten ofwel mini speculaasjes' mocht niet baten. Enigszins verbaasd vervolgde ik met de vraag: "Maar als jullie geen pepernoten kennen, waar strooien jullie Pieten dan mee?" wat beantwoord werd met een luidkeels gelach van vrijwel alle Belgische collega's. Enigszins verbaasd vroeg ik me hardop af wat ik dan verkeerd had gezegd, om er al gauw achter te komen - dankzij de uitgebreide uitleg van een collega - dat een 'Piet' in België het mannelijk geslachtsdeel betekent.... OEPS..

Maar andersom zijn er vaak ook heel wat hilariteiten. Zo reed ik donderdagochtend een compleet chaotisch Brussel centrum in voor een training. Vol verbazing zag ik dat verkeersregels blijkbaar daar nog niet waren uitgevonden. Rood licht had geen betekenis en fietsers fietsen je rustig links of rechts voorbij. Maar wat er ook gebeurd, iedereen blijft altijd vriendelijk lachen; zelfs wanneer je een fietser half van haar sokken rijdt. Toen ik bijna bij de plaats van bestemming aan was gekomen bleek de straat opgebroken en stond er een mooi oranje bord. Maar in plaats van 'omleiding' gaf het bord aan: 'OMLEGGING'.... dan denk ik toch aan hele andere dingen!

Maar de dag zorgde voor nog meer hilariteit want ik was de enige Nederlander aanwezig op de cursus. Ik deed mijn best om al het Vlaams tot me door te laten dringen zodat ik er ook nog wat van op kon steken maar kon niet altijd een lach onderdrukken als er weer een opmerking uit de trainer kwam die wij in Nederland heel anders op zouden vatten. Het toppunt was toch wel het feit dat hij ons ging uitleggen in welke scherm we bepaalde gegevens in moesten voeren. In plaats van hier te zeggen: 'Hier gaan we het invoeren' kwam eruit: 'Hier gaan we palen'.... en je snapt het al, ik proeste het uit van het lachen. Om al heel snel te beseffen dat ik echt de enige was die de spraakverwarring begreep en dus maar weer snel met een rood hoofd achter mijn computer weg kroop.

Tja, de reisjes naar België zijn voor mij dus altijd erg leerzaam! Hopelijk mag ik nog veel, vaak en lang leren!

Liefs, Y.

"Waar je je energie in stopt dat groeit"

Soms doen we nog zoveel pogingen om de bordjes omhoog te houden maar zo af en toe sneuvelt er één die je iets minder goed in de gaten hebt gehouden. Of dreigen je armen moe te worden van het constant draaien aan de stokjes. Zo kon het gebeuren dat ik de afgelopen periode een belangrijk iets uit het oog ben verloren, of liever gezegd twee; namelijk ons! Daarom is het tijd om de bordjes even hun eigen draai te laten vinden en me te focussen op wat werkelijk belangrijk is: mijn thuisfront, mijn veilige haven!
Na de aftrap van mijn studie in september is alles in een stroomversnelling geraakt. Mijn baas heeft de grote sprong naar ‘down under’ genomen wat betekent dat ik even on my own ben op onze afdeling. Hoewel de werkdruk per dag toeneemt geniet ik toch nog elke dag van het werk dat ik doe. Maar ook mijn sociale contacten hebben hier behoorlijk onder te lijden gehad. (Sorry, ik maak het goed... that’s a promise!)
De kat is altijd een goed graadmeter geweest voor hoe het met mij gaat. De unieke eigenschap van zo’n diertje om zich aan je te spiegelen is gewoon soms bizar om te zien. En aangezien hij de laatste tijd alles behalve luistert, is dat toch wel een teken aan de wand dat ik een stapje terug moet nemen of in ieder geval wat meer aandacht moet schenken aan Rust Reinheid en Regelmaat.

Ik kijk uit naar de kerst. Gewoon even helemaal NIETS! Zelfs de kerstboom hebben we nog niet opgezet, iets wat redelijk uniek is voor mij gezien ik normaal rond mijn verjaardag (in september) de kerstspulltjes van zolder trek. Maar dit jaar is het er gewoon nog niet van gekomen. Daarom verheug ik me op mijn rit naar huis straks. Momenteel ben ik nog in Brussel aan het werk, maar zodra ik in de auto stap begint mijn weekend. Dan plof ik lekker op de bank samen met Harold en gaan we ons voorbereiden op een druk weekend met als kers op de taart de zondagavond geheel voor onszelf. We willen al weken naar “Komt een vrouw bij de dokter”, nu moet dat er toch maar eens van komen.
Daarna nog maar anderhalve week hard bikkelen op kantoor om vervolgens heerlijk een weekje er tussenuit te gaan om ons eens heerlijk te laten verwennen in een spa of beautyfarm. Even de drukte van 2009 van ons af laten glijden en vol frisse moed 2010 in. Wat 2010 voor mij in petto heeft zal ik in mijn eindejaarsblog nader toelichten maar dat het een goed jaar moet gaan worden is zeker!

Naast alle drukte zijn er de afgelopen maand ook hoogtepunten geweest. Te beginnen met Sinterklaas; wat was het gezellig met de kleintjes van Nathalie en Kenrick. De blije gezichtjes bij het zien van de cadeautjes is toch altijd weer een feest. Ook had ik die week mijn eindejaarsbeoordeling en heb ik een flinke bonus ontvangen voor mijn inzet van het afgelopen jaar en als hart onder de riem voor de aankomende periode. Daar ga ik dus maar es lekker van shoppen!

Ach ondanks het sneuvelen van sommige bordjes gaat alles toch gewoon door. Zolang liefde regeert blijven wij gewoon staan! Samen!!

Tot snel, liefs Y.