Strugglin' Jugglin'

Vol respect luister ik vaak naar de verhalen van succesvolle collega's of andere vrouwen in mijn omgeving die, althans voor zover ik het kan zien, het thuisfront in combinatie met de drukke werkweek combineren. Kids naar school, naar de voetbal of ballet, vergadering hier, zakenreis daar, tussendoor nog ff promotie maken en je hebt het goed voor elkaar.
Ik wil weten wat hun geheim is! Ondertussen voel ik me net een circusartiest met al mijn chinese bordjes op een stokje, rondrennend om ze allemaal vooral in de lucht te houden.
Dat ik het leuk vind is misschien nog wel het meest vreemde... Hoewel mijn wallen inmiddels op m'n knieën hangen voelt het heerlijk om te rennen en te vliegen. Ik krijg een adrenalinekick bij alleen al het idee dat ik vandaag twee presentaties in elkaar moet zetten, tussendoor de gewone werkzaamheden door moet laten gaan en de laatste hand wil leggen aan mijn conceptopdracht voor school. En dit alles sluit ik vandaag af met een heerlijke (twee uur durende) Zumbasessie.

Je snapt het al, het kon dus niet achterblijven dat ook de weegschaal weer zijn dalende toon heeft ingezet. Na even stilgestaan te hebben na het ongeluk deze zomer ben ik inmiddels weer twee en een halve kilo kwijt, al met al dus al bijna twaalf kilo. Waar het eindigt? Geen idee, maar ik ben vastbesloten om mijn ideale gewicht te behalen; niet in gewicht maar in gevoel! Complimenten van de mensen om mij heen geven mijn zelfvertrouwen weer een boost en voila een nieuwe kick is daar.

Uiteraard moet ik toegeven dat ik ook de hele situatie met argusogen heb bekeken. Kijkend naar waar ik vandaan kom vind ik het natuurlijk best eng om zoveel bordjes tegelijk omhoog te houden. Maar ik ben selectief geworden; als ik geen energie meer ontvang van mensen, besteed ik er ook geen aandacht meer aan. Op die manier hoop ik in ieder geval mijn energieniveau op pijl te houden. Misschien egoïstisch, maar beter dat dan mijn bordjes te laten vallen.
Een collega zei onlangs heel treffend dat het niet zo heel raar is dat ik het gevoel heb mijn tweede jeugd te beleven. Ik wil iedere minuut het liefste 3x beleven en ben, tot spijt van Harold, dus ook bijna niet meer thuis te vinden. Alsof ik ben gaan inzien dat ik nog zoveel jaar thuis kan zitten en ik wil nog zoveel bereiken en beleven! Harold kijkt vanaf een afstandje toe en is mijn veilige thuishaven. Hij geniet ook van mijn vrolijkheid en energievolle levenslust de laatste tijd. And I know he will be there to pick me up if I fall.... dat is een fijne gedachte.

Maar ondertussen rijdt mijn achtbaan nog op volle kracht vooruit. Ik ben ingestapt en niet van plan uit te stappen totdat de rit voorbij is! Ik wil leren, ik wil voelen, ik wil leven....
IK GENIET!

Liefs Y.