Vandaag was voor mij een bijzondere dag. Hoewel ik behoorlijk sjaggie opstond - het vooruitzicht van een half uur koukleumen op de brommer deed me nou niet echt glimlachen - bleek de dag halverwege de ochtend een bijzondere wending te nemen. Ik was uitgenodigd om samen met mijn collega's een presentatie bij te wonen van Marc Lammers (voor wie niet weet wie dat is; de voormalig coach van het dames hockeyelftal waarmee hij samen zowel het wereldkampioenschap als de olympische spelen heeft gewonnen). Volledig blanco - ben nu eenmaal niet zo'n sportments - ging ik er naar toe. Het werd een presentatie zoals ik nog niet vaak heb gezien. De manier waarop hij een teamsport als hockey vergelijkt met het bedrijfsleven is in 1 woord fenomenaal! Ademloos heb ik anderhalf uur zitten luisteren naar zijn passie voor winnen. Hij heeft haarfijn neergezet hoe je, door je te focussen op je sterke kanten, het beste uit jezelf kunt halen. Door zijn manier van spreken borrelde er een enorme motivatie in mij naar boven. En dat was nou net wat ik nu nodig heb! De afgelopen tijd is het zo druk dat ik vergeet te focussen op het doel: winnen! Ik ben steeds bezig met de gevolgen van mijn doel; als ik dit niet doe dan... en als ik zus niet afmaak dan.... Terwijl ik mijn ogen op de prijs moet houden door naar mezelf te luisteren. Gelukkig begeef ik me in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden krijg om alles in te zetten! De taken die ik de rest van de dag op de planning had staan heb ik dan ook volledig naar tevredenheid af kunnen maken en ben met een voldaan gevoel naar huis gegaan; een goed gevoel! Ja, ik kan iedereen de presentatie van harte aanbevelen, teamplayer of niet.
Maar dat was niet de enige ontwikkeling van vandaag. Ik heb namelijk een, voor mij, belangrijke beslissing genomen! Vanaf vandaag (of eigenlijk vanaf morgen) heb ik mijn brommer aan de - spreekwoordelijke - wilgen gehangen. Sinds deze zomer (voor wie het niet heeft gevolgd; toen heb ik dankzij een brommerongeluk 5 weken in het gips gezeten) was brommerrijden alles behalve een pretje. Zeker nu het weer steeds slechter wordt en de schemer ook nog eens zowat om drie uur 's middags ingezet wordt kwam ik iedere avond niet alleen totaal verkleumd maar ook nog eens totaal verkrampt thuis. Gisteren kwam ik om zes uur thuis en zat ik om half acht nog te rillen omdat mijn lichaam niet wilde wennen aan de warmte van het huis. Vanavond was het zicht nog slechter dan voorheen en voelde ik door de regen dat mijn brommer af en toe onder me vandaan dreigde te slippen. Hoewel ik het heerlijk vind om binnen een half uur thuis te zijn, wil ik het niet met mijn leven bekopen. Daarom ga ik vanaf morgen weer gewoon met het OV. Als ik een beetje doorspaar (lang leve alle uitgaven aan het huis) hoop ik begin volgend jaar zelf een - bescheiden - autootje te kopen zodat mijn afhankelijke dagen voor altijd tot het verleden behoren.
Goed, een bewogen dagje dus. Tijd voor wat Ylonka-quality-time! Oftewel; vanavond is het tijd voor een heerlijk bad! Beetje rondhangen in huis en back to basic. Dan kunnen we morgen weer KNALLEN!
Liefs Y.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten