Ezeltje *PRIK*

"Een ezel stoot zich in het algemeen...." Tja, heel even kwam vandaag de ochtend van 12 juli 2009 weer even aan mij voorbijflitsen.

Ik was lekker op tijd vertrokken van mijn werk omdat we vanavond nog naar Almere afreizen voor het verjaardagsfeestje van Anne. Ik wilde nog ff lekker rustig een maaltje naar binnen werken en ff douchen. Ik had meer dan genoeg tijd om bij de pont te komen en de vaart zat er lekker in. Het laatste stuk kan ik lekker doorrijden en dat deed ik dan ook. Halverwege de weg haalde ik een wielrenner in die waarschijnlijk ook naar de pont op weg was. Zo'n honderd tot hondervijftig meter verder sloeg ineens mijn brommer af. Gelukkig kon ik nog rustig remmen en ging ik iets aan de kant staan voor het geval er nog een auto aan zou komen.

Terwijl ik, nog zittend op mijn stalen ros, stond te kijken waarom hij er mee op was gehouden voelde ik ineens een enorme klap van links achter. Compleet verbouwereerd lag ik een seconde later op de grond en keek verward op wie of wat me nou had geraakt en vooral waarom. Een paar meter voor me lag de wielrenner die ik nog niet zo lang geleden in had gehaald. Totaal verbouwereerd kon ik alleen een hoog: "Wat doe je nou?" uitbrengen tot ik zijn pijnlijke gezicht zag. Snel stond ik op om te kijken of het goed met 'm ging. Hij stond gelukkig wel meteen op en bracht wat verwarde zinnen uit waaruit ik opmaakte dat hij wilde weten of ik ook okay was. Gelukkig konden we redelijk snel constateren dat we allebei, op wat scheurtjes in de kleding, in orde waren. Zijn fiets deed het ook nog en niet veel later stapte hij dan ook, nog steeds wat verward, op de fiets.

Zelf belde ik gauw Harold om te vragen of hij me op wilde halen maar kwam er tien minuten later achter dat mijn rosje het nog niet geheel had begeven want hij startte weer. Op de pont kwam ik de meneer in kwestie weer tegen en hebben we even hardop gelachen om het hele voorval. Hij vreesde nog wel voor een gekneusde rib maar verder was alles goed. Ik vertelde hem van mijn eerdere brommerongeluk en we hebben nog even samen hartelijk gelachen om mijn "Wat doe je nou??". Hoe dan ook prijs ik mezelf maar weer gelukkig dat ik nu veilig, warm en gezellig naast Harold op de bank mijn soepje zit te eten.

Liefs Y.

Erfenis en zondagshapjes

Dankzij de drukke weken op het werk is het alweer even geleden dat ik in de spreekwoordelijke pen ben gekropen. Maar vanavond was ik echt even toe aan een nieuw blogje!

Vandaag hadden we onverwachts een extreem luie dag. Heerlijk tot een uur of drie in bed series gekeken waarna Harold nog wat kleine klusjes heeft gedaan om onze huiskamer nog verder af te maken. Zelf moest ik echt aan de studie want aanstaande vrijdag heb ik mijn tweede schooldag. Het is wel even pittig om de voorbereidingen hiervoor goed te plannen zodat ik goed voorbereid in de klas verschijn. Maar with a little help from my studying friends (bedankt voor de adviezen) lukt het aardig.

Deze week hadden we een leuke kleine meevaller. Mijn stiefpaps kwam laatst aanzetten met de airmilespas van mijn mams. Hij heeft sinds haar overlijden stevig doorgespaard waardoor er nu een behoorlijk aantal miles op stonden. Dus ben ik de airmilesshop ingedoken om wat leuks uit te zoeken en hebben we saampjes gekozen voor een gloedje nieuw stoomstrijkijzer en een handige kruimeldief. Ik ben helemaal in mijn nopjes; zo heb ik van mijn mams toch nog een housewarmingcadeautje gekregen... een heel warm idee!

Langzaam begint ons normale leven weer een beetje vorm te krijgen. Dagelijkse ritmes beginnen weer te ontstaan en er is eindelijk weer tijd voor die wekelijkse dingetjes die we zo fijn vinden. Zo klaagt Harold alweer een tijdje waar de zondagshapjes nou eigenlijk blijven. Het bakken van lekkere dingen zit in mijn genen. Mama bakte regelmatig een overheerlijke appeltaart die tot op heden (voor mij althans) onovertroffen is gebleven. Daarom heb ik in onze relatie twee jaar geleden de zondagshapjes geïntroduceerd. Dit houdt in dat ik op zondag de bak-toverdoos opentrek om voor mijn vriendje wat lekkers voor in het buikje te maken.

Vandaag zijn dat dus heerlijke chocolademuffins geworden. Welliswaar een beetje laat op de avond (waardoor het waarschijnlijk eerder maandagshapjes zullen worden) maar langzaam maar zeker vult onze woonkamer zich met de heerlijke lucht van versgebakken chocolade muffins! En de buren mogen uiteraard meeproeven!

Bon appetit! Liefs Y.