"Our 'kicking' wonder"

Het bovenstaande liedje van Marco Borsato heb ik altijd prachtig gevonden. En nu is deze ook op ons van toepassing.

Na de eerste - misselijke - maanden waarin we vooral moesten wennen aan het feit dat we over een aantal maanden papa en mama zouden worden, zijn we ons nu - na 17 weken - vollop aan het voorbereiden op het toekomstig ouderschap. We zijn ons aan het oriënteren op babykamers en Harold klust zich een slag in de rondte om op tijd ruimte te maken voor de komst van kleine Udang.

Maar.... we genieten nu vooral van het wonder in mijn buik. Gisterenavond hebben we Udang voor het eerst gevoeld. Het was een duidelijke 'BUMP' terwijl Harold met zijn hoofd en hand op mijn buik lag. Hoewel er eerst nog enige twijfel was of het werkelijk Udang was, was het de tweede keer nóg harder. Alsof hij/zij wilde zeggen "Joehoe! Ik ben er wel hoor!". Een heerlijk gevoel! Nu maar hopen dat het 'bumpen' niet gaat resulteren in blauwe ribben en ingewanden wanneer Udang groter gaat groeien.