"Run Forrest"...

... dat was Harold zijn eerste opmerking toen hij vanavond thuiskwam en mijn nieuwe, door het ziekenhuis aangemeten, tijdelijke outfit (nieuwe gips en brace) zag. En ik moet hem gelijk geven, ik ben momenteel ook best een bezienswaardigheid. Zelf ben ik erg blij met mijn 'nieuwe outfit'. Niet alleen omdat het gips roze is (mama zou trots op mij zijn geweest), maar vooral omdat ik weer een stukje bewegingsvrijheid terug heb. Ik kan voorzichtig weer wat stukjes lopen en een beker vasthouden zonder te morsen. Wat er precies met mijn knie aan de hand is, is nog niet duidelijk. Hij is in ieder geval niet gebroken, maar een MRI moet meer duidelijkheid geven.
Vandaag waagde ik me, na het twee uur durende bezoek aan het ziekenhuis, voor mijn eerste uitstapje naar het winkelcentrum hier in de buurt. De afstand is hemelsbreed nog geen 500 meter, maar ik was toch een half uur onderweg om er te komen (om er vervolgens achter te komen dat de bieb - waar ik voor heen ging - op maandag gesloten was). Toen ik stapje voor stapje die kant op liep voelde ik hoe IEDEREEN me aanstaarde. Niemand zei wat, maar hun gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Blijkbaar vonden ze me erg zielig, terwijl ik mezelf meer 'bijzonder' vind op tijdelijke basis (zo zou mama dat omschrijven). Er was zelf een man die vroeg of ik even door wilde lopen. Uiteraard had hij niet gezien dat ik enigszins beperkt was, het is hem vergeven. Ook was er een man die vroeg of het 'echt of nep was'. Later ontdekte ik dat hij dacht dat ik bij een filmploeg hoorde die in de wijk aan het filmen was.

Ook heb ik vanavond meerdere keren de term "Bionic Woman" voorbij horen komen. Hier moest ik wel hartelijk om lachen. Een vriend/buurman heeft mij zelfs op film opgenomen. Zelf kan ik er allemaal ook echt de humor van inzien. De pijn valt erg mee en is soms zelfs helemaal afwezig en geduld is te leren. Ik ben vooral dankbaar voor al die dagen in het jaar dat ik wel gezond ben. Daarnaast ben ik erg blij dat het hierbij gebleven is. Het is een cliché, maar het had allemaal erger af kunnen lopen. En wat ons huis betreft; de les die ik hier heb geleerd is dat niets zich laat plannen. Zoals Gerlieke briljant opmerkte is dit een ultieme les in loslaten, en dat gaat mij verdomd goed af al zeg ik het zelf. En ik ben en blijf een rasoptimist.

Vanuit het diepst van mijn hart wil ik jullie ontzettend bedanken voor alle lieve berichtjes, telefoontjes en opbeurende woorden. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven. Ik ben een gezegend mens.

Liefs Y.

PS. Met dank aan Harold die met alle geduld van de wereld deze blog voor mij heeft uitgetypt.
Zowieso is het een engel, dat blijkt wel uit zijn engelengeduld de laatste dagen.

Regelrechte ramp

Vergeet de verbouwingsstress, vergeet alle spanning rondom het huis. Vlak voor de finish ben ik gestrand... Twee dagen voordat we eindelijk, na twee maanden non-stop verbouwen, lig ik languit in bed met mijn been omhoog en met beide armpjes in het gips. Door de regen ben ik gisteren uitgegleden met de brommer en nogal ongelukkig terecht gekomen. Door de houding waarin ik op de stoep lag moest ik blijven liggen tot ik was onderzocht op rug- en nekletsel door de ambulancebroeders. Uit voorzorg werd ik meegenomen en mocht ik niet bewegen tot in het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek na de foto's dat ik mijn linkerpols en rechter middenhandsbeentje had gebroken. Door de adrenaline die nog steeds door mijn lijf gierde voelde ik nog weinig pijn. Daardoor merkte ik niet echt dat ik ook veel last van mijn knie had. Ook kon ik op dat moment nog wel erg om de situatie lachen (zie foto) vooral omdat het zo bizar was. Eenmaal bij mijn schoonmoeder thuis gekomen (waar we sinds de verbouwing verblijven) begon langzaam door te dringen hoe afhankelijk ik de komende weken zal zijn (zelfs naar de WC gaan kan ik niet alleen). Ook kwam lagzaam de pijn opzetten. Vooral mijn knie zorgde ervoor dat ik bij iedere bewegin door de grond ging van de pijn. En als ik probeerde te lopen zakte ik er steeds doorheen. 's Middags toch maar de dokter gebeld om ernaar te kijken en hij vreest het ergste: een fikse beschadiging aan mijn band en/of meniscus. Hij heeft een afspraak voor me gemaakt bij een orthopeed voor maandagochtend. Tot die tijd stil blijven liggen en mijn knie koelen, vooral het eerste is een regelrechte straf voor mij.

Ik ben gisteren overstelpt door telefoontjes en lieve berichtjes, dank jullie wel hiervoor.. het verzacht de pijn een heel klein beetje. Het zal hier een stukje stiller worden vanaf deze kant, alleen dit stukje typen kostte me twee uur en al mijn energie.

Liefs Y.

Dat kan ik best zelluf!

Eergisteravond lagen Harold en ik nog even de dag door te nemen voordat we gingen slapen. Tegelijkertijd moesten we denken aan al het werk dat al verzet is in ons huis met hulp van de mensen om ons heen. De afgelopen twee maanden zijn voorbij gevlogen maar we zouden er niet aan moeten denken dat ze nog voor ons lagen. Hoewel we (bijna) zonder kleerscheuren door de verbouwing heen zijn gekomen was het uiteraard ook wel erg vermoeiend. Momenteel kan ik dan ook geen verfkwast meer zien! Er zijn nog wat kleine dingen die geschilderd moeten worden (trapleuning bijvoorbeeld), maar die laat ik even voor wat het is. Die algemene klusjes was ik deze week dan ook meer dan zat. Harold deed al het 'mannenwerk' en ik stond gefrustreerd met een kwast in mijn hand (dat werden leuke taferelen). Dus besloot ik het roer om te gooien. In plaats van te wachten tot Harold tijd had om 's avonds de pas gelegde tegelvloer te voegen, ben ik gisteren zelf aan de slag gegaan onder het motto: Dat kan ik best zelluf! En, zo bleek, dat kon ik ook! Ik ben vergeten er een foto van te maken (ja, echt!!) maar de tegelvoer ligt er netjes, en dus gevoegd, bij zodat de keukenmonteur vandaag de keuken kan plaatsen.


Nog helemaal in mijn nopjes door deze overwinning op mijzelf sjeesde ik naar de kwantum om een mooi behangetje uit te zoeken voor op onze inbouwkastenwand (leuk woord voor galgje). En hierboven zien jullie dan het resultaat waar ik, zo mogelijk, nog trotser op ben dan het voegwerk.
Het is nog niet af, ik wil nog afwerklatjes op de randjes plaatsen tegen het scheuren en de mooie, door Harold uitgezochte, deurknopjes moeten er nog op... maar het resultaat mag er nu al zijn!
Het was dus een productief dagje gisteren, al zat ik om 23uur wel een half uur onder de douche met schuurmiddel om al het zwarte (!!) voegmiddel en behanglijm van mijn lijfje af te krabben (weg zorgvuldig opgebouwde bruine tintje).


Maar er is meer te vertellen.... ik moet jullie wat bekennen. Ik ben EINDELIJK overstag gegaan.
Voor wie mij niet zo heel goed kent; ik ben absoluut geen trendsetter. Ook eigenlijk geen volger en zelfs onder de achterblijvers kan ik eigenlijk niet geschaard worden. Ik loop, zeg maar, achter de achterblijvers aan - voor zover die dus 'lopen'. Als er een nieuwe modetrend is wacht ik eigenlijk net zo lang totdat ie weer uit de mode is voordat ik het ga 'proberen'. Dit heeft dan wel weer het vervelende gevolg dat er werkelijk in heel NL geen kledingstuk meer te vinden is van deze 'trend'. Maar nu heb ik mijn leven gebeterd! Ik heb, ja ja, Birkenstocks gekocht (voor deze zin moest ik zelfs even letterlijk op mijn schoenen kijken omdat ik niet eens weet hoe je dat precies schrijft) terwijl ze nog in de mode zijn. Nog steeds vind ik ze niet om aan te zien, maar omdat iedereen laaiend enthousiast is dat ze 'zo lekker zitten' en ik behoorlijke pijn aan zowat al mijn ledematen heb van het klussen, besloot ik om ook maar de sprong in het diepe te wagen. En het voelt goed, het voelt heerlijk! Niet zo zeer om met de mode mee te gaan, maar die schoenen natuurlijk!


Liefs Y.