"Run Forrest"...

... dat was Harold zijn eerste opmerking toen hij vanavond thuiskwam en mijn nieuwe, door het ziekenhuis aangemeten, tijdelijke outfit (nieuwe gips en brace) zag. En ik moet hem gelijk geven, ik ben momenteel ook best een bezienswaardigheid. Zelf ben ik erg blij met mijn 'nieuwe outfit'. Niet alleen omdat het gips roze is (mama zou trots op mij zijn geweest), maar vooral omdat ik weer een stukje bewegingsvrijheid terug heb. Ik kan voorzichtig weer wat stukjes lopen en een beker vasthouden zonder te morsen. Wat er precies met mijn knie aan de hand is, is nog niet duidelijk. Hij is in ieder geval niet gebroken, maar een MRI moet meer duidelijkheid geven.
Vandaag waagde ik me, na het twee uur durende bezoek aan het ziekenhuis, voor mijn eerste uitstapje naar het winkelcentrum hier in de buurt. De afstand is hemelsbreed nog geen 500 meter, maar ik was toch een half uur onderweg om er te komen (om er vervolgens achter te komen dat de bieb - waar ik voor heen ging - op maandag gesloten was). Toen ik stapje voor stapje die kant op liep voelde ik hoe IEDEREEN me aanstaarde. Niemand zei wat, maar hun gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Blijkbaar vonden ze me erg zielig, terwijl ik mezelf meer 'bijzonder' vind op tijdelijke basis (zo zou mama dat omschrijven). Er was zelf een man die vroeg of ik even door wilde lopen. Uiteraard had hij niet gezien dat ik enigszins beperkt was, het is hem vergeven. Ook was er een man die vroeg of het 'echt of nep was'. Later ontdekte ik dat hij dacht dat ik bij een filmploeg hoorde die in de wijk aan het filmen was.

Ook heb ik vanavond meerdere keren de term "Bionic Woman" voorbij horen komen. Hier moest ik wel hartelijk om lachen. Een vriend/buurman heeft mij zelfs op film opgenomen. Zelf kan ik er allemaal ook echt de humor van inzien. De pijn valt erg mee en is soms zelfs helemaal afwezig en geduld is te leren. Ik ben vooral dankbaar voor al die dagen in het jaar dat ik wel gezond ben. Daarnaast ben ik erg blij dat het hierbij gebleven is. Het is een cliché, maar het had allemaal erger af kunnen lopen. En wat ons huis betreft; de les die ik hier heb geleerd is dat niets zich laat plannen. Zoals Gerlieke briljant opmerkte is dit een ultieme les in loslaten, en dat gaat mij verdomd goed af al zeg ik het zelf. En ik ben en blijf een rasoptimist.

Vanuit het diepst van mijn hart wil ik jullie ontzettend bedanken voor alle lieve berichtjes, telefoontjes en opbeurende woorden. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven. Ik ben een gezegend mens.

Liefs Y.

PS. Met dank aan Harold die met alle geduld van de wereld deze blog voor mij heeft uitgetypt.
Zowieso is het een engel, dat blijkt wel uit zijn engelengeduld de laatste dagen.