"Ein kleines madchen am Rhein"

Deze week had niet voller gepropt kunnen worden! Inmiddels zit ik niet meer met mijn tong op mijn schoenen maar met mijn tong IN mijn schoenen in de auto terug naar huis. Gelukkig hoef ik zelf niet te rijden, dat typt namelijk een stuk lastiger.

Dinsdag (mijn eerste schooldag) was super!! Ik voelde me een human sponge en heb dan ook alle informatie volledig in me opgenomen. Aangezien het voor mij een inhaalles was (eigenlijk was mijn eerste les vandaag pas) was ik wel een beetje bang dat ik over twee weken weer opnieuw mijn eerste schooldag moest beleven. Gelukkig was er nog een klasgenoot die ook een inhaalles had en wonderbaarlijk hadden we meteen een klik.

Dinsdagavond heb ik als een razende Roeland mijn koffer in staan pakken (er moest natuurlijk nog vanalles gestreken worden) en lag ik redelijk vermoeid in bed. Helaas ging om half zeven weer de wekker en zat ik om half acht alweer braaf op kantoor de laatste voorbereidingen te treffen voor de cycle meeting de rest van de week. Deze keer was de locatie Rudesheim am Rhein, een behoorlijk eindje rijden dus (4 tot 5 uur). Toen we aankwamen om 15uur was ik dus eigenlijk al klaar om naar bed te gaan maar toen begon mijn werkdag pas. We kregen een aantal opdrachten in een groep en ik werd als leider aangesteld.

Ik zal jullie de details van de middag besparen maar aan het einde van de dag had ik een hoop geleerd. Maar bovenal dat ik (nog) geen geboren leider ben. Zie daar mijn ontwikkelpunt.

Daarnaast moet ik ook leren loslaten. Als de rest van de groep besluit om totaal iets anders te gaan doen dan ik van plan was of iedereen gewoon maar wat door elkaar heen bleeehhhrt is het mijn schone taak om te leren om dat vooral los te laten.

Grappig, vond ik zelf want dit is een puntje wat ik vier jaar gelelden al eens tegen ben gekomen. Tijdens mijn sabatical heb ik toen hetvolgende gedicht van iemand gekregen:

Om los te kunnen laten is liefde nodig.

Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt,

Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.

Loslaten betekent niet dat ik'm smeer.

Het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.

Loslaten is toegeven dat ik het resultaat niet meer in de hand heb.

Loslaten is niet proberen om een ander de schuld te geven, het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet zorgen maar geven om.

Loslaten is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.

Loslaten is niet oordelen, maar en ander toestaan mens te zijn.

Loslaten is niet het middelpunt staan en alles beheersen, maar het de ander mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen, het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.

Loslaten is niet treiteren, schelden of ruzie maken, maar juist zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand willen zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en mezelf er gelukkig mee prijzen.

Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.

Maar nu eerst weekend!!!!

Liefs Y.

Koudwatervrees

Zo… voordat ik nog een klein beetje productiviteit uit deze dag pers (ja ja, om tien uur ’s avonds, uitleg volgt) eerst nog even een klein stukje bloggen om mijn hoofd leeg te gooien. Vandaag was weer een dag zonder einde. Na een druk weekend kon ik gisterenavond natuurlijk niet in slaap komen. Dat was ook wel te verwachten want ik besloot gisterenavond maar eens te beginnen aan de voorbereiding van mijn eerste schooldag (morgen). Uiteraard veel te laat want, zo bleek om 23uur, het voorbereiden van twee lessen doe je niet ff. Dus daarom lag ik om een uur of 1 vannacht nog te plannen en te puzzelen hoe ik deze week zonder kleerscheuren door ga komen. Vandaag was op het werk iedereen in rep en roer want deze week staat wederom in het teken van een cycle meeting. Voor wie niet weet wat dit inhoudt; 3x per jaar gaat een groot deel van het bedrijf (waarvan 1x per jaar iedereen) voor een paar dagen naar een externe locatie om trainingen te volgen afgewisseld met sociale activiteiten. Altijd erg leuk en beregezellig maar het vergt de nodige voorbereiding. Met mijn tong reeds op mijn schoenen ging ik om 11 uur maar eens mijn eerste bak thee halen en de lunch werd een zgn. working lunch waarbij we tussen het kauwen van onze boterham nog een vergadering eruit persten. Uiteraard gaat er op zo’n dag vanalles mis (de printer died on me net nu ik 86 boekjes moest printen) en trok ik pas om half zeven de kantoordeur achter me dicht. Veel te laat voor een kinderverjaardag waar ik graag heen wilde dus daar kwam ik precies tijdens het eten binnenwandelen. De bedoeling was om een beetje op tijd naar huis te gaan maar het was zo gezellig….
Dus hier zit ik dan om half elf toch nog een poging te doen om die eerste schooldag niet een complete flater te slaan. De stof die ik moet leren is erg interessant maar vooral veel! Maar goed, planner als ik ben, weet ik dat weer voor de volgende keer. Aangezien we deze cycle meeting naar Duitsland gaan met de auto heb ik woensdagochtend ruim 4 uur om de volgende les voor te bereiden.

Aan de vooravond van mijn eerste schooldag moet ik onwillekeurig toch weer denken aan al die eerdere ‘eerste schooldagen’ (en ik heb er wat gehad). Sommige waren een complete ramp, andere een warm bad. Zo kwam ik ooit op een middelbare school op mijn eerste dag binnenwandelen in mijn broer zijn trainingspak (voor alle duidelijkheid; mijn broer is 4 jr. ouder en destijds een heel stuk groter). Geen idee wat voor imago ik probeerde neer te zetten maar het mag duidelijk zijn dat de eerste indruk niet de beste was. En dat bleek ook wel want het jaar aan die school behoort inmiddels tot mijn minst dierbare schoolherinneringen. Morgen wordt vast anders, hou ik mezelf voor. Het grote verschil met vroeger is toch wel dat ik nu echt naar school ga om te leren en niet om vriendjes te maken. Ik hoef niet stoer te zijn of de nieuwste schoenen te hebben… ik mag gewoon gaan zoals ik ben. Want over drie jaar is niet het doel om het populairste meisje van de klas te zijn of Prom-queen, maar om dat felbegeerde diploma in ontvangst te nemen.

Zo, nu terug de boeken in!

Liefs Y.

"Counting our blessing"

Gisterenavond hebben Harold en ik heerlijk nagenoten van een geweldig feest onder het genot van een knapperend haardvuurtje. Samen hebben we vol verbazing gekeken naar de hoeveelheid cadeaus die we hebben mogen ontvangen zaterdagavond (zie foto’s onderaan). Wat zijn we ontzettend gezegend met zoveel lieve mensen om ons heen die allemaal stuk voor stuk hun best hebben gedaan om iets leuks voor ons te vinden en bij ons aanwezig te zijn zaterdagavond. Het werd een avond om nooit meer te vergeten.

We hadden behoorlijk wat mensen uitgenodigd (en ook al lekker op tijd om te voorkomen dat de agenda’s al dichtgeslibt waren) en hadden rekening gehouden met een aantal afmeldingen...wat normaal is bij ieder feestje. Maar geheel tegen de verwachtingen in was bijna iedereen aanwezig, wat een verrassing!!

Gelukkig had ik ontzettend veel hulp van mijn wederhelft bij de voorbereidingen. Hij is welgetelt twee volle dagen bezig geweest met alle boodschappen en de voorbereidingen van de BBQ (en wat was het lekker). Zelf was ik verantwoordelijk voor de toetjes en de bijgerechten (fritatta en salades) waardoor ik zaterdag nog een beetje tijd had om overdag wat op te ruimen en schoon te maken voordat de eerste gasten om 17uur voor de deur stonden. Ook onze buurman heeft ons heel wat stress bespaart door onze tuin tot in de puntjes op te ruimen vrijdagavond zodat er plek was voor de statafels en de gasten niet half op een puinbergje hoefden te staan.

Voor mij was de dag al helemaal geslaagd nog voordat ie goed en wel begonnen was. Toen ik namelijk voor de wekker wakker was heb ik Harold (letterlijk) springend wakker gemaakt om te vertellen dat het mijn verjaardag was (althans bijna maar ik mocht wel vandaag mijn cadeautjes al uitpakken). Voor alle duidelijkheid; normaal duurt het minimaal een uur voordat ik ’s ochtends uberhaupt aanspreekbaar ben, dus dit was voor Harold een behoorlijke verrassing. Toen kreeg ik een heel klein doosje onder mijn neus geduwd dat me sterk deed denken aan de verpakking van de hallogeenlampjes die we de avond daarvoor hadden uitgepakt (??)... Na een ‘sorry we hadden geen pakpapier meer’ van Harold heb ik het doosje snel opengemaakt en vond ik daarin een fietssleutel. Bijna struikelend over mijn eigen benen ben ik naar beneden gerent om daar mijn gloednieuwe fiets aan te treffen, die ik heb gekregen van mijn liefie en Barend en Alie – de schatten!

Ik ben er echt SUPER blij mee en heb ‘m meteen ingewijd door met Sparky voorop in het mandje (vond ie echt leuk) – uiteraard in een tuigje – naar de markt te fietsen voor de laatste boodschappen.

De kick-off van het feest was een BBQ voor alle lieve mensen die ons hebben geholpen met ons huisje te maken tot wat het nu is. Vanaf 21uur waren de andere gasten uitgenodigd en rond half tien stond ons hele huis en de tuin bomvol met al onze dierbaren. Om half tien kwamen er zelfs zoveel mensen tegelijk binnen dat er een rij ontstond om ons te feliciteren... hylarisch!! Ook voor 'ons kind' was het een vuurdoop. Hij mag sinds kort naar buiten maar we wisten niet hoe hij om zou gaan met zoveel bezoek. Ik kan me voorstellen dat 120 benen en voeten die door je huis heen denderen behoorlijk indrukwekkend moeten zijn. Maar ik wilde 'm ook niet binnenhouden. En hij heeft zich KEURIG gedragen! Af en toe ging ie van hand tot hand en halverwege de avond heeft ie heerlijk liggen soezen op de bank.... nu weet ik waarom hij zo zoet was.... er zat waarschijnlijk al een hamburger of drie in:

Tenslotte wil ik via deze weg nog een paar mensen in het bijzonder bedanken:

Joyce, Ana en Rachel bedankt voor jullie hulp deze avond. Dankzij jullie hulp in de keuken en de overheerlijke hapjes van Ana kon ik ook heerlijk van al het bezoek genieten ipv de hele avond alleen bezig zijn met het eten en drinken. Voor wie het gemist hebben, de heerlijke bladerdeegdriehoekjes met gehaktvulling en de kokos’oliebolletjes’ waren van de hand van Ana! Schatten, dank jullie wel voor jullie pro-actieve hulp! En Marco bedankt voor je hulp bij de BBQ en het maken van de foto’s, ben heel benieuwd!!

Lieve allemaal, Harold en ik hebben genoten van iedereen die er was. Dank jullie wel voor een avond die we niet snel zullen vergeten. We vonden het een eer dat zoveel mensen samen met ons ons nieuwe huisje wilden inwijden. Dat er nog maar veel feestjes zullen volgen!

Proost! :champagne:

Liefs Harold en Ylonka
PS: hier een kleine sfeerimpressie, er volgen – hopelijk snel – wat meer foto’s.