"Bonding instantly"

Voor wie mij wat langer kent is het geen verrassing dat ik geloof in de theorie dat je bepaalde mensen in een bepaalde periode in je leven met een reden tegenkomt. Toch sta ik nog altijd versteld van hoe dit proces soms loopt. In mijn korte leventje heb ik al heel wat mensen leren kennen maar ook van veel mensen - bewust, danwel onbewust - afscheid genomen. Een ieder van hen heeft z'n invloed gehad op mijn leven; soms positief, soms iets minder positief. Ik ben dankbaar voor al deze ontmoetingen!

Nog niet zo lang geleden leerde ik iemand kennen waarmee ik nu al een bijzondere band heb opgebouwd... Gisterenavond zijn we samen met de mannen gaan stappen en dat werd een speciale avond. Naarmate de avond vorderde bleek uit onze - soms openhartige - gesprekken dat we meer gemeen hebben dan we in eerste instantie dachten! Er zijn zoveel dingen waar we hetzelfde over denken dat het voor zich sprak dat er na gisterenavond een begin is gemaakt aan een bijzondere vriendschap, denk ik.

Naast onze connectie was het ook vooral een avond vol lol, dans, bier (uiteraard wel damesbier; Jillz) en het in de zeik zetten van rare mensen (sorry ik verleer het waarschijnlijk nooit).

De afdruk van mijn schoenen staan na alle salsadansjes nog steeds in mijn voeten en de strakke spijkerbroek die ik gisterenavond aan had heb ik, dankzij Corine, ingeruild voor een heuze Tommy Hilfiger knalroze, met kersen bedrukte, pyamabroek. Mijn dank is groot! Mijn beginnende kater was snel verdwenen na een overheelijk ontbijt van wentelteefjes, verse croissants en een overheerlijke cappucino. Ja, het was een nacht om niet snel te vergeten!

Daarnaast was er nog meer goed nieuws. Om nog even terug te komen op mijn spijkerbroek van gisterenavond...; die had ik sinds mijn studietijd niet meer aangehad, of liever gezegd.... die paste ik sinds mijn studietijd niet meer. Gisterenavond in een poging een leuke outfit voor die avond te vinden schoot de - slechts 5x gedragen spijkerbroek - ineens door mijn gedachten. Ik toog naar boven met de gedachte dat ie toch nog lang niet ging passen maar was positief verbaasd dat ik me, met niet al teveel moeite, in de broek wist te hijsen. Weer een mijlpaal bereikt in mijn afvalrace! Dus hoewel mijn avond nog moest beginnen kon ie toen al niet meer stuk.

Liefs, Y.

PS: Uiteraard wil ik jullie het resultaat niet onthouden:

"Inspiratie en de wilgen"

Vandaag was voor mij een bijzondere dag. Hoewel ik behoorlijk sjaggie opstond - het vooruitzicht van een half uur koukleumen op de brommer deed me nou niet echt glimlachen - bleek de dag halverwege de ochtend een bijzondere wending te nemen. Ik was uitgenodigd om samen met mijn collega's een presentatie bij te wonen van Marc Lammers (voor wie niet weet wie dat is; de voormalig coach van het dames hockeyelftal waarmee hij samen zowel het wereldkampioenschap als de olympische spelen heeft gewonnen). Volledig blanco - ben nu eenmaal niet zo'n sportments - ging ik er naar toe. Het werd een presentatie zoals ik nog niet vaak heb gezien. De manier waarop hij een teamsport als hockey vergelijkt met het bedrijfsleven is in 1 woord fenomenaal! Ademloos heb ik anderhalf uur zitten luisteren naar zijn passie voor winnen. Hij heeft haarfijn neergezet hoe je, door je te focussen op je sterke kanten, het beste uit jezelf kunt halen. Door zijn manier van spreken borrelde er een enorme motivatie in mij naar boven. En dat was nou net wat ik nu nodig heb! De afgelopen tijd is het zo druk dat ik vergeet te focussen op het doel: winnen! Ik ben steeds bezig met de gevolgen van mijn doel; als ik dit niet doe dan... en als ik zus niet afmaak dan.... Terwijl ik mijn ogen op de prijs moet houden door naar mezelf te luisteren. Gelukkig begeef ik me in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden krijg om alles in te zetten! De taken die ik de rest van de dag op de planning had staan heb ik dan ook volledig naar tevredenheid af kunnen maken en ben met een voldaan gevoel naar huis gegaan; een goed gevoel! Ja, ik kan iedereen de presentatie van harte aanbevelen, teamplayer of niet.

Maar dat was niet de enige ontwikkeling van vandaag. Ik heb namelijk een, voor mij, belangrijke beslissing genomen! Vanaf vandaag (of eigenlijk vanaf morgen) heb ik mijn brommer aan de - spreekwoordelijke - wilgen gehangen. Sinds deze zomer (voor wie het niet heeft gevolgd; toen heb ik dankzij een brommerongeluk 5 weken in het gips gezeten) was brommerrijden alles behalve een pretje. Zeker nu het weer steeds slechter wordt en de schemer ook nog eens zowat om drie uur 's middags ingezet wordt kwam ik iedere avond niet alleen totaal verkleumd maar ook nog eens totaal verkrampt thuis. Gisteren kwam ik om zes uur thuis en zat ik om half acht nog te rillen omdat mijn lichaam niet wilde wennen aan de warmte van het huis. Vanavond was het zicht nog slechter dan voorheen en voelde ik door de regen dat mijn brommer af en toe onder me vandaan dreigde te slippen. Hoewel ik het heerlijk vind om binnen een half uur thuis te zijn, wil ik het niet met mijn leven bekopen. Daarom ga ik vanaf morgen weer gewoon met het OV. Als ik een beetje doorspaar (lang leve alle uitgaven aan het huis) hoop ik begin volgend jaar zelf een - bescheiden - autootje te kopen zodat mijn afhankelijke dagen voor altijd tot het verleden behoren.

Goed, een bewogen dagje dus. Tijd voor wat Ylonka-quality-time! Oftewel; vanavond is het tijd voor een heerlijk bad! Beetje rondhangen in huis en back to basic. Dan kunnen we morgen weer KNALLEN!

Liefs Y.

Strugglin' Jugglin'

Vol respect luister ik vaak naar de verhalen van succesvolle collega's of andere vrouwen in mijn omgeving die, althans voor zover ik het kan zien, het thuisfront in combinatie met de drukke werkweek combineren. Kids naar school, naar de voetbal of ballet, vergadering hier, zakenreis daar, tussendoor nog ff promotie maken en je hebt het goed voor elkaar.
Ik wil weten wat hun geheim is! Ondertussen voel ik me net een circusartiest met al mijn chinese bordjes op een stokje, rondrennend om ze allemaal vooral in de lucht te houden.
Dat ik het leuk vind is misschien nog wel het meest vreemde... Hoewel mijn wallen inmiddels op m'n knieën hangen voelt het heerlijk om te rennen en te vliegen. Ik krijg een adrenalinekick bij alleen al het idee dat ik vandaag twee presentaties in elkaar moet zetten, tussendoor de gewone werkzaamheden door moet laten gaan en de laatste hand wil leggen aan mijn conceptopdracht voor school. En dit alles sluit ik vandaag af met een heerlijke (twee uur durende) Zumbasessie.

Je snapt het al, het kon dus niet achterblijven dat ook de weegschaal weer zijn dalende toon heeft ingezet. Na even stilgestaan te hebben na het ongeluk deze zomer ben ik inmiddels weer twee en een halve kilo kwijt, al met al dus al bijna twaalf kilo. Waar het eindigt? Geen idee, maar ik ben vastbesloten om mijn ideale gewicht te behalen; niet in gewicht maar in gevoel! Complimenten van de mensen om mij heen geven mijn zelfvertrouwen weer een boost en voila een nieuwe kick is daar.

Uiteraard moet ik toegeven dat ik ook de hele situatie met argusogen heb bekeken. Kijkend naar waar ik vandaan kom vind ik het natuurlijk best eng om zoveel bordjes tegelijk omhoog te houden. Maar ik ben selectief geworden; als ik geen energie meer ontvang van mensen, besteed ik er ook geen aandacht meer aan. Op die manier hoop ik in ieder geval mijn energieniveau op pijl te houden. Misschien egoïstisch, maar beter dat dan mijn bordjes te laten vallen.
Een collega zei onlangs heel treffend dat het niet zo heel raar is dat ik het gevoel heb mijn tweede jeugd te beleven. Ik wil iedere minuut het liefste 3x beleven en ben, tot spijt van Harold, dus ook bijna niet meer thuis te vinden. Alsof ik ben gaan inzien dat ik nog zoveel jaar thuis kan zitten en ik wil nog zoveel bereiken en beleven! Harold kijkt vanaf een afstandje toe en is mijn veilige thuishaven. Hij geniet ook van mijn vrolijkheid en energievolle levenslust de laatste tijd. And I know he will be there to pick me up if I fall.... dat is een fijne gedachte.

Maar ondertussen rijdt mijn achtbaan nog op volle kracht vooruit. Ik ben ingestapt en niet van plan uit te stappen totdat de rit voorbij is! Ik wil leren, ik wil voelen, ik wil leven....
IK GENIET!

Liefs Y.