Crea Bea

Iedereen verwerkt verdriet op een andere manier. Dat is me de afgelopen jaren meer dan duidelijk geworden. Soms is dat lastig, maar soms misschien ook maar goed ook. Bij het overlijden van mama vond ik dat wel eens lastig. Je hebt bijna nooit iemand in je directe omgeving die er precies hetzelfde mee omgaat als jij, en dat geeft soms een eenzaam gevoel. Aan de andere kant is natuurlijk ook iedere relatie weer anders. Zo had ik een andere band met haar dan bijvoorbeeld mijn broer.. en dat maakt het dan juist weer speciaal.

Nog nooit heb ik zo veel en zo hard muziek gedraaid als de afgelopen dagen (de buren zullen me dankbaar zijn). Dat is mijn manier van verwerken. Keihard meeblehren en zo mijn verdrietjes eruit gooien. Klinkt niet altijd even mooi maar wel zo effectief ;-).
Ook was ik bijna mijn enorme creatieve eigenschappen vergeten. Door de drukte van alledag de laatste jaren wat naar de achtergrond geschoven. Vanaf gisteren voelde ik een enorme drang om alles om te zetten in plaatjes, beelden en muziek. Dus ben ik achter mijn computer gekropen en inmiddels zit ik in het staartje van mijn creatieve bui (Harold is maar gevlucht naar de verjaardag van een vriend). Ik ben 'de oude doos' (fotodoos welteverstaan) ingedoken en heb alle foto's van Shadow tevoorschijn gehaald. Dit was uiteraard een trip down memory lane doordat ik ook nog zo'n 800 andere foto's tegen ben gekomen van mensen die ik al veel te lang niet meer heb gezien of gesproken. Nadat ik ook al mijn digitale archief door had gespit begon ik aan een klein fotoalbum en heb ik alle korte filmpjes van 'Poezzz' achter elkaar gezet. Gaandeweg kwam ik een nieuwe versie van Picasa tegen waarmee ik een digitale collage heb gemaakt (zie foto) en ik moet zeggen; geen onaardig resultaat in slechts één minuut. Nu ben ik bezig om nog wat kiekjes te printen voor in mijn nieuwe (handmatig te maken) collage welke hier (en in het nieuwe huis) aan de muur komt te hangen en dan is het klaar! Dan zijn alle tastbare herinneringen gebundeld en moeten we het daarmee doen, er komt tenslotte van Shadow niets meer bij.

Liefs Ylonka

PS: voor geïnteresseerden: Picasa 3 is gratis de downloaden via Google zonder rottige bijwerkingen.

Rituelen

Vandaag is het 'normale' leven weer begonnen. Gisteren was het natuurlijk een zwarte dag die geheel in het teken stond van ons 'beertje'. Maar nu gaan we weer verder en is de stilte, zo mogelijk, nog oorverdovender. Vrijdag is normaal mijn vrije dag. Harold zet dan de wekker voor mij rond 9 uur, zodra die af ging begon het gemiauw vanaf de andere kamer. Dan stapte ik nog slaapdronken uit bed om de deur open te maken en zag ik, nog voor de deur goed open was, een klein zwart pootje om de hoek komen om die deur open te jassen. Vervolgens kwam Shadow op het voeteneind van Harold liggen en ging ik lekker met mijn hoofd tegen zijn buik aan liggen. Samen lagen we dan nog een tijdje radio te luisteren en wakker te worden. Na een tijdje begon ik dan echt aan de dag. Shadow sprong dan met me mee uit bed en op het laminaat hoorde je dan zijn 'hakjes' (lees:nagels) terwijl hij onderweg was naar zijn mandje waar hij het overgrote deel van de ochtend door zou brengen.

Dat zijn van die momenten waarop volgens mij het gemis het grootst is. Net als gisterenavond... 's avonds hebben we heerlijk met de buurtjes gegeten (het zijn zulke schatjes). Ciano had gekookt en we aten bij ons aan de eettafel. Tijdens het spelletje dat we aansluitend speelden keken Harold en ik af en toe op als we een geluid hoorde. Hoewel het voor ons eigenlijk normale geluidjes waren, was het nu vreemd omdat ze nu niet van Shadow af konden komen.

Als wij naar bed gingen brachten we Shadow altijd naar zijn kamer voor de nacht. Onder luid gemopper (waar wij altijd hard om moesten lachen) en protest ging hij dan sjokkend richting kamer. Hij wist dat als ie in een rechte lijn naar zijn kamer liep (Shadow hield van een omweg) hij een snoepje zou krijgen. Terwijl hij in zijn krabpaal/mand zat te wachten pakten wij nieuw water en eten voor 'm. Dan nog even een dikke knuffel van ons beiden en soms bleef ik nog even wat langer met 'm kroelen. Daarna was het echt slapen, hoewel Shadow daar soms anders over dacht, vandaar alle haakjes op de deuren... die kunnen er nu af.

Ja, ik weet zeker dat we maximaal hebben genoten van de tijd die ons gegevens is met hem. Hoewel ik nog maar met moeite in zijn kamertje kan kijken en ik iedere keer als ik zijn mand zie een brok in mijn keel krijg... weet ik zeker dat ook dit zal slijten. Hij is tenslotte nu beter af, waar ie dan ook is. Wij zullen onze verdrietjes en gemis een plekje moeten geven. Misschien dat er op termijn weer een katje in ons huis zal komen. Niet om hem te vervangen maar om de stilte en leegte weer op te vullen. Maar hij zal nooit verdwijnen, hij zal er altijd zijn in ons hart.

Liefs Ylonka

Ontroostbaar!!

Lieve, lieve, lieve Shadow,

Zes jaar geleden haalde ik je op. In de stromende regen ging ik op zoek naar briefjes bij dierenwinkels waarop katjes aangeboden stonden. Dolblij was ik toen ik je mee naar huis mocht nemen, de vlag ging uit! Ik leerde je trucjes die je met alle liefde uitvoerde. Je sliep bij me in bed en na de verhuizing kreeg je zelfs je eigen kamer. Toen ik het moeilijk had was jij daar om mij te troosten. Als ik verdrietig was klom je bij me op schoot en kroop je dicht tegen me aan. Als ik thuis kwam was jij de eerste die me luidkeels begroette en 's morgens kwam jij me altijd wakker maken met je rare geluidjes. Samen met Harold zwaaide je me elke morgen uit.

Zes jaar lang heb ik van je mogen genieten, met volle teugen iedere dag! Maar na vandaag ben je er niet meer. Vanavond heb ik voor de laatste keer in je mooie grote groene ogen gekeken, samen hebben we nog één keer naar buiten gekeken en heb ik je gezegd dat het goed was.

Je zag er zowaar een stuk beter uit maar alle testen wezen uit dat je alleen maar zieker zou worden zodra je van het infuus af zou gaan. Voor mij was het de moeilijkste beslissing ooit. Exact vier jaar na Binky en mama moest ik nu afscheid nemen van jou....

Lieve Shadow, er blijft een diepe leegte achter. Maar O wat ben ik je dankbaar voor die zes jaar. Je was mijn lieverd, mijn alles... mijn kindje! Ik kan niet met woorden omschrijven hoe erg ik je ga missen, wij zijn ontroostbaar...

Liefs, je 'mama'

Onderstaand de laatste foto's van Shadow. Foto 1 & 2: hier hadden we nog niet met de arts gesproken en dachten dat alles nog goed zou komen. Foto 3: hier heeft Shadow een slaapmiddeltje gehad en valt ie heel langzaam in slaap waarna de arts hem in laat slapen.

Crash

Terwijl wij wachten op nieuws van de dierenarts over 'ons kinneke' is het hier op mijn werk erg onrustig. Iedereen heeft het over het vliegtuig dat zojuist vlakbij is neergestort. Aangezien we uitkijken op de A9 zien we de hulpdiensten af en aan rijden. Een kijkje op Google Maps leerde me dat het inderdaad erg dichtbij is: (de rode stip is waar het vliegtuig ligt, de blauwe stip is waar ons kantoor ligt)



Voor een videoimpressie zie deze BBC link:
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/7909887.stm


Op de radio is er om de vijf minuten een 'update' en hier binnen praten collega's over onder andere de bijlmermeerramp. Iedereen weet zich nog precies te herinneren waar ze waren op het moment van de ramp. Zelf kan ik me nog herinneren dat we bij opa en oma vandaan kwamen en bij thuiskomst te horen gekregen waarom we onderweg zo ontzettend veel hulpdiensten tegen waren gekomen (de mobiele telefoon had zijn intrede nog niet gedaan).





Ondertussen was er zojuist nieuws van het thuisfront. Hoewel Shadow op mij een meer levendige indruk maakte vanmorgen (we zijn even voor het werk op bezoek geweest), blijkt uit zijn testresultaten nog niet veel goeds. Zijn bloedwaardes zijn nog steeds torenhoog (dwz hij vergiftigd zichzelf als het ware) en zijn infuus is vannacht verstopt geraakt waardoor hij nog steeds uitdrogingsverschijnselen heeft. Toch ben ik vol goede hoop. Vanmorgen heb ik een knuffeltje langsgebracht. Klinkt misschien vreemd maar daar zit in ieder geval zijn eigen en onze geur aan. Het moet toch vreemd voor 'm zijn zo in een vreemde omgeving.


Gelukkig mogen we van de kliniek langs komen wanneer we maar willen. Dus uit het werk vandaan ga ik alsnog even bij 'm langs. Morgen komen er nieuwe testresultaten dus hopelijk dan meer en beter nieuws.


Vannacht in mijn dromen zijn alle herinneringen van de afgelopen zes jaar aan hem de revue gepasseerd. Ik hoop dat hier nog heel wat herinnering bij gaan komen.





To be continued...

Hulpeloos

Onze lieve Shadow is heel erg ziek. En ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan...

Het begon allemaal rond kerst. We waren een weekend weggeweest en bij thuiskomst had Shadow al zijn bakken water (3 stuks) leeggedronken terwijl buufje hem tussentijds nog water had gegeven. In de daarop volgende dagen viel het me op dat hij erg veel dronk. Toch wuifden we dit weg als tijdelijk en inderdaad, na een tijdje begon hij weer 'normaal' te drinken. Tot zo'n anderhalve week geleden zijn eetlust minder werd. Wij weten het aan het feit dat Shadow nogal gevoelig is voor stress en gezien de aankoop van ons nieuwe huis ging ik er vanuit dat hij die stress over had genomen. Dat was tenslotte al vaker gebeurd. Vanaf donderdag stopte hij echt met eten, maar hij dronk nog wel. Ik merkte op dat hij wel wat los in zijn velletje zat maar weer dachten wij aan een griepje of iets, half Nederland ligt tenslotte plat en Shadow had nog nooit iets gehad.

Totdat we gisterenavond thuiskwamen van Carnaval en Shadow bijna pootje over door de kamer heen wandelde. Ik hield 'm vannacht bij ons en vanmorgen zijn we meteen naar de dierenarts gegaan. Toen ik daar stond kon ik wel door de grond heen zakken want hij bleek zwaar uitgedroogd te zijn en nog maar 3.75 kilo te wegen (ter referentie; ooit woog ie 10 kilo!!). Daar schrok ik enorm van. Waarom heb ik niet eerder naar mijn gevoel geluisterd? Ik had beter 10x voor loos alarm naar de arts kunnen gaan dan andersom.

Nu ligt Shadow aan het infuus en probeer ik met betraande ogen met te concentreren op de dagelijkse dingen die gewoon doorgaan. De arts heeft ons per telefoon laten weten dat hij in december een nieraanval heeft gehad en dat inmiddels zo'n 75% van zijn nieren niet meer functioneren. De komende 2 dagen houden ze hem aan het infuus maar de kans is niet heel groot dat hij zal herstellen. Daarna moeten we samen met de arts gaan beslissen hoe we verder gaan, maar dat het grote consequenties voor hem zal hebben is zeker.

Op mijn netvlies staan zijn oogjes gegrifd die tegen me zeggen: "Help me dan!!"... echt hartverscheurend. Ik troost me met de gedachte dat hij nu in goede handen is.

Bidden / duimen jullie mee dat alles goed komt? Liefs Ylonka

ALAAF!!!

Dit weekend was het weer zover; het was Carnaval!! Voor het eerst ging Harold met ons mee, wat ik natuurlijk super leuk vond! Al weken geleden hebben we onze outfits uitgekozen en ik moet zeggen; naar tevredenheid. Harold ging verkleed als Zorro en ik als 'Pirate' en niet, zoals Martin maar al te vaak aanhaalde, als 'gelikte kat' (zie foto's), een grap die ik niet kon waarderen ;-). Nadat we eerst in Prinsenbeek 'sort of' de optocht hebben bekeken (lees: in een debiel tempo langs de wagens gelopen die nog stil stonden om zo op weer in Breda te zijn), gingen we door naar de stad waar we aansloten bij 'the gang'. Zoals ieder jaar begonnen we bij de Pij en eindigden we hier ook. En 'for the record'; de tussenliggende periode verbleven we hier ook op een uitstapje naar de pizzaria aan de overkant na. Ach laat de foto's en de filmpjes deze keer maar voor zich spreken:

Carnaval 2009

Maar dat is nog niet alles...
We bleven bij Jurracine en Cyril slapen. Aangezien zij zelf wel gingen werken vandaag (bikkels) trokken wij om een uur of half 1 's middags hun voordeur achter ons dicht en besloten we na een 'Subway' lunch nog even te gaan kijken bij een keukenspeciaalzaak welke we nog niet eerder bij ons in de buurt tegen zijn gekomen. Het werd een hele zit! Aangezien we dit weekend al twee keukenspeciaalzaken aan hadden gedaan wisten we precies wat we zochten in een keuken. Nadat de verkoper de, voor ons inmiddels bekende, tekening had gemaakt gingen we over tot de onderhandeling. Uiteindelijk zijn we het eens geworden over de prijs en liepen we vier uur later (!!!) naar buiten met op zak de getekende offerte van onze nieuwe keuken. Dat was wel even een bizar moment omdat we dit niet hadden gepland. Willen jullie alvast een voorproefje? Hieronder de 3D schetsen van een andere keukenspeciaalzaak die, op een kleine wijziging in de kastindeling, vrijwel overeenkomt met waar we uiteindelijk onze handtekening onder hebben gezet. Inclusief ons nieuwe Boretti fornuis! Eat your heart out ;-)

Check hier voor meer plaatjes: http://picasaweb.google.com/ymvreeling/Huis?feat=directlink

Maar voor het echte resultaat zul je toch echt een keertje moeten komen kijken!

Goed, tenslotte loop ik iets achter met mijn blogjes. We zijn namelijk (zoal ik al eerder vertelde) vorig weekend naar Newcastle geweest. Hoewel we de stad niet bijzonder vonden was het toch even lekker om er tussenuit te zijn geweest. Ook heb ik van Harold een nieuw bedeltje gehad voor aan mijn bedelarmband. Maar we hebben vooral gefantaseerd over ons nieuwe huis tijdens de 15 uur durende overtocht. Zie hieronder nog wat kiekjes van dit weekend.

Zo... jullie zijn weer bijgekletst. Liefs Ylonka

"Be a donor, give me your heart"

Nog een kort blogje van mijn hand vandaag. Ik heb zojuist mijn bijdrage aan de maatschappij geleverd en dat geeft me weer een goed gevoel! Als klein meisje wist ik 1 ding zeker; ik wilde mensen helpen! Eerst wilde ik zuster worden. Toen bleek dat ik aardig kon leren dan toch maar chirurg. Maar toen ik hoorde dat ik daarvoor minstens 10 jaar de schoolbanken in moest leek me operatiekamerassistente helemaal het einde. Na een dagje meelopen in het AMC was ik helemaal overstag. Helaas stak een fietsongeluk hier een stokje voor en kon ik een medische loopbaan op mijn buik schrijven. Toen toch maar een compleet andere richting ingeslagen namelijk toerisme. Dus moest mijn ambitie om 'mensen te helpen' op een andere manier laten tot uiting laten komen. Al vanaf mijn 14e droeg ik een donorcodicil bij me en op mijn 18e besloot ik om ook bloeddonor te worden. Op die manier kon ik toch mijn steentje bijdragen. Na mijn vertrek uit Breda kwam mijn donorschap op een laag pitje te staan. "Druk, druk, druk" was altijd mijn excuus. Een paar weken geleden vond ik dat wij (dus ook Harold) toch maar weer eens moesten gaan nadenken om bloed te gaan geven.

En zo geschiedde vanavond... Ik heb voor het eerst plasma gegeven (dit is het 'vocht gedeelte' van je bloed waar bijv. je antistoffen in zitten). Naast het feit dat ze dit ook erg hard nodig hebben, is het ook voor mij minder belastend. Ik kon na het bloed geven namelijk nog al eens licht in mijn hoofd worden. Harold gaat morgen heen voor zijn 'eerste keer'! Ik ben zeer trots op hem!

Nu ik toch bezig ben, wil ik jullie eigenlijk ook oproepen om er allicht eens over na te denken. Het kost je niets (behalve een half uurtje van je tijd) en je helpt er mensen enorm mee! Er is altijd een bloedbank bij jou in de buurt en ze zijn ook 's avonds geopend.

Stel je voor dat jij een levensreddende transfusie nodig hebt, dan zou je ook blij zijn als er genoeg bloed beschikbaar is! Dus mocht je niet bang zijn voor naalden en een half uurtje in de maand over hebben meld je dan aan via http://www.bloeddonor.nl/

Ze hebben het hard nodig!!!

Liefs Ylonka

PS: kleine ironische noot; dit weekend heb ik Harold een kleinigheidje gegeven; een koelkastmagneet met daarop een beertje en de tekst: "Be a donor, give me your heart"

Start to run (further)

Voor diegene die mijn (Hyves)blog over mijn 'start 2 run' poging hebben gevolgd, hier volgt een update. Voor diegene die het nog niet hebben gelezen, eerst een kleine uitleg.

In oktober vorig jaar ben ik gestopt met roken. Een behoorlijke prestatie voor zo'n verstokte roker als ik (was). Ik besefte me echter maar al te goed dat ik echt met mijn luie achterwerk van de bank zou moeten komen wilde ik niet zo'n 11 kilo aankomen (been there - done that... wilde dat niet nog eens doen!). Via een collega ben ik toen begonnen met een trainingssessie via mijn Ipod. Helaas nodigt onze directe woonomgeving niet heel erg uit tot een avondje hardlopen (stoepie op, stoepie af), dus moet ik vaak uitwijken naar rondje molen. Dit is een fietspad om een molen heen (hoe kan het ook anders) tussen Koog aan de zaan, Zaandijk en Westzaan in. Aangezien het niet geheel verlicht is, heeft Harold zich regelmatig opgeofferd om mee te lopen... wel 10 meter achter me zodat ik niet uit mijn ritme zou raken... de arme schat!

Het lopen is echt een uitkomst! Ik mis het nu echt als ik een periode niet heb hardgelopen. Echter met alle laatste huisperikelen en andere bezigheden merkte ik dat mijn aandacht begon te verslappen. Dus bracht Anouk het 'start to run' programma van de Atletiekunie onder mijn aandacht. Dus vandaag heb ik maar de stoute (hardloop)schoenen aangetrokken en me ingeschreven. Zaterdag 7 maart om 9.30uur (!!!?) moet ik verschijnen op de atletiekbaan van Zaandam. Om me vervolgens zes weken op rij te laten martelen op zaterdagochtend, echter geheel vrijwillig uiteraard ;-) Weer een mijlpaal dus in mijn atletische carrière.


En er is meer goed nieuws, rondje molen is vanaf 15 mei slechts een paar minuten (hard)lopen verwijderd van onze nieuwe woonomgeving! (zie kaart hieronder; de rode stip is ons huis, de rode lijn het hardlooprondje)



Liefs Ylonka

It's official

Gisteren om 15:30 werden we bij de makelaar verwacht om het voorlopig koopcontract te tekenen. Wanneer ik behoorlijk zenuwachtig ben dan word ik stiller (ja, ja, echt waar) en kun je me het beste maar even met rust laten. Harold daarentegen kletst dan de oren van je hoofd (ook echt waar!), dus wederom vullen we elkaar in zo'n situatie perfect aan. Ik ging zo op in het doornemen van het contract dat ik me niet helemaal realiseerde wat we eigenlijk aan het doen waren. Totdat de makelaar na het tekenen binnekwam met een enorme taart.. voor ons! Terwijl we met de taart naar buiten liepen realiseerde ik me dat we de eigenaar zijn van een nieuw huis! Samen met de buurtjes (die we heel erg gaan missen) hebben we de taart aangesneden. 's Avonds kwamen papa en Carla op bezoek om de foto's van ons huis te bekijken. Toen iedereen weer weg was en Harold naar Badminton heb ik op mijn computer weg zitten dromen bij (het uitzoeken van) onze toekomstige romantische slaapkamer.

Nu volgt er dus een drukke tijd. Actief als ik ben heb ik deze week al één en ander uitgezocht. Toen ik mijn administratie aan het uitzoeken was besloot ik meteen een deel van het dressoir uit te zoeken en alvast in te pakken. Dingen zoals fotoalbums gebruik ik de komende twee maanden toch niet meer. Vannacht heb ik in gedachten de rest van onze spullen ingepakt. Helaas bleek het vanmorgen slechts een droom en staat deze schone klus mij dus nog te wachten. Deze week maar voorzichtig aan wat bananendozen verzamelen en beginnen met het uitmesten van de schuur. Want voor je het weet ben je weer een maand verder en zo schiet het al gauw op. Over 2 en een halve maand krijgen we al de sleutel. Mijn schoonmoeder heeft aangeboden om gedurende de verbouwing bij haar in huis te logeren. Een verleidelijk aanbod aangezien het ons dubbele lasten scheelt en je je niet druk hoeft te maken om het huishouden of wat dan ook. En ze woont ook eens een stuk dichter bij het nieuwe huis dan wij nu. Maar goed, toch nog maar even over nadenken...

Maar voordat alle voorbereidingen een vaste vorm aan gaan nemen gaan we dit weekend nog even één keer weg. 'Onze laatste uitspatting' zoals we het noemen - voorlopig tenminste. Een paar weken geleden hebben we een mini-cruise geboekt om een gezellig valentijnsweekend te hebben. Ik heb er ontzettend veel zin in! Lekker met mijn mannetje twee daagjes er tussenuit en Newcastle onveilig maken!

Ik heb er zin an!

Liefs Ylonka

We got 'em!!

Dit is 'm dan, (bijna) onze nieuwe aanwinst. De verkopende partij heeft ja gezegd dus binnenkort zullen we de handtekeninig zetten onder het koopcontract van onze eerste koopwoning. Wat was het een spannende tijd (nu kan ik er eindelijk weer wat over zeggen)! Ontzettend veel mensen hebben ons adviezen gegeven, de één positief de ander weer wat meer voorzichtig. Een enkeling verklaarde ons echt voor 'nutcase' dat we nu gingen kopen, maar van steeds meer 'experts' horen we nu dat het echt een gunstige tijd is om te kopen. En wat helemaal geweldig is, is dat we zo'n 10% van de vraagprijs af hebben kunnen krijgen! Ik ben bijzonder trots op onze onderhandelingstechnieken! Aangezien de verkopende partij tot vandaag de kans had om te reageren heeft Harold bijna geen oog dicht gedaan. Zelf heb ik ook niet bijster goed geslapen waardoor ik vandaag op wolkjes liep, en natuurlijk helemaal na dit bericht! Zodadelijk ga ik lekker naar huis. Concentreren gaat vandaag namelijk niet meer lukken vrees ik. Onderweg even een fles champi ophalen en dan thuis toasten. Vanavond hebben we alle plannen geschrapt en gaan we heerlijk uit eten om het te vieren!

Nu komt er een nog spannendere tijd aan. Nieuwe keuken uitzoeken, nieuwe vloer, nieuwe meubels, offertes aanvragen, open haard uitzoeken. En dan natuurlijk de verbouwing, dat worden nog meer slapeloze nachtjes! Maar saampjes gaat het helemaal goed komen. Op 15 mei krijgen we de sleutel dus grote kans dat de housewarming samen gaat vallen met mijn verjaardag in september ;-) Of misschien juist een summer BBQ met een beetje mazzel!

Hoe dan ook, er moet nog heel wat werk verricht worden! Maar uiteindelijk zie ik mezelf wel zitten in onze (op het zuiden gelegen) achtertuin!:

Liefs Ylonka

Tijd voor mij!

Onverwachts had ik gisterenavond ineens 'vrij'. De afspraak met de 'over-buuf' ging plots niet door dus had ik tijd over. Na een kort bezoekje van mijn andere buuf (inclusief het nodige bakkie leut), het eten en een aflevering Ghost Whisperer besloot Harold om de avond in bed voort te zetten. Dat gaf mij mooi de gelegenheid om even 'tijd voor mij' te maken.

Ik hou van dat soort avonden, gewoon alleen 'me-myself & I'. Klinkt heel ego... maar toch gaat er weinig boven zo'n avond. Gewoon effe lekker tutten, maskertje hier, lotion-etje daar. Terwijl ik onder de douche mee stond te zingen op mijn favo muziek besloot ik dat ik hier toch echt vaker tijd voor moest maken. Om één of andere reden zijn er altijd 100 andere dingen om te doen in plaats van even een pas op de plaats.

Toch gaat het de komende tijd nog een uitdaging worden om die 'tijd voor mij' in te plannen. Ik heb namelijk op mijn werk aangegeven dat ik me graag verder wil ontwikkelen. Dit mag ik gaan doen in de vorm van een studie binnen mijn vakgebied (HR). Super spannend dus! Momenteel werk ik op maandag t/m donderdag dus leek mij het het handigst om op vrijdag (of in ieder geval mijn parttime dag) naar school te gaan. Toch zijn er nog een paar kleine hobbels in de weg. Mezelf kennende kan ik namelijk maar een beperkt aantal dingen tegelijk (ja mannen... ik weet het, ik ben een vrouw, maar toch!). Aangezien we momenteel ook met een huis bezig zijn (hier kom ik later nog even op terug) kan ik dus niet zomaar blind aan een studie gaan beginnen. Ik wil me natuurlijk wel volledig op mijn studie kunnen storten zonder na te denken over vloeren, behang, verf en al dat soort dingen. Stof tot nadenken dus...

Goed, terug naar het relaxmoment. Heerlijk uitgerust dacht ik dus vanmorgen aan deze nieuwe dag te beginnen. Maar niets was minder waar. Vanmorgen stond de makelaar op mijn voicemail. Het huis waar we een tijd geleden op hebben geboden (of liever gezegd de eigenaren van dat huis) wilden graag weten of we nog een keer terug op ons bod wilden komen (we hebben vanaf dag 1 stug voet bij stuk gehouden). Dus bestond voor mij deze ochtend uit het bellen naar onder andere onze hypotheekadviseur en een goede vriend voor advies (dank Willem!!). Na enig wikken en wegen besloten we om éénmalig terug te komen op ons bod en hebben we de verkopende partij tot morgenochtend de kans gegeven om dit te accepteren. Zo niet, zo heeft Harold de makelaar laten weten, dan willen we echt niets meer over dit huis horen.

Klinkt misschien wat vreemd maar dan ben ik er ook echt klaar mee. 't Is een super leuk huis maar als we nu nog niet tot elkaar kunnen komen dan is het blijkbaar niet 'ons' huis. Maar stiekem hopen we dat de verkopende partij door de knieën gaat en zwicht voor ons bod.

Dus deze middag kon ik aan niets anders meer denken en giert mijn buik van de zenuwen die ik niet meer heb gevoelt sinds mijn middelbare school examen.

Duimen jullie mee dat dit 'm wordt? Dan zal ik daarna uit de doeken doen wat ons paleisje nu precies gaat worden ;-)

En tot die tijd: "Relax.. take it easy"

Liefs Ylonka