Rituelen

Vandaag is het 'normale' leven weer begonnen. Gisteren was het natuurlijk een zwarte dag die geheel in het teken stond van ons 'beertje'. Maar nu gaan we weer verder en is de stilte, zo mogelijk, nog oorverdovender. Vrijdag is normaal mijn vrije dag. Harold zet dan de wekker voor mij rond 9 uur, zodra die af ging begon het gemiauw vanaf de andere kamer. Dan stapte ik nog slaapdronken uit bed om de deur open te maken en zag ik, nog voor de deur goed open was, een klein zwart pootje om de hoek komen om die deur open te jassen. Vervolgens kwam Shadow op het voeteneind van Harold liggen en ging ik lekker met mijn hoofd tegen zijn buik aan liggen. Samen lagen we dan nog een tijdje radio te luisteren en wakker te worden. Na een tijdje begon ik dan echt aan de dag. Shadow sprong dan met me mee uit bed en op het laminaat hoorde je dan zijn 'hakjes' (lees:nagels) terwijl hij onderweg was naar zijn mandje waar hij het overgrote deel van de ochtend door zou brengen.

Dat zijn van die momenten waarop volgens mij het gemis het grootst is. Net als gisterenavond... 's avonds hebben we heerlijk met de buurtjes gegeten (het zijn zulke schatjes). Ciano had gekookt en we aten bij ons aan de eettafel. Tijdens het spelletje dat we aansluitend speelden keken Harold en ik af en toe op als we een geluid hoorde. Hoewel het voor ons eigenlijk normale geluidjes waren, was het nu vreemd omdat ze nu niet van Shadow af konden komen.

Als wij naar bed gingen brachten we Shadow altijd naar zijn kamer voor de nacht. Onder luid gemopper (waar wij altijd hard om moesten lachen) en protest ging hij dan sjokkend richting kamer. Hij wist dat als ie in een rechte lijn naar zijn kamer liep (Shadow hield van een omweg) hij een snoepje zou krijgen. Terwijl hij in zijn krabpaal/mand zat te wachten pakten wij nieuw water en eten voor 'm. Dan nog even een dikke knuffel van ons beiden en soms bleef ik nog even wat langer met 'm kroelen. Daarna was het echt slapen, hoewel Shadow daar soms anders over dacht, vandaar alle haakjes op de deuren... die kunnen er nu af.

Ja, ik weet zeker dat we maximaal hebben genoten van de tijd die ons gegevens is met hem. Hoewel ik nog maar met moeite in zijn kamertje kan kijken en ik iedere keer als ik zijn mand zie een brok in mijn keel krijg... weet ik zeker dat ook dit zal slijten. Hij is tenslotte nu beter af, waar ie dan ook is. Wij zullen onze verdrietjes en gemis een plekje moeten geven. Misschien dat er op termijn weer een katje in ons huis zal komen. Niet om hem te vervangen maar om de stilte en leegte weer op te vullen. Maar hij zal nooit verdwijnen, hij zal er altijd zijn in ons hart.

Liefs Ylonka