Regelrechte ramp

Vergeet de verbouwingsstress, vergeet alle spanning rondom het huis. Vlak voor de finish ben ik gestrand... Twee dagen voordat we eindelijk, na twee maanden non-stop verbouwen, lig ik languit in bed met mijn been omhoog en met beide armpjes in het gips. Door de regen ben ik gisteren uitgegleden met de brommer en nogal ongelukkig terecht gekomen. Door de houding waarin ik op de stoep lag moest ik blijven liggen tot ik was onderzocht op rug- en nekletsel door de ambulancebroeders. Uit voorzorg werd ik meegenomen en mocht ik niet bewegen tot in het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek na de foto's dat ik mijn linkerpols en rechter middenhandsbeentje had gebroken. Door de adrenaline die nog steeds door mijn lijf gierde voelde ik nog weinig pijn. Daardoor merkte ik niet echt dat ik ook veel last van mijn knie had. Ook kon ik op dat moment nog wel erg om de situatie lachen (zie foto) vooral omdat het zo bizar was. Eenmaal bij mijn schoonmoeder thuis gekomen (waar we sinds de verbouwing verblijven) begon langzaam door te dringen hoe afhankelijk ik de komende weken zal zijn (zelfs naar de WC gaan kan ik niet alleen). Ook kwam lagzaam de pijn opzetten. Vooral mijn knie zorgde ervoor dat ik bij iedere bewegin door de grond ging van de pijn. En als ik probeerde te lopen zakte ik er steeds doorheen. 's Middags toch maar de dokter gebeld om ernaar te kijken en hij vreest het ergste: een fikse beschadiging aan mijn band en/of meniscus. Hij heeft een afspraak voor me gemaakt bij een orthopeed voor maandagochtend. Tot die tijd stil blijven liggen en mijn knie koelen, vooral het eerste is een regelrechte straf voor mij.

Ik ben gisteren overstelpt door telefoontjes en lieve berichtjes, dank jullie wel hiervoor.. het verzacht de pijn een heel klein beetje. Het zal hier een stukje stiller worden vanaf deze kant, alleen dit stukje typen kostte me twee uur en al mijn energie.

Liefs Y.