Oké, picture this: een overvolle metro... er kan geen mens meer in. Stel je vervolgens het volgende station voor waarin dezelfde hoeveelheid mensen ín de metro ook op het koude perron heel graag diezelfde metro in willen. Stel je dan een heel klein meisje voor, laten we zeggen zo'n 1.63m klein, dat steeds verder de metro in wordt geschoven verder bij de deuren vandaan. Stel je dan een volgend metrostation voor waar wéér meer reizigers in de metro willen en dit kleine meisje dat als één van de weinige juist uit wil stappen op dit station.... Juist, dit meisje was ik dus vanmorgen!
Mijn dag was al niet bijster goed begonnen (vraag maar aan Harold - die moest het ontgelden... sorry!). Ik kon gisterenavond niet in slaap komen, waardoor ik vanmorgen niet de meest vrolijke persoon op aarde was. Ondanks het feit dat ik had besloten een trein later te pakken, om niet al met mijn tong op mijn schoenen de deur uit te moeten, knapte mijn humeur nou niet echt op. Op het station kwam ik Jo(y)sje tegen en begon deel 1 van mijn reis: het in de overvolle trein wurmen. Een beetje klagend stonden we met z'n drieeën - nog een bekende vergezelde ons een station later - te bedenken dat je toch wel heel gek moet zijn om dit iedere ochtend vrijwillig te doen. Little did I know dat ik nog geen kwartier later het gewurm in het kwadraat uit zou moeten voeren in de bovengenoemde situatie met de metro. Na ook nog wat gekoukleum bij de bushalte - de bus had ik net gemist - en een opkomende hoofdpijn (ik had nog niet ontbeten) was mijn ochtendhumeur compleet.
Maar inmiddels zit ik weer in mijn lekkere warme kantoortje in een waterig winterzonnetje achter mijn PC en lijkt mijn humeur zich langzaam aan te herstellen. Het vooruitzicht dat dit mijn laatste dag is voor het weekend helpt uiteraard ook wel! Ik kijk uit naar een dagje shoppen, de kapper en een heerlijke lunch met mijn lieve vriendinnetje morgen. Ja, laat dat weekend maar komen!
Liefs Y.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten