"Ultimate Suspence"

Dat ik nieuwsgierig van aard ben zal niemand echt verbazen. Maar mijn nieuwsgierigheid voelt zich nu toch wel ernstig op de proef gesteld nu ik moet 'afwachten' tot ik over drie weekjes te horen krijg of we een jongen of een meisje mogen gaan verwelkomen.

Mijn handen jeuken om blauw, danwel roze behang aan te schaffen en als een razende roeland een kinderkamer in elkaar te zetten. Helaas zal dit dus nog even op zich moeten laten wachten.

Wat dan wel weer leuk is, is dat we de 20 weken echo krijgen op de dag dat ik mijn verjaardag vier. Dus - crea bea als ze is - heb ik een ludieke manier bedacht om wereldkundig te maken of onze Udang (voor wie het nog niet wist; dit is 'garnaal' in het Balinees) een jongen danwel een meisje is. De bovenstaande foto verraad het al een klein beetje; ik ga cupcakes maken welke ik op die dag ga bestrooien met roze of blauwe muisjes.

En vanaf die dag gaan we natuurlijk LOS op de kinderkamer! Zoals het hoort.

Mocht je mee willen stemmen of het een jongen of een meisje gaat worden; stem dan in de balk hiernaast (rechts).....

Liefs Y.

"Our 'kicking' wonder"

Het bovenstaande liedje van Marco Borsato heb ik altijd prachtig gevonden. En nu is deze ook op ons van toepassing.

Na de eerste - misselijke - maanden waarin we vooral moesten wennen aan het feit dat we over een aantal maanden papa en mama zouden worden, zijn we ons nu - na 17 weken - vollop aan het voorbereiden op het toekomstig ouderschap. We zijn ons aan het oriënteren op babykamers en Harold klust zich een slag in de rondte om op tijd ruimte te maken voor de komst van kleine Udang.

Maar.... we genieten nu vooral van het wonder in mijn buik. Gisterenavond hebben we Udang voor het eerst gevoeld. Het was een duidelijke 'BUMP' terwijl Harold met zijn hoofd en hand op mijn buik lag. Hoewel er eerst nog enige twijfel was of het werkelijk Udang was, was het de tweede keer nóg harder. Alsof hij/zij wilde zeggen "Joehoe! Ik ben er wel hoor!". Een heerlijk gevoel! Nu maar hopen dat het 'bumpen' niet gaat resulteren in blauwe ribben en ingewanden wanneer Udang groter gaat groeien.

Bridezilla

Op TV zie je ze wel eens…. Schuimbekkend met kleine knobbels op hun voorhoofd die binnen niet al te lange tijd zullen uitgroeien tot volwaardige hoorntjes: de Brides-to-be ofwel Bridezilla’s. Eén keer heb ik de eer gehad om er één van dichtbij mee te mogen maken. Twee weken lang alleen de binnenkant van een auto gezien terwijl we in de verzengende zomerhitte van bloemist naar dominee scheurden om alles tot in de uiterste puntjes perfect te krijgen voor D-DAY! Alles en iedereen die ook maar voor onze (lees: haar) voeten liep werd tot op de veters afgefikt… Na dit belachelijke tafereel heb ik besloten om nooit, maar dan ook nooit zo te worden. Dit leek ook prima te gaan lukken gezien het feit dat Harold en ik voornemens waren ons huwelijk klein en simpel op het zonnige Bali (met slechts onszelf als aanwezigen) te voltrekken. Maar toen de datum steeds dichterbij kwam werd het idee om een groot feest te geven met al onze dierbaren steeds aantrekkelijker.

En zo gebeurde het dat er op het voorhoofd van dit kleine, ogenschijnlijk schattige meisje heel langzaam en ongemerkt hoorntjes begonnen te groeien. Eerst had het wat meer weg van een uit de kluiten gewassen puistje maar toen de tijd vorderde kon ik toch echt hoorntjes in spé ontdekken. Nogal geschrokken besloot ik meteen actie te ondernemen en licht in paniek belde ik Corine op (onze ceremoniemeester). Als een spraakwaterval vertelde ik over mijn onmacht om alles nog te overzien en het feit dat ik merkte dat mijn omgeving last begon te krijgen van mijn hoorntjes-symptomen. Dus besloten we op korte termijn een vergadering te beleggen om alles door te nemen en weer overzicht te creëren. En zo zaten de dames gisterenavond tot middernacht het draaiboek, de gastenlijst en de to do lijsten door te nemen om alles weer in een briljant overzicht te gieten…

Corine; ik ben dankbaar dat ik zo’n geweldige ceremoniemeester heb! Je bent net Tefal; je denkt werkelijk aan ALLES! De combinatie van jouw helicopterview, inlevingsvermogen (vooral in mij) en onuitputtelijke bron van creativiteit maakt dat je de beste ceremoniemeester bent die wij ons hadden kunnen wensen! Dank je wel voor je vermogen om mijn geklaag om te zetten in motivatie en het geschenk van een goede nachtrust door onze ‘vergadering’ van gisteren!

Liefs Y.

"My BIG difference"

Ik besef me maar al te goed hoe oppervlakkig het is om met je uiterlijk bezig te zijn... Laat staan hoe arrogant het is om te pochen met het feit dat je zelf vindt dat je er geweldig uit ziet... maar voor deze ene keer kan me dat nu eens niet schelen!

Sinds begin 2009 ben ik de strijd begonnen tegen de kilo´s (zie bovenstaande eerste foto) en - zoals het er nu naar uitziet - heb ik deze strijd bijna gewonnen (zie bovenstaande tweede foto)! (hoewel ik me afvraag of de strijd ooit te winnen is.... maar goed). Heel wat uurtjes heb ik moeten zwoegen en letterlijk door het (sportschool)stof moeten kruipen om enig resultaat te kunnen bemerken. Ruim een jaar heb ik op mijn zogenaamde 'plateau' gezeten en viel ik geen grammetje af. Mijn complete eetpatroon heb ik aangepast en (actief) bewegen is onderdeel geworden van mijn dagelijkse routine. Wie regelmatig stiekem bij ons door de ramen gluurt ziet mij ploeteren op een matje met wat gewichten in de hoop dat die vervloekte paaseitjes zich niet omzetten in hoopjes vet rond mijn dijen.

Voorzichtig kijk ik terug (hoewel ik er dus nog niet helemaal ben) op een heftige strijd. Niemand had ooit gezegd dat het makkelijk zou zijn maar er waren dagen dat ik echt dag; geef mij een berg chocolade dan begraaf ik me erin! Het begon ergens eind 2008 met het besef dat het zo echt niet langer kon na het zien van een filmpje van mezelf. Maar waar moest ik beginnen? Ik was ongeoefend, had nog nooit gehoord van een gezond eetpatroon en was letterlijk verslaafd aan chocolade en 'uit eten gaan'. Verveling was 'my middle name' dus me aanmelden bij een sportschool zou onzin zijn en gedoemd te mislukken. Ik besloot om te beginnen (op advies van een collega) met het Start To Run programma; gewoon een paar keer in de week rustig opbouwen met hardlopen. Dit ging aardig goed maar moest ik af en toe stil leggen door mijn KNO problemen destijds. Ik besloot om mijn sporten af te wisselen om verveling te voorkomen. De ene dag ging ik een stuk wandelen, dan weer fietsen, klimmen of zwemmen. Als ik maar minimaal 3x in de week intensief bezig was.

Toen ik dit een klein beetje onder de knie had besloot ik wat aan mijn voeding te gaan doen. Ik nam een diëtiste in de arm en ging kritisch kijken naar mijn eetpatroon. Daar kon nog best wel wat veranderen. Minder snoepen en meer gezond eten; niet drastisch lijnen maar gewoon weten welke voedingsstoffen goed zijn en in welke mate je de minder goede voedingsstoffen tot je mag nemen. Dus geen Sonja Bakker of Dr. Frank in ons huis; gewoon lekker expirimenteren met verse groenten, fruit en ander lekkers. Helaas heeft Harold een tegenovergesteld metabolisme dus was het soms wel even zoeken naar de juiste balans voor ons beide zodat hij niet ook als een razende af ging vallen...

Uiteindelijk behaalde ik eind januari 2010 mijn eerste mijlpaal: 66,6 kg. En toen kwam dat gehate plateau! Een jaar lang heb ik ALLES uit de kast getrokken en gebeurde er helemaal niets. Sommige periodes kwam ik zelfs weer aan; en niet alleen in gewicht maar ook in cm. Dankzij Guus (mijn personal trainer sinds oktober) heb ik doorgezet deze laatste paar maanden. Hoewel mijn allesoverkoepelende doel was om een gezond leven te leiden, had ik de stille wens om voor de bruiloft helemaal in shape te komen. Mijn gewicht moest ik loslaten, dat zei immers niet persé iets over hoe ik eruit zag en hoe ik me voelde. Dus begon ik meer te letten op centimeters en mijn innerlijke schoonheidsideaal (lees: gezondheid). En jawel... met vallen en opstaan, heel wat blogjes en nog meer tranen later keek ik gisterenavond vol trots naar het schema dat Guus invulde aan de hand van de metingen die hij deed:

Januari 2009:

Omvang buik: 94 cm

Omvang borsten: 92 cm

Omvang heupen: 107 cm

Omvang armen: 33 cm

Omvang benen 67 cm

Maart 2011:

Omvang buik: 76 cm

Omvang borsten: 87 cm

Omvang heupen: 102 cm

Omvang armen: 28 cm

Omvang benen: 58 cm

Eindelijk zag ik al mijn harde werken omgezet worden in keiharde resultaten! Voor het eerst zwoegde ik het daarop volgende uur fluitend, zingend en dansend door.... tot groot plezier van Guus die anders altijd mijn gemopper aan moet horen.

Het verschil:

Omvang buik: -18 cm (!!)

Omvang borsten: -5 cm

Omvang heupen: -5 cm

Omvang armen: -5 cm

Omvang benen: -9 cm

Het verschil mag er wezen! Ik ben trots! Misschien nog wel het meest omdat het niet door één of ander wondermiddel of dieet is gelukt maar puur hard werken. Dit maakt de kans op een blijvend resultaat namelijk aanzienlijk groter!

Maar ondanks al mijn eigen harde werken gaat mijn grootste dank uit naar Harold. Hij heeft me altijd vol enthousiasme toegejuicht. Hij heeft mijn tranen gedroogd als ik het niet meer zag zitten. Al het lekkers keer op keer verstopt of opgegeten voordat ik het op kon eten.... de schat! Ik ben hem meer dan dankbaar!

Ik had mezelf beloofd dat ik een leuke sport uit mocht gaan zoeken als ik mijn resultaat had behaald. Voorzichtig ben ik op zoek gegaan naar een sport die me op langere termijn nog steeds zou bevallen.... en gisterenavond heb ik besloten dat ik vanaf september ga kijken of Badminton 'mijn sport' gaat zijn.

Liefs Y.

ON-GE-LOOF-LIJK

Ik beschouw mezelf als een persoon die redelijk veel kan begrijpen. Een persoon die haar best doet zich in de schoenen van een ander te verplaatsen en probeert niet te snel en niet te hard te oordelen. Maar de laatste tijd valt mij iets op wat al mijn begrip te boven gaat!

Het winterseizoen loopt ten einde en veel mensen scoren nog even in de uitverkoop een nieuwe jas.. op zich geen probleem. Zo ook een aantal mensen in mijn (directe) omgeving. Het zijn vaak leuke modieuze jassen waar ik dan ook graag een compliment over maak. Maar wanneer ik enigszins ironisch vraag of het harige kraagje dat aan de jas zit "vast geen echt bont is" en uit het antwoord blijkt dat dit juist wel het geval is zakt mijn broek tot voorbij mijn enkels!!!

Hoe kán het dat in deze tijd zoiets barbaars als bont weer 'in de mode' raakt. En hóe kan het dat weldenkende mensen (want zo beschouw ik de meeste van hen toch wel) met hun VOLLE verstand jassen kopen én dragen met bont. Stiekem hoop ik dat het komt doordat ze in de veronderstelling zijn dat het dragen van bont net zoiets is als het eten van vlees of het dragen van leer; dat komt tenslotte ook van dode dieren en is nog redelijk maatschappelijk geaccepteerd.

Daarom vandaag dit blogje om hen uit die droom te helpen....
Bont wordt gemaakt van dieren die:

1. Eerst bewusteloos geslagen worden (zodat ze niet meer tegenspartelen),
2. Vervolgens levend gevilt worden (anders scheidt het dode dier een stof uit die het bont mat laat worden)
3. En vervolgens worden dieren opzij gesmeten NOG LEVEND en voor dood achtergelaten tot ze een pijnlijke dood zijn gestorven.

Voor wie mijn niet gelooft, bekijk het onderstaande filmpje eens. Ik daag je uit om (als bontdrager) het gehele filmpje af te kijken en hier eens aan terug te denken iedere keer als je je wapend tegend de Syberische kou hier in Nederland... want daar hebben we dat bont tenslotte echt voor nodig (??)... En stel je eens voor (wanneer je een huisdier hebt) dat ze dit bij jouw huisdier zouden doen....

Mocht je onder de indruk zijn van dit filmpje en een statement willen maken? Steun dan de stichting PETA die opkomt voor dit soort achterlijk en compleet overbodig dierenleed en teken de petitie op: http://www2.peta.org/site/PageServer?pagename=skinned_alive

Liefs, Y. (alias de dierenvriend-in)

PS: En over opmerkingen zoals "Zolang het koningshuis het draagt mogen wij het ook" kan ik kort zijn...: Als Maxima in de sloot springt, spring je er dan achteraan??

The Melody's of My Life

Vandaag is mijn vrije dag. En hoewel ik me vandaag ook écht op mijn studie moet storten besluit ik even pauze te houden om wat leuke muziek te downloaden en weer eens een verhaaltje te posten. Terwijl ik dit schrijf luister ik naar mijn inmiddels vergaarde muziekjes en krijg ik ongepland een beetje een melodramatisch gevoel. Muziek is voor mij magisch (maar dat zit dan waarschijnlijk meer in m'n genen) en zoveel meer dan een paar leuk rijmende zinnen met een melodietje eronder. Muziek is voor mij 'a way of life'... Wanneer ik verdrietig ben, zet ik muziek op om me vrolijk te maken. Wanneer ik blij ben zet ik muziek op om lekker uit mijn dak te gaan. Wanneer ik in een verliefde bui ben trek ik Harold de spreekwoordelijke dansvloer op en schuifelen we de huiskamer door op muziek. Zelfs wanneer ik wil ontspannen lukt dat echt niet zonder muziek.

Lang heb ik me geschaamd voor de playlist op mijn bandjes (long-long ago), CD's en tegenwoordig iTunes, vanwege het feit dat ze vaak zo anders zijn dan die van mijn leeftijdsgenoten. Maar nu ben ik er juist trots op! Wie mijn playlist afluistert krijgt een mooie blik op wie ik ben en waar ik om geef. Een mooi voorbeeld is misschien wel de nummers die ik vandaag heb gedownload en waarom:

"Raise your glass" van Pink omdat het zo'n heerlijk nummer is om even de dag achter je te laten; gewoon meeblehren. "Zachte G Harde L" van Jos van Oss omdat het nu echt weer bijna Carnaval is! "Kronenburg Park" van de Frank Boeijen Groep omdat het een raak nummer is en het me even terugbrengt naar de heerlijke avond met Harold tijdens De Vrienden Van Amstel Live. Wat nummers van Brandy omdat ze me herinneren aan mijn late pubertijd en alle perikelen die daarbij hoorden. Hetzelfde geldt voor wat nummers van Bryan Adams waar ik in moeilijke tijden juist kracht uit haalde. En het nummer "Blowin' in the Wind" van Bob Dylan brengt me terug naar die talloze keren met mama op de bank terwijl ze dit nummer zoetgevooisd zong met haar gitaar op schoot...

Maar zo af en toe hoor ik ergens een nummer en schrijf ik 'm snel op. Vaak om de tekst die me dan op dat moment raakt. Zo hoorde ik laatst ergens tijdens een TV serie het nummer "The Gambler" van Kenny Rogers en de tekst raakte me meteen, vooral het refrein:

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em

Know when to walk away, know when to run
You never count your money, when you're sittin' at the table
There'll be time enough for countin', when the dealin's done.

Nooit gedacht dat het pokerspel een parallel zou hebben met het leven, maar ik vind 'm treffend! Treffend omdat ik niet altijd deze levenslessen heb gevolgd of kunnen volgen en daarmee de nodige keren op mijn snufferd ben gegaan. Te vaak heb ik me vastgeklampt aan mensen waar ik me achteraf beter niet aan vast had kunnen klampen, maar ook zo vaak heb ik afscheid genomen van mensen die juist zo waardevol waren. En lang niet vaak genoeg ben ik weggelopen in situatie waar ik zelfs weg had moeten rennen. Maar mijn 'blessings' ben ik ALTIJD blijven tellen... iedere dag weer. Dit heeft me - tot de dag van vandaag - een dankbaar mens gemaakt. En het heeft er zonder twijfel voor gezorgd dat ik nu meer 'blessings' te tellen heb dan ooit!

Liefs Y.

The Gambler by Kenny Rogers

On a warm summer’s evenin’ on a train bound for nowhere,
I met up with a gambler; we were both too tired to sleep.
So we took turns a starin’ out the window at the darkness
‘Til boredom overtook us, and he began to speak.

He said, “Son, I’ve made my life out of readin’ people’s faces,
And knowin’ what their cards were by the way they held their eyes.
So if you don’t mind my sayin’, I can see you’re out of aces.
For a taste of your whiskey I’ll give you some advice.”

So I handed him my bottle and he drank down my last swallow.
Then he bummed a cigarette and asked me for a light.
And the night got deathly quiet, and his face lost all expression.
He said, “If you’re gonna play the game, boy, ya gotta learn to play it right.

You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em,
Know when to walk away and know when to run.
You never count your money when you’re sittin’ at the table.
There’ll be time enough for countin’ when the dealin’s done.

Now ev’ry gambler knows the secret to survivin’
Is knowin’ what to throw away and knowing what to keep.
‘Cause ev’ry hand’s a winner and ev’ry hand’s a loser,
And the best you can hope for is to die in your sleep.”

So when he’d finished speakin’, he turned back towards the window,
Crushed out his cigarette and faded off to sleep.
And somewhere in the darkness the gambler, he broke even.
But in his final words I found an ace that I could keep.

You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em,
Know when to walk away, know when to run.
You never count your money when you’re sittin’ at the table.
There’ll be time enough for countin’ when the dealin’s done.

You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em,
Know when to walk away, know when to run.
You never count your money when you’re sittin’ at the table.
There’ll be time enough for countin’ when the dealin’s done.

You got to know when to hold ‘em, know when to fold ‘em,
Know when to walk away, know when to run.
You never count your money when you’re sittin’ at the table.
There’ll be time enough for countin’ when the dealin’s done.

A WARM welcome

Alsof het mijn eerste schooldag was stond ik vanmorgen op... uiterst zorgvuldig gisterenavond een outfit uitgekozen en natuurlijk oppassen dat ik er geen koffie over zou morsen nog voordat ik de deur uit was. Eenmaal in de auto bleek het toch drukker dan verwacht op de weg. Dus op het puntje van mijn (auto)stoel keek ik ons een weg door de file. Dankzij Harold zijn uitstekende rijkunst (en ondanks de immer trage snelheid van de Suzuki uit 2001) kwam ik stipt 9uur aan. Gewapend met versgebakken muffins en brownies (met dank aan Ryan) ging ik mijn eerste werkdag tegemoet. Het lekkers bleek een ongekend succes en een perfecte manier om ook daadwerkelijk met iedereen een fatsoenlijk praatje aan te kunnen knopen. Zoals Joyce vanavond zo mooi zei; ik had Ylonka op de Ylonka-wijze gepresenteerd!

Wel was het gek om niet alle vertrouwde gezichtjes te zien maar weer opnieuw af te tasten wat bijvoorbeeld iemand zijn gevoel voor humor is. Daarnaast heeft ieder bedrijf natuurlijk zijn eigen cultuur waar je gewoonweg 'in moet groeien'. Er zijn altijd van die kleine dingentjes waar niemand van te voren bij stilstaat zoals bijvoorbeeld de vraag: "moet ik mijn lunch meenemen of is er lunch op het werk?". Een mooi puntje voor het inwerkprogramma voor nieuwe medewerkers waar ik me op mag gaan storten.

En dat is dus weer een mooi bruggetje naar het antwoord op de vraag van sommige van jullie: Wat ga ik nou eigenlijk doen? Ik zal proberen kort en bondig te zijn ;-)

Mijn nieuwe werkgever is explosief gegroeid in de laatste paar jaar. Tot nu toe lag de focus op de zogenaamde 'core business'. Ondersteunende afdelingen waren er niet of nauwelijks (financiële afdeling, HR & marketing en communicatie). En daar wordt nu een inhaalslag gemaakt. Ik mag me gaan bezighouden met het opzetten van een HR beleid en dit ook gaan uitvoeren. Hélemaal leuk dus!

Uitgeput lig ik nu in bed. Moe maar voldaan ga ik zo mijn oogjes dicht doen en de dag nog eens rustig op me in laten werken. Maar één ding weet ik zeker; ik slaap vast een stuk beter dan gisteren!

Liefs Y.

Our Own Bridal Suite

Al sinds 8 mei 2009 zijn we altijd wel bezig met een verbouwingsproject in of om ons paleisje. De gehele benedenverdieping is gestript en opnieuw opgebouwd en de eerste verdieping heeft ook een metamorfose ondergaan. Afgelopen jaar waren de tuinen aan de beurt en buiten de grasmat die er nog niet ligt, mag het resultaat er zijn. Met hulp van familie en vrienden hebben we er ons stekkie van gemaakt. Maar één project is al die tijd blijven liggen. Eigenlijk zelfs het leukste project... Toen we hier kwamen wonen waren we het er meteen over eens dat de zolder óns plekje zou worden. We doen niets liever dan de zondagochtend samen in bed doorbrengen met een heerlijk ontbijtje. Dit moest dan ook ons romantische toevluchtsoord gaan worden. Maar zoals die dingen nu eenmaal gaan werd dit project steeds uitgesteld door de dagelijkse gang van zaken. Er was altijd wel een klus of gebeurtenis die belangrijker was dan starten met het verbouwen van de zolder. Daarnaast waren we ook gewoon klusmoe. Respect voor die stellen die jaar in jaar uit hun huis verbouwen om vervolgens weer overnieuw te beginnen (al dan niet in een nieuw huis). Dus nadat Harold voor de 5e keer een poging had gedaan zijn gereedschapskoffer opnieuw in te delen - omdat hij echt niet wist waar hij moest beginnen - besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Ik heb een email gestuurd naar Eigen Huis & Tuin om Harold te verrassen. Met de gedachte dat we toch nóóit uitgekozen zouden worden schoof de aanmelding een beetje naar de achtergrond en legden we ons er inmiddels bij neer dat we in ieder geval géén nieuwe slaapkamer op zolder zouden hebben voor ons huwelijk.

Maar op een dag ontving ik een mailtje of ik wat bouwtekeningen, filmpjes en foto's wilde opsturen. Na dit gedaan te hebben begon het afwachten.... totdat ik na een bezoek in de eerste week van januari te horen kreeg dat we definitief waren geselecteerd voor de verbouwing. Ik was in de WOLKEN! Wat fijn dat we onze huwelijksnacht in ieder geval niet door zouden hoeven brengen in de 'logeerkamer' maar vooral: wat fijn dat we straks een geweldige nieuwe slaapkamer hebben!! Toch moest ik nog heel even mijn tong eraf bijten omdat Harold het nog niet mocht weten. Maar gelukkig kreeg ik deze week het verlossende telefoontje dat ik het mocht vertellen.... Mijn dank aan alle familie & vrienden die het wél wisten en samen met mij het toneelstukje opgevoerd hebben. Fijn dat ik in ieder geval bij jullie af en toe kon glimmen van geluk ;-) Inmiddels 'glimmen' Harold en ik dus saampjes!

Vandaag was het bezoek van de styliste. En wat ontvingen we een mooi compliment van haar: ze vond ons huis heel erg gezellig! Voor ons is dat éne woordje heel wat waard: gezellig...

Maar goed, ze hadden deze keer voor ons beide een verrassing in petto: zoals het er nu naar uitziet zal de verbouwing niet eind februari plaatsvinden zoals in eerste instantie gepland, maar zal de bruiloft een meer centrale rol gaan spelen. Het plan is om vlak voor de bruiloft te verbouwen en - aangezien wij vóór de bruiloft op huwelijksreis gaan - het resultaat voor ons beide een verrassing te laten zijn..... Wat we uiteraard een geweldig idee vinden!!

Ook zal er tijdens de bruiloft zelf - weliswaar op de achtergrond - gefilmd worden.

Je snapt dat we hoe dan ook natuurlijk enorm uitkijken naar onze bruiloft. Maar nu wordt het toch wel een bruiloft met een gouden randje!

Liefs Y.

Feestend het nieuwe jaar in

Ik kan niet anders zeggen dan dat we 2010 op een fantastische manier hebben afgesloten en dit mooie nieuwe jaar geweldig hebben ingeluid. Een tijd geleden zaten Jiska (mijn getuige) en ik te kletsen over onze oud en nieuw plannen - of liever gezegd het feit dat we die nog niet hadden. Jisje wilde graag naar Engeland maar wist nog niet of dat ging lukken met haar werk en ik was er nog niet over uit of ik Harold ging verrassen met een weekendje weg of dat we zelf een Oud en Nieuw feestje zouden organiseren dit jaar. Maar... zo spraken we af... als we begin december nog niets hadden dan zouden we kijken of we het samen konden vieren. Nu klinkt dat erg 'bij gebrek aan beter' maar niets is minder waar. Jisje en ik hebben al vaker O&N samen gevierd, met groot succes, maar tegenwoordig hebben we ook rekening te houden met de eventuele wensen van onze 'mannen'. En zo belegden we begin december een heuse conference call mét onze mannen om alle opties te bespreken. En zo kwam het dat we gisterenavond een avond hebben gehad die we niet snel zullen vergeten. Eerst hebben we gezellig een hapje gegeten bij een Ierse Pub op het Rokin waarbij ook de drank al rijkelijk vloeide. Hierdoor kwamen de leuke gespreksonderwerpen al gauw op tafel en lagen we regelmatig half ónder tafel.

Daarna gingen we door naar Bar Italia waar geweldig gedraaid werd en waar wederom de flessen champagne aan werden gerukt. Hier voegde Victor (Jiska haar broertje) zich bij ons en hebben we tot in de kleine uurtjes gefeest....

Geheel tegen mijn eigen traditie in heb ik dit jaar geen terugblik gedaan in een eindejaarsblog. Maar eerlijk gezegd had ik hier ook niet zo heel veel behoefte aan. Niet omdat ik niet graag terugkijk naar alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar - in tegendeel er waren heel wat mooie momenten. Maar we kijken nog veel meer uit naar het komende jaar! Dat het een bijzonder jaar gaat worden staat eigenlijk als een paal boven water: allereerst begin ik 17 januari met mijn nieuwe baan, daar heb ik heel veel zin in. Daarnaast hebben we heel wat leuke uitjes op de planning staan: Vrienden van Amstel, 2x Nick en Simon, Guido Weijers en misschien nog naar ons Guuske. Maar als absolute klap op de vuurpijl gaan wij vanaf 13 mei 2011 als man en vrouw door het leven; een vooruitzicht waar we bijzonder blij van worden. We kijken er vooral naar uit om deze gebeurtenis te vieren met iedereen die ons dierbaar is.

Als dat geen topjaar gaat worden....

Liefs Y.