Roma Invicta

Onze laatste dag is aangebroken. 5 heerlijke dagen hebben we gehad in deze prachtige stad. Honderden foto's hebben we genomen om straks nog eens na te genieten! We hebben gelachen, úren gekletst, heerlijk gegeten en gedronken en weer 100 nieuwe herinneringen gemaakt. 

Vandaag sloten we deze mooie trip af bij CIPASSO bistrot dat een michelin ster heeft. En dat kon je proeven 😋

Na twee jaar Corona waren we bijna vergeten hoe belangrijk het is om echt weer een paar dagen samen door te brengen. Even samen opladen en de dagelijkse dingen ver achter ons laten. Bijzondere dank aan Oma (Toos) die onze kindjes 5 dagen heeft vertroeteld en verwend. Het eerste wat ik thuis ga doen is die kleine moppies heel zachtjes een kusje geven want ze slapen al als we thuiskomen. Maar wat kijk ik er naar uit die lekkere armpjes morgenochtend om me heen te voelen en de cadeautjes te geven die we met zorg voor ze hebben uitgezocht.

Terwijl ik dit schrijf zetten we de daling in. Op naar huis en hopelijk nog heel veel mooie trips samen! 

A view from above

De laatste dag dat we de fietsen tot ons beschikking hebben besloten we Rome van bovenaf te gaan bekijken. Dus stippelde ik een route uit langs drie letterlijke hoogtepunten:

1. Piazza del Popolo

Via een prachtig parkje bij ons op de hoek (Bioparca di Roma - zie foto boven aan de post) wat nogal hoog gelegen is - zo merken wij ook elke avond terug naar huis - kom je bij een uitkijkpunt. Dit punt kijkt uit over een prachtig plein en in de verte het Vaticaan met haar Sint Pieter Basiliek.

Na een korte stop (ook alweer zo'n pareltje met heerlijke spritzini's waar we ook later op de dag nog een keer zouden neestrijken) pakten we de fiets voor een pittige rit met hellingspercentages heuvel op van 6-8%. Maar dat bleek de moeite waard...

2. Aventijn (heuvel)

Verborgen in een gebouw (waar we helaas niet in mochten) lag dit bijzondere uitkijkje... 

3. il Vittoriano 

De Romeinen vinden dit gebouw spuuglelijk en noemen het de bruidstaart of het kunstgebit (zo vertelde Henk). Maar als je eenmaal de 10.000 treden naar boven hebt beklommen dan is het uitzicht fenomenaal. Je kijkt over de gehele oude Romeinse binnenstad wat bijzondere panorama's oplevert.

Na deze laatste inspanning bij 35 graden (we zijn nog net niet gesmolten) was het tijd om de fietsen weer in te leveren. Mijn kont was daar best blij mee want van asfalt hebben ze hier niet overal gehoord. 

De fietsen ruilden we in voor elektrische steps. Via een app kun je overal in de stad een step pakken en gebruiken. Je betaalt per minuut en die dingen gaan best snel. Met een beetje lef kun je zo goed door Rome crossen.. Harold vind me een kamikaze; ik vind dat ik me heel snel aan de lokale gewoonten aan heb gepast 😌

Nadat we voldaan hadden geconstateerd op een terrasje dat we écht alles uit deze dagen hebben gehaald wat er in zat was het tijd om te winkelen. Souvenirs voor de kids zijn gekocht en een mooie outfit gescoord voor een laatste activiteit morgen...

Ons laatste avondmaal hebben we fantastisch gegeten (gevonden via TripAdvisor). Glutenvrij eten is hier zo ontzettend goed geregeld. Daar mag zelfs Nederland een voorbeeld aan nemen. Er zijn meerdere glutenvrije alternatieven en de hele keuken wordt schoongemaakt om kruisbesmetting te voorkomen. Dus heb ik hier de lekkerste glutenvrije tiramisu ooit gegeten;

Morgen is het weer tijd om in te pakken. Om meerdere redenen is dat ook weer helemaal oké. Mijn heimwee (verrot maar dat heb ik nu eenmaal altijd gehad) speelt weer op en Harold begint zich iets té thuis te voelen getuigd dit filmpje hieronder. 

The Da Vinci Code

We kwamen de derde dag wat moeizamer op gang... Dus na een bakkie cappuccino was het al gauw lunchtijd. De luchtvochtigheid was erg hoog dus besloten we niet in de verzengende hitte (35 graden) naar het Forum Romanum en het Palatijn te gaan maar een rust(ig) dagje te houden. Tot ik ineens in mijn 'ticket-wallet' zag dat ik voor die dag kaartjes had voor het Leonardo da Vinci museum. Gelukkig hadden ze daar airco dus besloten we daar wel heen te gaan. 

Op de fiets daarheen doemde een prachtige laan wat uitkwam op een prachtig plein met een enorme basiliek. Niet gehinderd door enige culturele voorkennis vroegen we ons af waar we stonden; dit stukje Rome hadden we nog niet gezien maar ergens kwam het bekend voor.. tot we dichterbij kwamen en het balkonnetje ons bekend voor kwam; "Bedankt fur die bluhmen"... Het bleek het Sint Pietersplein in het Vaticaan.

Maar voordat we de urbi et orbi op gingen halen wilden we eerst meer weten over de man die de grondlegger was van zoveel technologische ontwikkelingen; het vliegtuig, de rupsband, de fiets, katrollen, de katapult en zo kan ik nog wel even door gaan;

Harold was vooral onder de indruk van 'the pole erecting machine' - ik weet ook niet zo goed waarom 😆

Naast uitvinder was Leonardo da Vinci een begenadigd schilder en tekenaar. Want wie kent er niet de Mona Lisa en de Vitruvius;

Veel tekeningen waren nagebootst in prototypes en je mocht vrijwel alles aanraken en uitproberen wat het erg interactief maakte. En natuurlijk moesten we een poging wagen om de zelfondersteunende brug te maken. Wat lukte... toen Harold me kwam helpen... 

Daarna door naar het pauselijke plein waar de pracht en praal vanaf spatte. Je kunt met recht zien waar het geld zat (en wsch nog zit); de katholieke kerk zit goed in haar slappe was.

De hitte was inmiddels niet meer prettig geworden dus togen we weer richting appartement om even te rusten en om te kleden.

's Avonds zijn we op de fiets richting de Tiber gereden en op de bonnefooi neergestreken bij een restaurant wat er prachtig uit zag. Het leek net alsof we in de beroemde 'spaghetti-scene' van Lady en de Vagebond waren beland. 

Het eten was wederom finger-licking good al was er enige spraakverwarring waardoor we iets anders kregen dan besteld (wel glutenvrij gelukkig) en veel meer dan besteld. Dus heuvel op terug naar het appartement was toch iets pittiger dan verwacht...

Morgen de laatste volle dag op het programma vol mooie uitkijkjes over deze prachtige stad...

Het kolossale Colosseum

Dag twee was gereserveerd for some serious sight seeing. En dat hebben we geweten. Tegen 17u konden we geen gebouw meer zien... Hoe Amerikanen niet een 'cultural system overload' krijgen bij het 'doen' van Europa in 10 dagen is mij een raadsel.

Om wat meer geschiedenis bij alle bouwwerken mee te krijgen én een stukje beweging had ik een fietstour geboekt in de ochtend. Henk út Greuning fietste ons verhalend langs alle highlights uit de oude Romeinse Stad (het oude Rome). We hadden gehoopt tijdens de fietstour ook te leren hòe je een beetje goed en veilig door Rome fietst. Maar eigenlijk fietst men hier precies zoals een tourist door Amsterdam; god zegene de greep.. Stoplichten gelden niet voor fietsers en op stoepen mag je gewoon lukraak langs voetgangers scheren - niemand boeit het wat. Sterker nog, ze vinden het allemaal prima. In de auto is het echter een heel ander verhaal; Italianen gaan namelijk tuterend door het leven gevolgd door drukke handgebaren en uitspraken waarvan ik alleen maar kan gokken dat ze niet persé heel vriendelijk van aard zijn. 

De fietstour was echt een aanrader. Niet te hoog tempo en genoeg tijd om bij iedere stop een goede foto te maken of soms even een lekker ijsje, koffie of combi van beide te halen zoals hier bij het prachtige Pantheon;

De eerste stop was bij het Colosseum. We fietsten de straat uit, de hoek om en vanuit het niets doemde er een waanzinnig gebouw op zoals ik dat alleen kende van TV en de vakantiefoto's van anderen. In acht jaar hebben de Romeinen (of eigenlijk de slaven) destijds dit enorme bouwwerk neergezet als 'vermaak' voor het volk. "Geef het volk brood en spelen" is een spreekwoord wat ook nu nog van toepassing is. Al valt over de smaak van het vermaak te twisten want bijna een half miljoen mensen hebben tijdens dat (leed)vermaak de dood gevonden in het Colosseum. Maar het hield ze in ieder geval van de straat die 1,7 miljoen inwoners destijds. 

Via het Colosseum en het il Vittoriano gingen we naar de prachtige Trevifontein. Ook weer bijna verstopt tussen straatjes en ineens staat ie voor je. Als je het massatoerisme even wegdenkt is ook dat een prachtig plaatje om te zien:

En nee; we hadden geen muntjes dus voor ons geen terugkeer naar Rome (1 muntje), geen Italiaanse liefde in Rome (2 muntjes) en geen trouwerij of scheiding (3 muntjes). 

Via de Spaanse trappen hadden we een laatste stop bij het Pantheon en hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijke Gelatino. Een waar kunstwerk die ik ongetwijfeld morgen in de spiegel op mijn dijen terug zal zien.... 

Na de tour hebben we de fietsen omgeruild voor betere fietsen en was het alweer tijd voor het bezoeken van het Colosseum van binnen. Helaas was het iets teveel van het goede na de tour want we liepen als twee verloren zieltjes door het enorme bouwwerk in de bloedverziekend hete zon. Snel wat foto's genomen en daarna snel naar het appartement voor een siësta.

Toen zelfs de siësta leek te mislukken zat er niks anders meer op dan shop till you drop (ik had écht een nieuwe broek nodig - echt waar), een terras op te zoeken en de lekkerste fles rosé soldaat te maken bij een heerlijke maaltijd;

Op naar dag 3....

The Eternal City

Long overdue hebben we twee weken geleden toch besloten om agenda's leeg te gooien, Oma lief aan te kijken en een vijfdaagse stedentrip te boeken naar de Eeuwige Stad; Rome. Dit stond al zo lang op onze bucketlist! En wát kan er nou meer prioriteit hebben dan samen tijd doorbrengen?

Harold - enigszins neurotisch van aard - had wat moeite om in de vakantiemodus te komen. De lange rijen op Schiphol (ik overdrijf niet als ik zeg dat we al ver buiten de vertrekhallen van Schiphol in de rij stonden) hielpen daar niet bij... Maar gelukkig haalden we net op tijd onze vlucht. Daarna leek alles voorspoedig te gaan totdat Harold ineens midden in Rome - onderweg naar ons appartement - mij geschrokken aan keek en zei; "de koffers... die liggen nog in de trein"...

Kijk, dat één van ons zijn/haar verstand in NL achter had gelaten was verklaarbaar. Maar dat we allebei blind de trein uit zijn gestapt zonder om te kijken (of überhaupt na te denken) mag met recht een domme actie heten. Of - zoals Miekie het treffend zei - het geeft aan hoe ontspannen we waren vanaf het moment dat we op Italiaanse bodem waren geland. Twee uur later vonden we de koffers gelukkig precies daar waar we ze hadden achtergelaten; in het bagagerek van de pendeltrein.

Het appartement is dikke prima en lekker centraal gelegen. Na een heerlijk maaltijd (wat een fijn land voor glutenvrije menschjes is dit - hier snappen ze het) en een siësta werd het tijd voor wat sight seeing. En hoe doen wij hollanders dat? Precies; op de fiets! Dat is in Italië wel echt even andere koek dan in NL. Italianen zijn ware kamikazen op de weg en je hebt ogen in je achterhoofd nodig... Maar gelukkig zijn we geoefend en het verplaatsen op de fiets geeft een hoop vrijheid en minder zere voetjes...

Als eerste op het culturele programma deze week stond het Vaticaan Museum en de Sixtijnse kapel. Nu houden Harold en ik redelijk van cultuur (ssst... nooit tegen mijn moeder zeggen, die draait zich anders om in haar graf) maar dit was wel een beetje een overkill aan museum materiaal. We moeten blijkbaar iets meer gaan oefenen. Er ligt hier een mensheid aan geschiedkunde vanuit het complete Romeinse Rijk. Maar aangezien ik vroeger niet goed genoeg heb opgelet bij geschiedenis (Sorry Meester Mulder), was ik al snel de draad kwijt. 

Waar ik wel enorm van onder de indruk was, is de bizar mooie schilderingen in de Sixtijnse kapel. Die Michelangelo wist wel wat ie deed! Er was zoveel te zien dat naderhand bleek dat ik de befaamde "vingertjes tegen elkaar" zelfs had gemist... Gelukkig hebben we de in de souvenirshop gekochte puzzel nog for future reference...

Na dit enorme cultuurgeweld waren we toe aan wat gezelligheid (lees; wijn) en een lekkere pizza. We volgden de tips (waarvoor grazie molto)  naar het gezellige Trastevere waar ook nog eens een heerlijk glutenvrij restaurant te vinden was. Voor het eerst in 5 jaar at ik een finger licking goede pizza... Kon wel janken zo lekker was ie! 

Inmiddels was de avond gevallen in Rome en waagden we - zonder goede verlichting - de fietsrit terug naar het appartement... Maar geloof me; de verlichting is het laatste waar je je als fietser druk om hoeft te maken. En na een klein wedstrijdje met wat vrolijk Amsterdamse jeugd op een elektrische step, ploffen we nu moe maar voldaan in bed na dag 1 van 5... Nú al een geslaagde trip!

Special Thanks!

In het kader van 'there's a first time for everything' vier ik vandaag voor het eerst mijn verjaardag op zo'n 12.000m hoogte. Hoewel niemand me precies kan vertellen in welke tijdzone we vliegen, moet het al wel 0.00uur zijn geweest: Hurray for me :-D. Wat ook nieuw is, is dat ik met samengeknepen neus zit tijdens de vlucht... Althans, we zaten het eerste deel van de heenvlucht ook met samengeknepen neus, maar dat kwam omdat de meneer naast ons - onderdeel van het NL paralympisch tafeltennisteam - nog nooit van okselfris had gehoord. Maar deze keer heb ik een bloedneus, om onverklaarbare redenen. Het leuke is dat ik - terwijl ik wat tissues tegen mijn neus hou - van alle kanten advies krijg. De vriendelijke doch ietwat opdringerige dame uit Koeweit die naast mij zit zegt dat ik mijn hoofd achterover moet houden terwijl de stewart aan de andere kant van mij staat te gebaren dat ik mijn neus alleen dicht moet knijpen. Als ik doe wat de één zegt, dan protesteert de ander en andersom. Ik omschrijf de dame naast me als ietwat opdringerig omdat ze - welliswaar super vriendelijk - al vier uur lang allerlei gesprekjes aan probeert te knopen waar ik helaas vanwege haar accent echt geen touw aan vast kan knopen. Demonstratief heb ik al een paar keer - vriendelijk glimlachend - m'n oordopjes in mijn oren gestopt maar dat mocht niet baten. Ach, ik had het slechter kunnen treffen... En blijf maar gewoon lief lachen en luisteren (*smile and wave*-uit Madagaskar)

Ik ben allang blij dat Faylina lekker ligt te tukken. Nadat we gedag hadden gezegd tegen de uiterst vriendelijke portier van het appartement was het een helse taxirit naar het vliegveld van anderhalf uur. En kinderzitjes hebben de taxi's niet dus moest Faylina - die absoluut geen schootkind is -.. je raadt het al; op schoot. Maar ja, met 3 mega koffers, een buggy en een baby tijdens de spits in de metro was helemaal geen optie. Eenmaal aangekomen op JFK bleken we ook nog eens bij de verkeerde terminal te staan. Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht in ons geval; er valt altijd wel iets te beleven. Maar eenmaal aan boord en opgestegen lag Doornroosje al snel weer in een diepe slaap. Dat konden we niet zeggen van de andere 4 (gillende) kinderen aan boord. Ik besef maar al te goed hoeveel mazzel we met haar hebben dus ik klaag niet over die ene keer die ze tussendoor wakker werd om even gekroelt te willen worden. I'm just counting my blessings..

Nadat we haar net lekker in haar basinet met tentopstelling - zoals op de heenweg - hadden neergelegd, kwam de purser naar ons toe. Hij hurkte neer en keek ons ernstig aan. Hij vertelde dat de rest van de bemanning mogelijk wat vreemd zou kunnen reageren op onze tentopstelling vanwege een incident op een British Airways vlucht van een aantal maanden geleden. Een echtpaar vloog met een baby welke ook in de basinet lag te slapen. De ouders hadden de basinet afgedekt met een deken en daardoor was de baby tijdens de vlucht gestikt. De rillingen liepen over mijn rug en - je begrijpt - ik zat een stuk minder comfortabel dan de heenreis. Weliswaar is onze doek van luchtdoorlatend bamboekatoen en ligt deze niet over de basinet heen maar hangt ie erboven, maar toch spiek ik elke tien minuten even naar mijn meiske om te zien of alles nog oké is.

Fast forward.... inmiddels zijn we weer veilig op Nederlandse bodem en hebben we er zelfs al een nachtje op zitten. Ik zelf zonder jetlag; maar Harold en Faylina hebben er iets meer last van. Het is de hele dag al een komen en gaan van mensen... het leek wel of we op wereldreis zijn geweest. Maar wel heel gezellig! Leuk om iedereen weer te zien en te knuffelen.
Wel een beetje jammer dat ik al de hele dag bezig ben met het stalken van British Airways omdat er nog geen spoor is van onze missende koffer. Hopelijk hebben we meer geluk nu ik - na het uitpakken van de twee andere koffers - een gedetailleerde lijst van alle inhoud op heb gestuurd naar BA.

Wat zijn we dankbaar dat we deze reis hebben mogen maken. Allereerst natuurlijk dank aan Inge; zonder jouw voorstel was het niet eens in ons opgekomen om deze reis te maken. Dank voor het beschikbaar stellen van je appartement. We hebben ons er echt thuis gevoelt. Toos; bedankt voor het brengen naar en halen van Schiphol, het knuffelen van Sparky, de boodschapjes in de koelkast en voor de nieuwe bloemetjes in onze tuin. Dat was erg fijn weer thuiskomen! Buurtjes; bedankt fur die blumen..., het oppassen op ons paleisje en natuurlijk het verzorgen van onze Poezemans. Hij had zich geen betere peetouders kunnen wensen! Norman & Cindy; dank voor jullie gastvrijheid en de wijze lessen in American History ;-D we hebben alledrie genoten! Ben & Ramona bedankt voor jullie gezelschap, het was fijn om weer lekker bij te kletsen.

Mijn dank gaat ook uit naar mijn lieve man zonder wie ik deze reis niet had willen maken:
Harold dank je wel dat je zo'n fantastisch gezelschap bent. Dat we in alles - dus ook in reistempo - op één lijn zitten. Voor de potjes trik-trak die niet konden ontbreken. Voor die 100-en keren dat we blauw hebben gelegen van het lachen... en gewoon voor het feit dat je zo'n fantastisch mens bent!

Maar boven alles gaat mijn dank uit naar mijn lieve kleine meid. Ook zonder haar had ik deze reis niet willen maken! Wat is ze zoet geweest en wat hebben we daardoor veel kunnen doen. Ze heeft zich volledig aan ons aangepast zonder enig protest. Ik ben zo trots op jou!!! Gelukkig heb ik niet geluisterd naar de mensen die mij afvroegen wat ik in hemelsnaam met een baby in New York te zoeken had, maar heb geluisterd naar mijn eigen hart! Ik had het voor geen goud willen missen!

Liefs Y.

A Suitcase Full of Dreams

Sommigen komen naar New York City mét een koffer (full of dreams), wij vertrekken met een - extra - koffer. Voor Faylina hebben we leuke outfits en voor Harold kleding en een nieuwe schoenencollectie kunnen scoren. Zelf ben ik vooral content met mijn nieuwe jas; super hip (zie hier). Op de heenweg zaten we al op de max van het gewicht voor twee koffers, maar gelukkig mogen we voor Faylina een extra koffer mee (terug) nemen. Dus vandaag op zoek naar een leuke koffer voor madam... en dat is gelukt. Welke 8mnd oude baby kan zeggen dat ze een Calvin Klein (dat was serieus de voordeligste) koffer heeft - waar ze zelf 6x in past :-D...

Vandaag ben ik ook geslaagd voor het laatste waar ik nog naar op zoek was; engels talige kinderboeken - voor wie het nog niet wist; Faylina voeden we twee-talig op. Barnes & Nobles bleek the place to be, dus ging mama op pad! Aangezien ik in onze lokale bibliotheek al volledig de tijd kan verliezen, was dit voor mij de boeken-hemel. Waar in Nederland de ene boekenwinkel na de andere failliet gaat, staan hier in NYC zo'n 10 van deze enorme boekenwinkels (3 verdiepingen) en dat is dan alleen nog maar deze keten. Ik moest mijn best doen om mijn mantra op te blijven zeggen want een zee van romans riep mijn naam. Uiteindelijk kwam ik terecht op de kinderafdeling waar ik maar moeilijk een keuze kon maken uit de snoezigste boeken voor mijn kleine prinses. Uiteindelijk ben ik tot 10 boeken gekomen die mijn goedkeuring konden wegdragen waaronder een super schattige Todler Bible, dus mama kan weer voorlezen wanneer we thuis zijn.

Onze uitstapjes komen langzaam tot een einde. Gisteren was ons laatste echte dagtripje naar Central Park; erg gezellig! Best bizar om door zo'n groot groen gebied te fietsen midden in een miljoenenstad. Je zou bijna vergeten dat nog geen honderd meter verder de stad vergeven is van auto's en getoeter (dat je overigens gek genoeg niet hoort wanneer je daar in het park zit). Met gehuurde fietsen - inclusief babyzitje - besloten we een rondje rond Central Park te fietsen, bijna 10km. Faylina móest verplicht een helmpje op, maar dat bleek een onmogelijke opgave aangezien de kleinste helm zelfs mij bijna paste. Dus hebben we het helmpje maar snel afgedaan zodra we uit het zicht waren van meneer fietsverhuur om te voorkomen dat we de hele rit met een sirene achter op de fiets reden. Het fietsen bleek niet geheel ongevaarlijk aangezien er nogal wat toeristen rond rijden die het fietsen niet bepaald gewend zijn. Dus bleek het een kwestie van 'bellen-voor-je-leven'! Gelukkig zat Faylina bij papa achterop, zodat ik voor ons beide ogen en oren kon zijn op een fietspad waar vooral hardlopers liepen en je links en rechts ingehaald werd door wát er dan ook sneller ging dan wij. En ja, dit kon soms - heuvel op - dus ook een hardloper zijn. Helaas gingen de twee uur fietsverhuur iets sneller dan we gedacht hadden want door ons picknickje moesten we nog best haasten om op tijd weer terug te zijn om de fietsen in te leveren.

We zijn inmiddels begonnen met het inpakken van onze koffers en rusten ondertussen nog even uit van alle belevenissen die we hebben mogen meemaken hier. Faylina is inmiddels begonnen aan haar 37 weken sprong en vraagt nu dus om wat meer aandacht en slaapt wat slechter in. We zijn er allemaal weer klaar voor om naar huis te gaan en het normale leven weer temoet te treden. Maar we vertrekken dus mooi niet zonder onze 'suitcase' vol met dromen en herinneringen.

Lfs. Y.

9/11

Ik weet het nog precies... ik woonde net een paar maanden in Breda en zette net de televisie aan. Op ieder net werd hetzelfde uitgezonden; beelden vanuit New York waar één van de Twin Towers in brand stond. Net toen ik een beetje begon te beseffen dat dit écht was. zag ik hoe een tweede vliegtuig zich in de tweede toren boorde...

Ik denk dat velen van ons nog weten waar ze waren toen ze deze beelden zagen, of dit nieuws hoorden. Zelf zat ik úren aan de buis gekluisterd en kan ik nog steeds niet omschrijven wat er door me heen ging toen ik de torens in zag storten. En nu na 11 jaar loop ik hier door de straten van diezelfde stad. Behalve Ground Zero zijn er nog maar weinig zichtbare tekenen van die rampzalige gebeurtenis. Maar gek genoeg dwalen mijn gedachten af naar dit moment élke keer als ik een sirene langs hoor gaan (en geloof me, er komen wat sirenes langs op een dag - én nacht). Ik probeer me een voorstelling te maken van de totale paniek die er is geweest, maar ook van de wanhoop bij allen die een dierbare hebben verloren.

Daarom wilden wij beide naar deze plek, niet uit toeristische nieuwsgierigheid, maar uit respect voor allen die toen om zijn gekomen. Ik wil mijn dochter kunnen vertellen hoe het geweest moet zijn, juist omdat deze gebeurtenis ook op mij zo'n diepe indruk heeft gemaakt. Natuurlijk ken ik de meningen van deze en gene dat de oorlog die hierop volgde inmiddels al meer levens heeft geëist, maar dat neemt de tragiek nog niet weg en maakt het verlies voor hen die verloren nog niet minder.

Voordat we aan de rondleiding begonnen namen we een kijkje in de fotogalerij. Wat mij bijzonder raakte was een foto van een vader met zijn twee kinderen temidden van een enorme muur met foto's. Nu ik zelf een ouder ben dringt tot me door hoeveel kinderen die dag een ouder zijn verloren. Maar ook raakte mij het verhaal van een man die iemand wilde helpen die was gevallen en zelf nooit meer is gezien...

Onze tour werd geleid door een dame die bij aanvang wat verbitterd overkwam toen ze begon met uitleggen waarom deze tour niet de zoveelste toeristische attractie was. Harold en ik keken elkaar aan en waren wat geërgerd over haar kattige voorkomen. Maar na het aanhoren van haar verhaal, trek ik mijn vooroordeel (want dat was het) in. Hoewel zij niet in het WTC was tijdens 9/11, heeft ze wel meegeholpen met zoeken tussen de wrakstukken van het brandende puin. Dit heeft erin geresulteerd dat zij nu erg ziek is, zoals zovelen die de rook en het giftige stof hebben ingeademd. Ze vertelde dat 9/11 zoveel meer levens heeft geëist dan de bijna 3000 die zijn gevallen die dag. Nu nog sterven er mensen aan de gevolgen van deze dag.

Ze legde ons uit dat we hier niet bij een bezienswaardigheid aan waren gekomen, maar dat we over een begraafplaats liepen. Dat maakte het dubbel zuur om te zien hoe andere toeristen 'keepsakes' (aandenken) meenamen vanaf Ground Zero... Onze gids vertelde dat sommige toeristen zelfs afval in de 'pools' gooiden die waren gemaakt ter nagedachtenis aan alle overledenen of stukken trekken van de enige boom die 9/11 heeft overleeft en voor velen een teken van hoop is. Ik kán en wil daar met mijn verstand niet bij!

Ook nu schieten woorden tekort om mijn gevoel te omschrijven. Deze plek van dichtbij te hebben gezien, maar vooral het verhaal uit eerste hand te hebben gehoord heeft opnieuw diepe indruk op ons gemaakt. Wat rest is deze foto impressie:

Lady Liberty

Het plan was om zaterdag na een boottocht naar Staten Island nog te gaan eten bij Grimaldi's en van daaruit de Brooklyn Bridge over te lopen, maar dat plan verliep anders...
Met de gratis veerboot kun je in een half uur naar Staten Island varen. Wat daar precies te doen is, weet ik eigenlijk niet zo goed, maar de toeristische attractie is dat deze veerboot vlak langs het Vrijheidsbeeld (Lady Liberty) vaart. Hoewel je het idee hebt dat het Vrijheidsbeeld enorm moet zijn, valt ze aardig in het niet bij alle enorme gebouwen die tegenwoordig de skyline van New York versieren. Toch is zij nog steeds het baken van The American Dream vanuit de geschiedenis voor alle emigranten die per boot aan wal kwamen in New York.

Alsof Faylina een voorspellende geest had, begon ze bij aankomst terug in Manhattan wat te pruttelen. We twijfelden of we misschien toch onze plannen een dag moesten verzetten en toen we naar de lucht boven ons keken besloten we dat we toch beter terug naar het appartement konden keren voor de dag. Later hoorden we dat er niet veel later twee tornado's New York zijn gepasseerd...  dus waren we blij dat we toen niet nét over de Brooklyn Bridge liepen met een baby in een buggy.

Gisteren (zondag) hebben we een tour gedaan langs Ground Zero en het nieuwe World Trade Center, vertelt door iemand die 9/11 overleeft heeft. Hoe dat was vertel ik - voor de gelegenheid - morgen... op 9/11 zelf.

Vanmorgen begon de dag goed met New York's beste cheesecakes die we gisteren op de terugweg hebben gehaald; YUMMY! Daarna was het tijd voor *drumrolls* de Apple Store!! Na veel wikken en wegen hadden Harold en ik in NL al besloten ons abonnement om te zetten naar SIM-only en een losse iPhone aan te schaffen. Dat scheelde zo'n € 200,- op een tweejarig contract. En nu we toch in Amerika zijn, dan natuurlijk hier maar een iPhone kopen; dat zijn weer een paar extra cupcakes :-D. Om toch in het toeristische te blijven, besloten we naar de mooiste Apple Store in New York te gaan; in Grand Central Station (oké.. eigenlijk waren we er al een keer eerder geweest, konden we de Apple Store niet vinden en bleek deze dus ín Grand Central te zitten). Het is een magistraal bouwwerk met een adembenemend plafond. Het straalt een enorme allure uit en is bijzonder netjes en behouden in oude stijl. Nadat we onze felbegeerde iPhones in de pocket hadden besloten we lekker terug te lopen (30min) naar het appartement en kwamen we wederom langs een - met furry animals overladen - Times Square. Omdat Faylina nú al fan is van Elmo (geloof me; de Elmo dvd is een hit!), konden we de twee Elmo's niet weerstaan dus legden we € 2,- neer voor een foto moment. Hoewel de foto doet vermoeden dat Faylina het errug leuk vond, was de keiharde waarheid anders. Toen ze de grote rode gevaartes eens goed bekeek, zette ze het op een brullen om pas 2 blokken verder weer op te houden.

Nadat mevrouw 's middags weer haar dutje had gedut (helaas wat korter dan we gehoopt hadden), maakten we ons op voor ons diner bij Grimaldi's. Als we alle verhalen geloofden, dan moesten we ons voorbereiden op minimaal een drie kwartier in de rij... dus toen we eenmaal aan de voet van de Brooklyn Bridge waren aangekomen zochten we met smart naar die lange rij waar we achteraan zouden sluiten voor die watertandend lekkere stukken pizza. Maar al wat we zagen; geen rij! Uiteindeijk wees Harold naar een restaurant waar we al voorbij waren gelopen, maar omdat we zo gefocust waren op de rij met mensen hadden we het niet gezien. Er stond namelijk helemaal geen rij! Waarschijnlijk omdat we op maandagmiddag om half vijf voor de deur stonden, maar ja de reden waarom kon ons eigenlijk niet zoveel schelen. Dus nestelden we ons heerlijk aan te tafeltje en zochten een lekkere pizza uit. Ondanks meerdere waarschuwingen van mijn kant dat de Amerikaanse afmetingen toch echt anders zijn dan de Nederlandse, stond Harold erop een eigen pizza te nemen en wel in de maat Large, zelf nam ik een bescheiden Small pizza. Dat hebben we geweten! Ik kan geen pizza meer zeggen! Dus maar weer een Doggy Bag mee naar het appartement en gauw die brug op om de calorietjes er weer af te lopen.

*Hiske; je krijgt de groetjes terug van Damian ;-D...

Wederom een adembenemend uitzicht op de skyline en deze keer genoeg tijd om foto's te nemen - in tegenstelling tot die 4x dat we een poging deden de skyline te fotograferen vanuit de auto. Hoewel het bouwwerk er al heel wat jaren staat, oogt het niet bijzonder stabiel wanneer je erover heen loopt omdat alles piept en kraakt en de plankjes waar je overheen loopt best los lijken te zitten. Daarnaast is het wel een ontwijken van fietsen en plotseling stilstaande toeristen omdat het allemaal vrij smal is. Maar alles werd ruimschoots goedgemaakt door dat prachtige plaatje; wat is het ook een bijzondere stad.

Twee kilometer - en een blaar - verder stonden we weer aan de andere kant van de brug en begon de zon onder te gaan. Na nog een kleine wandeling - als echte Law & Order fans - langs het Supreme Court gebouw was onze dag meer dan compleet en zochten we de metro op naar het appartement. Alwaar we nu languit op bed liggen en van onze welverdiende rust gaan genieten nadat Faylina nog een uurtje last heeft gehad van Elmo-flashbacks. Morgen staat een fietstocht door Central Park op het programma als laatste echte toeristische uitstapje. Daarna kunnen we zeggen dat we toch echt wel alles van ons verlanglijstje hebben gezien, maar er blijft nog steeds genoeg over voor nóg een drie-weekse vakantie.

Lfs, Y.