9/11

Ik weet het nog precies... ik woonde net een paar maanden in Breda en zette net de televisie aan. Op ieder net werd hetzelfde uitgezonden; beelden vanuit New York waar één van de Twin Towers in brand stond. Net toen ik een beetje begon te beseffen dat dit écht was. zag ik hoe een tweede vliegtuig zich in de tweede toren boorde...

Ik denk dat velen van ons nog weten waar ze waren toen ze deze beelden zagen, of dit nieuws hoorden. Zelf zat ik úren aan de buis gekluisterd en kan ik nog steeds niet omschrijven wat er door me heen ging toen ik de torens in zag storten. En nu na 11 jaar loop ik hier door de straten van diezelfde stad. Behalve Ground Zero zijn er nog maar weinig zichtbare tekenen van die rampzalige gebeurtenis. Maar gek genoeg dwalen mijn gedachten af naar dit moment élke keer als ik een sirene langs hoor gaan (en geloof me, er komen wat sirenes langs op een dag - én nacht). Ik probeer me een voorstelling te maken van de totale paniek die er is geweest, maar ook van de wanhoop bij allen die een dierbare hebben verloren.

Daarom wilden wij beide naar deze plek, niet uit toeristische nieuwsgierigheid, maar uit respect voor allen die toen om zijn gekomen. Ik wil mijn dochter kunnen vertellen hoe het geweest moet zijn, juist omdat deze gebeurtenis ook op mij zo'n diepe indruk heeft gemaakt. Natuurlijk ken ik de meningen van deze en gene dat de oorlog die hierop volgde inmiddels al meer levens heeft geëist, maar dat neemt de tragiek nog niet weg en maakt het verlies voor hen die verloren nog niet minder.

Voordat we aan de rondleiding begonnen namen we een kijkje in de fotogalerij. Wat mij bijzonder raakte was een foto van een vader met zijn twee kinderen temidden van een enorme muur met foto's. Nu ik zelf een ouder ben dringt tot me door hoeveel kinderen die dag een ouder zijn verloren. Maar ook raakte mij het verhaal van een man die iemand wilde helpen die was gevallen en zelf nooit meer is gezien...

Onze tour werd geleid door een dame die bij aanvang wat verbitterd overkwam toen ze begon met uitleggen waarom deze tour niet de zoveelste toeristische attractie was. Harold en ik keken elkaar aan en waren wat geërgerd over haar kattige voorkomen. Maar na het aanhoren van haar verhaal, trek ik mijn vooroordeel (want dat was het) in. Hoewel zij niet in het WTC was tijdens 9/11, heeft ze wel meegeholpen met zoeken tussen de wrakstukken van het brandende puin. Dit heeft erin geresulteerd dat zij nu erg ziek is, zoals zovelen die de rook en het giftige stof hebben ingeademd. Ze vertelde dat 9/11 zoveel meer levens heeft geëist dan de bijna 3000 die zijn gevallen die dag. Nu nog sterven er mensen aan de gevolgen van deze dag.

Ze legde ons uit dat we hier niet bij een bezienswaardigheid aan waren gekomen, maar dat we over een begraafplaats liepen. Dat maakte het dubbel zuur om te zien hoe andere toeristen 'keepsakes' (aandenken) meenamen vanaf Ground Zero... Onze gids vertelde dat sommige toeristen zelfs afval in de 'pools' gooiden die waren gemaakt ter nagedachtenis aan alle overledenen of stukken trekken van de enige boom die 9/11 heeft overleeft en voor velen een teken van hoop is. Ik kán en wil daar met mijn verstand niet bij!

Ook nu schieten woorden tekort om mijn gevoel te omschrijven. Deze plek van dichtbij te hebben gezien, maar vooral het verhaal uit eerste hand te hebben gehoord heeft opnieuw diepe indruk op ons gemaakt. Wat rest is deze foto impressie: