Road Trippin'

Best een onderneming, en toegegeven; ook wel een beetje spannend: een roadtrip met een kleine baby. Maar - en ik heb het al zo vaak gezegd deze vakantie - wat ben ik weer trots op haar!
We begonnen de reis, precies zoals gepland deze keer, om tien uur 's ochtends. Het zou een trip worden van 413 mile (664km) waarbij we tenminste één stop gepland hadden; bij de Target! Helaas lijken we voor Harold en mij maar niet te kunnen slagen wat kleding betreft. Het is allemaal minstens net zo duur als in Nederland (tja, we blijven gierige Hollanders) en ik voldoe waarschijnlijk niet aan de American Curves want óf het zat van onderen goed maar van boven niet, of andersom. Wat wel fijn is, is dat ik hier maatje small heb; da's dan wel weer goed voor mijn ego. Maar veel verder dan een leuke spijkerbroek ben ik niet gekomen. Faylina daarentegen heeft een compleet nieuwe herfst garderobe... tja, wat kon ik doen... ze wilde het echt hebben ;-D.

Vanaf Target (na ongeveer 1/3 van de reis) vervolgden we onze weg over de Interstate. Het ene landschap nog mooier dan het vorige. Faylina sliep heerlijk bijna twee uur en vermaakte zich daarna prima. Oké, mama had een beetje vals gespeeld en een leuk nieuw speelgoedje bij de Target gekocht voor onderweg. Maar inmiddels had ze dat dan ook meer dan verdiend!

Auto rijden in Amerika is echt peanuts. Alles staat super goed aangegeven en er is ruimte genoeg! Wel wordt er zowel links als rechts ingehaald en moet je niet raar kijken als je regelmatig door een vrachtwagen (lees; monstertruck) wordt ingehaald. Wat wel opvalt is dat er iedere - pak 'm beet - 10 mile een rest area is waar je iets kunt eten. En dan niet één bescheiden McDonalds filiaal zoals je in Nederland ziet, maar keuze uit minimaal 4-6 eetgelegenheden. De één helaas wel nog vetter dan de ander. Het is, vooral onderweg, echt best moeilijk om gezond eten te scoren. Ik kan de hamburgers met frietjes en cola niet meer zien! Gelukkig is het appartement tegenover een gezonde supermarkt met een heerlijke verse saladebar. Dus daar gaan we de laatste week maar even lekker veel gebruik van maken. Het verbaasd me dan ook niet om te zien dat zoveel Amerikanen overgewicht hebben. En niet een klein beetje maar echt tonnetje, tonnetje rond. Wat vooral jammer is om te zien, is dat er al zoveel kinderen zijn met overgewicht. Het meest schrikbarende beeld vond ik toch wel dat van een dreumes in een - redelijk ruime - buggy die aan alle kanten over de buggy heen puilde. Het is zielig om te zien en ik kán het gewoon niet begrijpen. Faylina is daarentegen weer extreem de andere kant op (erg klein en tenger) waardoor ze veel bekijks trekt. Bijna iedereen die in de buggy kijkt blijft even stil staan om te vragen hoe oud ze is (en vervolgens heel verbaasd te zijn dat ze al 8mnd is) of om te zeggen wat een ienieminie baby ze is... ach ik vind het wel vertederend om te horen.

Maar goed, terug naar de roadtrip: Omdat de kleine dame zo lekker sliep en speelde, besloten we de gok te wagen en het initiële stoppunt voorbij te rijden. Dat bleek maar goed ook, want de schemer begon in te zetten. Toen onze tank leeg was, na zo'n 330 mile zijn we even gestopt om te tanken en gauw wat te eten. Daarna vervolgden we onze weg in het donker voor het laatste uurtje naar Niagara. Het voelde alsof we naar het einde van de wereld reden. Temeer omdat we aan de horizon nog een stukje licht zagen van de ondergaande zon - het leek wel een twilight zone. Bijna hadden we een close encounter met een politiewagen want in plaats van middels een matrixbord een wegdeel af te sluiten bij een ongeluk, zetten ze een politiewagen midden op de rijbaan; STIL! Dus terwijl je - in het donker - 65 miles/uur (ruim 100km/uur) rijdt moet je dus in een split second uitwijken voor een stilstaande auto... Maar gelukkig hadden Faylina en ik een uitstekende chauffeur die - in tegenstelling tot mijzelf - niet nachtblind is en vakkundig het ongeluk ontweek.

Toen we Interstate afreden werd alles al gauw nog donkerder en stiller en hoopte ik stilletjes dat de auto er niet ineens mee op zou houden nu. Maar ineens doemde er een enorm gebouw op langs het water en waren we op de plaats van bestemming aangekomen na zo'n dikke 10 uur onderweg te zijn geweest.

Helaas was het niet eind goed, al goed want zojuist heeft Harold met zijn hoofd een porceleinen zeephouder van de muur getikt. Gelukkig alleen een klein sneetje wat niet erg bloede, maar Faylina en ik schrokken ons een hoedje. Nu maar gauw slaapjes maken en morgen lekker uitgerust aan onze tocht langs de Niagara Falls beginnen.