Ik ben op oorlogspad de laatste dagen, of misschien wel de laatste week. Of het nu komt door de veranderingen of door de moeheid van het klussen maar mijn humeur wordt met de dag slechter. Vandaag moest Harold het ontgelden toen ik thuis kwam terwijl hij juist zo lief had gekookt en helemaal niets verkeerd had gedaan. Maar ja, hij was - zoals ze dat noemen - een easy target. Hij staat dichtbij, ik kan bij hem mezelf zijn en hij was de eerste die ik zag toen ik thuiskwam...
Ik hoef niet lang over na te denken over de oorzaak van mijn irritatie. Daar was ik al snel achter. Ik ben namelijk nogal teleurgesteld in sommige mensen om mij heen en dan in het bijzonder in sommige leden van mijn familie. Net nu er voor mij een belangrijke tijd is aangebroken blijft het erg stil aan de spreekwoordelijke overkant. En dit vormt juist nu een enorm contrast met Harold zijn familie. Zijn moeder staat dag in dag uit te klussen in ons huissie. Zijn zwager is er ieder weekend om ons te helpen en zijn zus, hoewel ze ons niet kan helpen omdat ze met de kids zit, belt bijna iedere dag om te vragen hoe het gaat en komt eens per week ongeveer even kijken wat de vorderingen zijn. Het gaat me er echt niet om dat ze ons moeten komen helpen. Nee, waarschijnlijk loop je elkaar juist alleen maar in de weg en daarnaast hébben ze ons ook wel geholpen, vooral met verhuizen. Maar het gaat me er meer om de interesse die volledig ontbreekt. In eerste instantie dacht ik dat het 'nog wel zou komen' maar hoe dichter bij het eindresultaat komen, hoe meer ik daaraan twijfel. Maar geloof me maar dat sommige van hen vooraan staan als het gaat om een feestje of een BBQ en dat stoort me gewoon!
Niet dat we bij ons in de familie gewoonlijk de deur plat lopen bij elkaar maar nu lijkt het voor mij wel een beetje onder een vergrootglas te liggen. Natuurlijk is een groot deel ook wel te wijten aan mijn verwachtingen. Zelf probeer ik altijd zo attent mogelijk te zijn en veel tijd en energie in de mensen om mij heen te steken. En nu vraag ik me hardop af of ik dat eigenlijk wel terug mag verwachten? Al zo vaak heb ik aangegeven dat ik veel prijs zou stellen op een beetje meer aandacht, en daarna leek het heel even wat beter te gaan om vervolgens weer als een pudding in te storten. Daarom zal ik ook kritisch naar mezelf moeten kijken; als ik tenslotte wil dat er iets veranderd zal ik bij mezelf moeten beginnen. Sinds mijn 'sabatical' leer ik ieder jaar weer bij over dit soort situaties. Ik heb sindsdien al heel wat mensen uit mijn omgeving 'verwijderd'. Gewoon omdat het me geen energie meer opleverde. Natuurlijk kan ik dit niet doen met mijn familie en dat wil ik ook niet. Maar ik kan er wel voor kiezen om minder betrokken te zijn zodat het me ook minder raakt. Eigenlijk zou ik willen worden als mijn broer; gewoon doen wat IK wil en alleen aanwezig zijn als het ook echt moet. Hoewel ik niet weet of dit echt bij me past (ik ben nu eenmaal van nature erg betrokken) is het wel het proberen waard. Het kan me heel wat teleurstelling en energie besparen. En die energie.... die kan ik dan weer investeren in de personen om mij heen die mij ook de moeite waard vinden!
Liefs Y.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten