Our Own Little XMAS

Kerst is, naast de zomer, mijn favoriete tijd van het jaar. Al in september kijk ik er naar uit om de boom op te zetten. Dan begint zogezegd de onderhandeling over wanneer ik de boom mag gaan opzetten. Het liefst sla ik heel die herfst over om van de zomer meteen over te gaan in Kerst; kaarsjes, open haard, veel lichtjes en lange winteravonden vol spelletjes, goede wijn en goede gesprekken.

Traditiegetrouw vermenigvuldigen de cadeautjes zich onder de boom in rap tempo en mogen we vanaf 1 december onze eigen cadeautjes adventkalender gaan open maken.

Onze kerst begon dit jaar in Rotterdam; Harold had voor zijn verjaardag van mij kaartjes gehad voor de tentoonstelling van BodyWorlds (een tentoonstelling van opgezette menselijke lichamen) en we besloten daarna om 'spontaan' even een hapje te eten bij een Marokaans restaurant wat volgens de Eet.nu App een 8.1 kreeg. Absoluut GEEN aanrader dus! Zowel het restaurant als blijkbaar de App. Het voorgerecht was welliswaar heerlijk maar het hoofdgerecht kwam voor mij het meest in de buurt van braaksel. Hoewel ik absoluut geen moeilijke eter ben (ik lust écht alles) kreeg ik dit niet weg. Met een beetje toneelspel ('ik voel me niet zo lekker') stonden we dan ook binnen het uur weer buiten. Ach, dan maar lekker naar ons huisje om saampjes kerstavond te vieren. En dit maakte alles goed; met warme choco (mijn geheime recept) en de nieuwe FatBoy namen we plaats voor de openhaard en naast de boom. Wat zijn we verwend door de Kerstman! Na het uitpakken van de vele cadeautjes zijn we in slaap gevallen voor de open haard...

De volgende dag begon met vooral in de keuken staan om de MonChou taart, Tiramisu en de kalfsrolletjes te maken. Om 17uur waagden we ons op de fiets (want er zou natuurlijk wijn gedroken worden) naar Toos (Harold zijn moeder) om daar gezellig met de fam kerst te vieren. Wat is het altijd gezellig om die vrolijke gezichtjes van Leandro en Sharon te zien en deze keer was het extra gezellig omdat ook Paul en Robert erbij waren. Ook hier was de Kerstman ons wederom niet vergeten. Na een 6 gangen menu en nog een heerlijk kopje koffie klommen we moe maar voldaan op de fiets voor de terugtocht naar huis met als herinneringen de vele foto's en filmpjes:

Ik snap nu waarom men elkaar een 'Gezegende Kerst' toewenst; die van ons was zéér gezegend!

Liefs Y.

Desperate Housewife!

Oké.... als ik ooit heb gezegd dat huisvrouw zijn een luizenbaantje is (niet dat ik me herinner, maar toch)... dan neem ik dat nu terug! Vandaag was mijn eerste 'vakantie'dag. Met honderdduizend plannen stond ik vanmorgen gezellig samen met Harold op. Lekker saampjes een bakje koffie onder het genot van het Ontbijtnieuws. Maar nadat Harold vertrokken was naar zijn werk ging het al mis. 'Heel even mijn oogjes nog dicht doen' dacht ik.... 'dat kan geen kwaad'.... En toen maakte Poezz me om elf uur wakker. Goed, dan maar even een goede douche en ondertussen de badkamer poetsen; weer anderhalf uur verder. Dan maar een wasje erin zodat ik vanmiddag de was kan vouwen.... Ow... het is al middag. Ah, effe mijn schoonzusje bellen en wat mailtjes wegwerken.... Ai, weer een uur verder. Daar komt de buuf; of ik op de kids wil passen zodat ze even haar handen vrij heeft voor de boodschappen. "Ja leuk!!" I just love kids. Lekker op de grond spelen met Lego en de blokken, daarna een kopje thee met de buuf. Dan gauw al het speelgoed weer opruimen en de huiskamer aan kant voordat manlief thuiskomt met de boodschapjes voor het avondeten. Want die heb ik zelf niet meer kunnen halen door mijn waardeloze planning net als de broek bij de stomerij.. maar die was dan gelukkig toch dicht. Effe knuffelen en bijkletsen met mijn lief onder het genot van een kop koffie.... een blik op de klok: jemig alweer bijna half negen en ik moet nog beginnen met koken; tot zover mijn plan om te gaan sporten vanavond. Maar Grey's begint ook net. Dan maar een beetje heen en weer rennen tussen keuken en huiskamer. Ik had echt zin in Kaap Maleise Curry dus dat wordt wel even serieus kokkerellen. Om tien uur kunnen we dan eindelijk eten....

Pfffff..... oké, geef mijn dus maar gewoon een kantoor met vaste werktijden en een computer. Ik floreer gewoon het beste bij buitenhuize structuur zullen we maar zeggen. Dat beloofd dus heel wat voor de komende maand. Morgen dus maar weer nieuwe ronde, nieuwe kansen. In ieder geval kom ik morgen niet onder mijn sporten uit zonder dat ik Guus (mijn personal trainer) op mijn dak krijg... dus dat zit wel goed. Verder stonden er nog wel school en boodschappen op het programma...

Tips anyone??

Liefs Y.

Happy Endings and Wonderful Beginnings

Gisteren liep ik voor de allerlaatste keer het pand van Biogen uit als 'normale' werknemer. Na een gezellige borrel met een select gezelschap (thnx guys!) met wederom een prachtige bos bloemen en een MEGA kaart met allemaal lieve berichtjes erin. De afgelopen weken heb ik vaak nagedacht hoe het zou zijn om na 4 jaar daar voor de laatste keer door de deur te lopen - zo'n sentimenti ben ik dan wel weer. Maar tot mijn verbazing viel het me alles mee; ik liep zelfs de hele dag met een grote smile van oor tot oor. Niet omdat ik daar weg ging, maar omdat ik zo'n GEWELDIG afscheid heb gehad en natuurlijk ook omdat ik een leuke nieuwe baan heb gevonden. Het enige moment dat ik even een traantje heb weggepinkt was toen ik mijn manager voor de laatste keer 'mijn visie' op het afgelopen jaar gaf; hij heeft het geweldig gedaan! Wat heb ik fijn met hem samengewerkt en ondanks sommige aanpassingsfrustraties van beide zijden heb ik veel van hem mogen leren.

Vandaag is dus officieel de eerste dag van mijn vakantie en dat voelt raar. Ik loop al de hele ochtend te dansen op kerstmuziek (nu is dat op zich weer niet zo heel vreemd) en loopt mijn hoofd over van alle dingen die ik nog moet doen maar al zo lang niet aan toe ben gekomen. De kerstsfeer in huis viert hoogtij en zo goed als alle kerstkaarten zijn de deur uit (zie foto's hierboven). Na een heerlijke bak koffie en twee heerlijke krentenbolletjes (met dank aan Harold) besloot ik eerst maar weer eens een blogje in elkaar te draaien. Ook iets dat ik - uitzonderingen daar gelaten - al veel te lang niet meer heb gedaan.

Met mijn To-Do lijstje naast me in de aanslag ga ik zo eerst maar even een minidump doen. De administratie begint zichzelf inmiddels voort te planten en ook de bruiloft vraagt inmiddels weer wat aandacht. Daarnaast vooral veel gezellige dingen; nog wat laatste cadeautjes voor kerst halen, een nieuwe laptop uitzoeken (JOEHOEEEE) en gezellige (diner)dates plannen met mensen die ik te lang niet heb gezien. Vanavond komt Cyrillus gezellig langs en blijft logeren en morgen komt de hele clan voor Harold zijn verjaardag.

Ondanks het feit dat het 'vakantie' is, is er dus genoeg te doen voordat ik weer aan een nieuwe baan begin. Zoals bekend bij sommige van jullie doe ik alles met volledige overgave (niet altijd even handig... ik geef het toe) en heb ik dus straks mijn energie nodig om bij mijn nieuwe werk te gaan starten. Voor alle nieuwsgierigen onder jullie; mijn nieuwe werkgever is een research bedrijf binnen de farmaceutische industrie. Ze hebben de afgelopen jaren een behoorlijke groei doorgemaakt en zich voornamelijk gericht op hun 'corebusiness' ondersteunende afdelingen moeten daarom nu opgezet worden. Ze hebben mij gevraagd om een nieuwe HR afdeling op te gaan zetten en daar heb ik heel veel zin in! Daarnaast kunnen Harold en ik elke dag carpoolen omdat hij hemelsbreed zo'n 500m verderop werkt; ook een bijzonder gezellig vooruitzicht.

Kortom; toch nog een Happy Ending en een Wonderful Beginning in het vooruitzicht. Sommige vrienden roepen dat 2011 ons jaar moet gaan worden. En hoewel ik dat diep in mijn hart ook hoop en geloof durf ik het nog niet hardop te zeggen. Ik tel mijn zegeningen elke dag en hoop dat ze er morgen nog steeds zullen zijn.

Liefs Y.

My Own Wonderful Goodbye!

Gisteren was het jaarlijkse kerstfeest van mijn werk... en tegelijkertijd mijn afscheid. De laatste weken gingen zo ontzettend snel dat ik nauwelijks tijd had om stil te staan bij het feit dat ik sommige collega's na deze avond waarschijnlijk niet meer zou zien. Ieder jaar kijk ik weer uit naar dit feest waarop ik al mijn collega's weer bij elkaar zie. Waarbij we stilstaan bij wat het jaar ons heeft gebracht en wat het komende jaar ons weer zal brengen. Dit jaar, hoewel ik er nog steeds naar uitgekeken had, zou ik een actief onderdeel zijn van 'wat er dit jaar is gebeurd'... maar dat besef kwam pas later op de avond.

We werden warm ontvangen met een hapje en drankje en een introductie op het 'Moordspel' wat zich tijdens het eten af zou spelen. Wat hebben we gelachen tijdens het eten... zo ontspannen! Precies wat ik zo heerlijk vond aan de afgelopen 4 jaar; 1 grote familie en iedereen zichzelf!

Na het eten, tijdens de koffie zou me een grote verrassing te wachten staan zo bleek.... Mijn manager (zie foto) had me al gezegd dat ik deze avond nooit zou vergeten. En hoewel ik aan het begin van de avond nog om deze opmerking moest giechelen besef ik me nu maar al te goed dat hij inderdaad gelijk heeft gehad:

Hoewel ik mijn manager voor deze avond al absoluut GEWELDIG vond, gaat hij nu de geschiedenis in als 'The World's Greatest Manager'! Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe ik me gisterenavond voelde. Een mix van verdriet, ontroering en intense blijdschap stroomden door mijn lichaam. Hoewel het nog steeds pijn doet dat ik afscheid moest nemen van mijn collega's kan ik niet meer dan dankbaar zijn voor het feit dat ik 4 jaar lang deel mocht uitmaken van deze bijzondere groep mensen! 

Voor de collega's (want dat blijven jullie toch echt tot 31 december) die dit lezen:

Ontzettend bedankt voor alle momenten die ik met jullie samen mee heb mogen maken! Alle ups en alle downs. Dank jullie wel voor al het vertrouwen en al het plezier dat ik heb mogen hebben de afgelopen 4 jaar. Niet alleen deze avond, maar ook de rest van de 4 jaar zal ik zeker niet vergenten. 

Als afscheidscadeau heb ik een - they know me so well! - digitaal fotolijstje gekregen met een stick met alle Biogen Idec foto's van de afgelopen 4 jaar erop. Daar zal ik voorlopig nog wel even naar staren! 

Voor nu ga ik mijn bedje in en in dromenland gisterenavond nog 1x herbeleven.....

Sweet dreams, 

Liefs Y.

Buzzing me Buzzing you

Ik kán nu een heel relaas houden over alle perikelen rondom mijn zoektocht naar een nieuwe baan. Maar aangezien alles nog ongoing is en mijn blog publiek hou ik die info maar heel even voor me ;-).
Maar er zijn nog meer dan genoeg andere dingen om over te bloggen;

Sinds een aantal maanden ben ik een volwaardige Buzzer. Voor wie nog niet weet wat Buzzen is zal ik een korte toelichting geven: Mond-tot-mond reclame is altijd een onderschat fenomeen geweest. En dat terwijl je toch vaak geneigd bent om je ervaringen (goed, dan wel slecht) te delen met vrienden en bekenden. Op internet duiken steeds meer sites op waarbij mensen hun ervaringen met elkaar delen zoals Zoover en VakantieReisWijzer. Het bedrijfje Buzzer is hier handig op ingesprongen en heeft van Mond-tot-Mond reclame haar core business gemaakt. In opdracht van bedrijven sturen zijn samples op naar ingeschreven Buzzers (ik zei de gek) en vragen je dan om je ervaringen vooral te delen met vrienden en bekenden. Omdat ik tot de 'selecte' groep van Buzzers behoor ben ik in de gelukkige gelegenheid geweest om inmiddels al twee producten te Buzzen. Als eerste kreeg ik (op mijn verjaardag nota bene) een aantal flesjes Blue Wonder van Sorbo welke ik guitig uitgestald had op tafel zodat de genodigden een exemplaar mee konden nemen. Op deze actie kwamen veel reacties zoals: "Heb jij aandelen in Sorbo?" en "Naar de huishoudbeurs geweest?". Maar toen de testers het eenmaal hadden geprobeerd waren de reacties vooral lovend! Zelf was ik ook erg tevreden over het resultaat van het blauwe goedje dus heb ik maar afscheid genomen van 'ouwe trouwe Ajax' (in meerdere opzichten ;-)). Een paar weken later kreeg ik de Phillips FlexCare thuisgestuurd en sindsdien ben ik hooked! Als campagnegrap kregen we een boekje met als slogan: "Kun jij verliefd worden op je tandenborstel?". Nou ik kan je vertellen: "Yes we can!" Omdat we krenterige Hollanders zijn delen Harold en ik onze flexcare maar daar gaat iedere avond wel een flinke discussie aan vooraf. Voor broerlief (wiens oude Oral B het aan het begeven was) hebben we een flexcare aangeschaft als cadeau voor zijn verjaardag en ook de buurtjes zijn 'm nog aan het proberen.

En vandaag, lieve kijkbuis kinders, kreeg ik een uitnodiging voor de Nescafé Buzz. En ook daar kijk ik weer naar uit! Aangezien ik altijd Nescafé Latte Macchiato drink kan ik niet wachten om de Latte Caramel en Latte Hazelnoot te gaan proberen! Dat wordt dus nóg leuker thuiskomen!

Wil je ook Buzzer worden? Kijk dan vooral even op de site: www.buzzer.nl
En voor wie aanwezig is op Harold zijn verjaardag: hopelijk zijn de buzzables dan binnen en kan ik weer UITDELEN!

PS: Nee... ik heb géén aandelen in Buzzer!

Liefs, Y.

Heerlijk! Even een mini vakantie tussen alle bedrijvigheid door. Samen met Joyce zijn we heerlijk twee daagjes in Limburg. Vandaag het pitoreske dorpje Arcen bekeken en morgen lekker naar de Thermaalbaden!

Friends will be Friends

Er zijn talloze liedjes geschreven over vriendschappen: 'Friends will be Friends', 'Friends will live Forever' of minder bekende; 'Zoals Vrienden Doen'. Vrijwel al deze (en andere) liedjes over vriendschap zijn op mijn vriendschappen van toepassing. Vroeger keek ik met een jaloerse blik naar de gevestigde vriendengroep van mijn broer. Door al mijn verhuizingen was het lastig - zo niet onmogelijk - om vriendschappen bij te houden. Hoe hard ik ook knokte om vriendschappen in stand te houden, afstand bleek altijd een issue. Totdat ik ging studeren.

Eén van mijn oudste vriendschappen is die tussen Jiska en mij. We waren vanaf dag één onafscheidelijk. We hoefden elkaar maar aan te kijken om elkaars gedachten te lezen en vervolgens in een lachstuip te schieten. En dit is na bijna tien jaar vriendschap nog steeds het geval. Hoewel er tijden zijn dat we elkaar even uit het oog verliezen, verliezen we elkaar nooit uit het hart. Een half woord is genoeg om de verloren tijd in te halen.

Een al net zo dierbare vriendschap is die met Jurracine. Hoewel we de tien jaar nog niet zijn gepasseerd, lijkt het alsof we al een eeuwigheid verbonden zijn (in positieve zin dan). We hebben samen onze diepste dalen gedeelt en juichen elkaar toe als we op onze piek zitten! 'I'm just a phonecall away' werd na mijn verhuizing ons nieuwe motto. En daar zijn de telefoonrekeningen stille getuigen van.

Natuurlijk heb ik ook nog andere vriendschappen die minstens net zo dierbaar zijn. Ieder op z'n eigen bijzondere manier (zus, je weet wat ik bedoel;-)).

Toen dé dag kwam dat Harold op zijn knieën ging hoefde ik geen seconde na te denken: deze twee topmeiden zouden mijn getuigen worden! Ik ken geen twee mensen zoals zij. Met wie ik lief en leed kan delen zonder ooit een oordeel. Bij wie ik me compleet veilig voel en die me de waarheid vertellen als ik het nodig heb.

Aankomende vrijdag heb ik het genoegen de twee diva's aan elkaar voor te stellen. En dat vind ik een eer! Maar een nog grotere eer is het om deze twee straks naast me te hebben staan als ik tegen Harold zeg: I DO!

Lieverds, dank jullie wel voor al die mooie momenten die we hebben gehad. Maar vooral voor al die momenten die nog gaan komen!

Liefs Y

"Oei, ik sproei!"

Net zoals op deze foto ligt 'ons kind' nu zoet naast ons op de bank te slapen. We hebben de laatste dagen onze 'opvoeding' (enigszins tegen mijn principes) aan moeten passen. 'Meneer' heeft namelijk sinds kort de gewoonte om niet meer binnen te komen wanneer wij 'm 's avonds roepen. Niet heel gek omdat we zelf soms de hele dag weg zijn (en hij dan niet naar buiten mocht) neemt hij het er natuurlijk van zodra we thuis zijn. Maar toch, kan ik je vertellen, slaapt deze poezenmama dan een stuk minder lekker! Dus hebben vanaf vandaag besloten dat hij 's morgens samen met ons naar buiten gaat (uiteraard met de mogelijkheid om in de schuur te verblijven tussen zijn eigen dekentjes) en dat ie 's avonds weer naar binnen mag als wij thuiskomen. Voor iedereen die nu meteen denkt: "Daarom hebben ze kattenluikjes uitgevonden".. die hebben we ook. Alleen kunnen we meneer niet geheel vertrouwen wanneer hij zelfstandig door de woonkamer loopt (we hebben een open keuken en het kattenluik zit in de de keukendeur) zo leert onze ervaring inmiddels. Hij besluit namelijk nogal eens zijn nageltjes te scherpen aan de meubels, danwel de bank. En ook van voetjes vegen voordat hij met zijn modderpootjes de bank op stapt heeft hij ook nog nooit gehoord. En op deze manier genieten we ook nog eens van onze vriendelijke viervoeter!

Maar er is meer nieuws in kattenland! Onze 'man' is binnenkort geen volwaardige MAN meer... Sinds kort is hij namelijk de 'Bink Van De Buurt' en dat gaat - helaas voor ons - gepaard met nogal wat geurlozing door Mr. Poezzzz. Met als gevolg dat zowel hij als de plek waar hij ligt naar sproeisel (of hoe je dat ook noemt) stinkt. Dus aanstaande vrijdag brengen wij ons nietsvermoedende kattekind richting de dierenarts en zal hij - waarschijnlijk - een stuk minder vrolijk terug komen. Nu maar hopen dat zijn kattebrein doet waar het soms zo verschrikkelijk goed in is: heel snel vergeten wat er zojuist gebeurd is - als het uitkomt!

Liefs Y.

"The Magic Number 66"

Hoewel in het christelijk geloof het nummer 6 (of liever gezegd 666) niet veel goeds voorspelt is het voor mij al een tijdje bijna een magisch nummer. Ik zal uitleggen waarom:

Een jaar geleden zag ik mezelf terug op een filmpje en besloot ik dat hét (mijn gewicht) zo echt niet langer kon. Hoewel mijn hersenen de bijzondere gave hadden om mij voor de spiegel steeds wijs te maken dat die broek 'nog best wel kon', logen de foto's en de filmpjes (vooral genomen op onbewaakte ogenblikken) er niet om. Aangezien ik echt geen dieet persoon ben - eten is gewoon te lekker om moeilijk over te gaan lopen doen - besefte ik me wel dat ik drastisch mijn levensstijl aan zou moeten passen. En zo geschiedde! Ik begon met sporten, dat was de eerste stap. Mijn ervaring leerde mij dat me vastleggen op één sport geen optie is. Ik ben nu eenmaal bijzonder snel verveeld. Dus besloot ik om niet één sport te gaan doen, maar gewoon de dingen af te wisselen die ik leuk vind én sportief zijn. Aan het einde van dit jaar kon ik dan ook constateren dat ik met hardlopen, zwemmen, fietsen, zumba wandelen en fitness (hoewel steeds afgewisseld) toch een jaar lang regelmatig heb gesport. Uiteraard heeft de verbouwing ook voor de nodige beweging gezorgd en vooral de nodige spierballen. Eten was een grotere uitdaging. Ik bezocht een diëtiste die met mij niet alleen naar mijn eetpatroon keek (waar op z'n zachtst gezegd nog best wat te verbeteren viel) maar ook naar hoe ik in mijn vel zat. Met slechts twee bezoekjes wist zij de juiste motivator in mij te triggeren en leerde ik wat gezond voedsel was, maar vooral dat ik niets moest doen wat ik niet de rest van mijn leven vol zou kunnen houden. Wie immers óp dieet gaat, moet er ook ooit weer áf, zo stelde zij. Op mijn zwaarste punt woog ik zo'n 76 kilo schoon aan de haak. Dat was een hele schok aangezien ik me daarvoor voor het laatst had gewogen toen ik 55 kilo (en dus zelfs wat aan de magere kant) was - hoewel daartussen wel een jaar of 6 zat. Wederom een bevestiging dat Dikkertje Dap in beweging moest komen. Ik mocht dan wel 'gezellig' zijn, 'gezond' was anders.

Inmiddels zijn we een jaar verder en ben ik de trotse eigenaar van een lichaam dat 66 kilo aangeeft op de weegschaal. Dat was mijn eerste streefgewicht: tien kilo eraf! En dat heb ik met vlag en wimpel behaald. Hoewel het soms tergent langzaam ging (met maanden waarbij ik niet meer dan een paar ons verloor), blijft het er daardoor nu wel af! Al een paar maanden zit ik op een stabiel gewicht en waag ik me af en toe ook weer eens richting snoepkast.

Vrijdag was weer mijn eerste afspraak bij haar in dit nieuwe jaar. Vol trots vertelde ik haar over mijn behaalde resultaat en mijn weg daar naartoe. Maar ook vertelde ik haar over mijn tweede-, en tevens einddoel; de 60 kilo! Hoewel ik nu een gezond gewicht heb volgens de BMI berekening, zou ik graag het maximale uit al mijn werk willen halen (-ik weet het; perfectionistje- maar als we toch bezig zijn...). Samen met haar heb ik weer even de puntjes op de i gezet wat betreft mijn voedingspatroon. Het bleek namelijk dat de Bounty's, Muffins en Brownies regelmatig weer hun intrede doen in mijn dagelijkse voedingspatroon. Daar valt dus nog best wat te halen. Maar het meest positieve was dat ik, ondanks de Bounty's, Muffins en Brownies, toch op gewicht bleef. Dit schept des te meer vertrouwen voor de toekomst.

Daarnaast heb ik de hulp ingeroepen van mijn fitnessinstructeur. Ik heb hem mijn doel voorgelegd en hij heeft voor mij een speciaal trainingsschema samengesteld. Gisteren toog ik dus vol verwachting naar mijn sportschool om het uit te gaan proberen.... en dat heb ik geweten!!! Vanmorgen kwam ik - letterlijk - niet zelfstandig uit bed van de spierpijn. Ik heb nog NOOIT zoveel spierpijn gehad (en geloof me ik heb behoorlijk wat moeten verduren tijdens het afgelopen jaar). Met een beetje (massage)hulp van Harold en een goed heet bad redde ik het naar de woonkamer. En dit is nog maar de eerste dag!! Ik wil niet weten hoe ik me morgen ga voelen. Gelukkig kan ik morgen de pijn weer wegtrainen tijdens een 'ontspannen' lesje Bodycombat.

Gelukkig weet ik dat dit slechts tijdelijk is. Eenmaal gewend aan mijn nieuwe programma zal het steeds een stapje beter gaan en ga ik uiteraard ook resultaat boeken (ik kan niet wachten). Ik heb een soort 'weddenschap' met mijn sportschool dat ik, wanneer ik mijn doel heb behaald op 18 juni 2010 ik van hen een compleet sportpakket krijg. Uiteraard is de grootste beloning het resultaat zelf maar dit soort kleine dingen helpt natuurlijk wel. Ook mijn schatje heeft een duit in het zakje gedaan; als ik het heb behaald gaan we (wederom) een dagje Wellnessen!

Het is heel bijzonder om te merken hoe ik langzaam mijn lichaam weer ben gaan waarderen. Door alle drukte van de dagelijkse bezigheden 'vergat' ik om goed voor mijzelf te zorgen. Met als gevolg niet alleen overgewicht maar ook nog eens veel ziektes en zeertes door een slechte weerstand. Nu ik op mijn voeding en beweging let merk ik dat ik ook zuiniger ben op mijn lichaam. Ik verzorg het goed (elke zondag avond een tuttelavond) en dat heeft weer een positief effect op mijn zelfbeeld. Ook ben ik veel bewuster bezig met hoe verzorgd ik eruit zie (zonder over-ijdel te worden) en dat zorgt weer regelmatig voor complimentjes.

Dus: Gezond leven? Ik kan het iedereen aanraden!!

Liefs Y.

"Wonderful weekend"

Dit was wederom een weekend met een gouden randje. Mijn weekend begon met een tripje naar Breda op vrijdag, waar ik hetvolgende stukje heb geschreven:

"Voor de verandering schrijf ik vandaag mijn blog eens op een andere locatie en eens niet direct digitaal, maar ouderwets op papier (hoewel ik het wel zal moeten overtypen). Ontspannen geniet ik van mijn warme choco met slagroom - uiteraard - wachtend op mijn lieve vriendinnetje, in een lunchroom midden op de woonboulevard van Breda.
Ik heb er al een halve dag op zitten want Harold moest vanmorgen bij een arts in Breda zijn voor zijn werk en ik mocht gezellig mee! De schat probeert zijn afspraken in Breda altijd op vrijdag te plannen zodat ik gezellig mee kan naar mijn hometown (sorry, maar dat blijft het).
Rijdend langs de mooie singel en kijkend naar de nog mooiere huizen langs die singel, bekruipt me een licht gevoel van heimwee. Deze stad die ik zo goed ken, waar ik mijn hart aan verloren heb, mis ik! De vriendelijkheid van de mensen en die zachte G, ze blijven me dierbaar. In deze stad ben ik volwassen geworden en heb ik mezelf gevonden. en dat heeft dan weer de perfecte basis gelegd voor het vervolg; mijn leven hier mét Harold, in Zaanstad.
Mijn Breda-dag begon met 'n bezoekje aan T-Mobile waar ik speedy bijgekletst heb met Huub en mijn 'zus' Rachel een dikke knuffel heb gegeven. Daarna even langs één van onze leveranciers (ja ja, altijd aan het werk) waar ik ook een oud T-Mobile collega tegen het lijf liep (it's a small world). En nu dus gezellig ff bijbeppen onder het genot van een lunch. Daarna nog even mezelf kietelen bij de kapper en dan is 't weer tijd om naar huis te gaan. Maar niet voor lang; mijn hart laat ik hier en met carnaval ben ik zeker weer terug!"

En dat was nog maar het begin van mijn fijne weekend! Harold en ik zijn nog even gaan Sub-ben (dwz eten bij Subway)... how I always love that! En daarna naar huis om te gaan Salsa-en. Zaterdag had een klein dipje omdat ik niet op gang kwam maar met mijn liefje ben ik - voor hem - een nieuwe bril uit gaan zoeken en heb ik mijn Douglasbonnen ingeruild voor o.a. een heerlijk luchtje van Chanel; Chance. 's Avonds zijn we naar de Westzijde getogen voor de verjaardag van Shanna wat weer echt een waar feestje was! Dat getuige de foto's wel weer:


Omdat ik de BOB was, was ik vandaag niet zo brak maar heb ik desalniettemin lekker uitgeslapen tot een uur of twaalf. Toen maakte mijn liefje mij wakker met een heerlijk ontbijtje op bed met o.a. croissantjes (Oh, how lucky I am!). Daarna nog heel even geluierd zoals het een goede zondag betaamt en toen toch maar in actie gekomen om een beetje het huis bij te werken. En zoals gewoonlijk geeft dat een heerlijk voldaan gevoel aan het einde van de dag. En tenslotte alles nog lekker afgesloten met een tuttelavond (oftewel; tijd voor mij).

Wederom dus weer een perfecte mix dit weekend! Morgen weer fris en fruitig aan de arbeid. Het beloofd een drukke week te worden; werken, sporten, school en België; dat zijn de sleutelwoorden. Laat maar komen, ik ben er klaar voor!

Liefs Y.

"Haringen in een ton"

Oké, picture this: een overvolle metro... er kan geen mens meer in. Stel je vervolgens het volgende station voor waarin dezelfde hoeveelheid mensen ín de metro ook op het koude perron heel graag diezelfde metro in willen. Stel je dan een heel klein meisje voor, laten we zeggen zo'n 1.63m klein, dat steeds verder de metro in wordt geschoven verder bij de deuren vandaan. Stel je dan een volgend metrostation voor waar wéér meer reizigers in de metro willen en dit kleine meisje dat als één van de weinige juist uit wil stappen op dit station.... Juist, dit meisje was ik dus vanmorgen!

Mijn dag was al niet bijster goed begonnen (vraag maar aan Harold - die moest het ontgelden... sorry!). Ik kon gisterenavond niet in slaap komen, waardoor ik vanmorgen niet de meest vrolijke persoon op aarde was. Ondanks het feit dat ik had besloten een trein later te pakken, om niet al met mijn tong op mijn schoenen de deur uit te moeten, knapte mijn humeur nou niet echt op. Op het station kwam ik Jo(y)sje tegen en begon deel 1 van mijn reis: het in de overvolle trein wurmen. Een beetje klagend stonden we met z'n drieeën - nog een bekende vergezelde ons een station later - te bedenken dat je toch wel heel gek moet zijn om dit iedere ochtend vrijwillig te doen. Little did I know dat ik nog geen kwartier later het gewurm in het kwadraat uit zou moeten voeren in de bovengenoemde situatie met de metro. Na ook nog wat gekoukleum bij de bushalte - de bus had ik net gemist - en een opkomende hoofdpijn (ik had nog niet ontbeten) was mijn ochtendhumeur compleet.

Maar inmiddels zit ik weer in mijn lekkere warme kantoortje in een waterig winterzonnetje achter mijn PC en lijkt mijn humeur zich langzaam aan te herstellen. Het vooruitzicht dat dit mijn laatste dag is voor het weekend helpt uiteraard ook wel! Ik kijk uit naar een dagje shoppen, de kapper en een heerlijke lunch met mijn lieve vriendinnetje morgen. Ja, laat dat weekend maar komen!

Liefs Y.

"Ready to fight!"

Oké, toegegeven... Rambolina klinkt lang niet zo stoer als Rambo, maar héél even voelde ik me wel heel erg stoer gisterenavond. Ik deed namelijk voor het eerst mee aan de les Bodycombat op mijn nieuwe sportschool. Wat een energieke les! Wat een POWER! Ik voelde me echt weer even on top of the world. Gezien mijn korte carriere als karateka - many years ago - kon ik wel wat bewegingen plaatsen dus voelde ik me niet een complete kneus. Dit compenseerde mijn motorische gestoordheid weer een klein beetje (wanneer de zaal naar rechts gaat, ga ik naar links en visa versa). Nadat ik helemaal kapot gegaan was op de opzwepende muziek - en de aanmoedigende woorden van de instructeur - was het tijd om mezelf te belonen. Eerst lekker zonnebanken, daarna ff een paar baantjes zwemmen, dan de sauna in en alles afsluiten met een heerlijke douche! Ja, ik denk dat ik wel aan mijn nieuwe levensstijl kan wennen. Zoals ik al in mijn vorige blog schreef is mijn enige voornemen meer rust dit jaar. Hiermee bedoel ik niet 'op de bank hangen' (daar ben ik gewoon het type niet naar) maar rust in mijn hoofd. Meer tijd nemen om op te staan - hoewel dat nog wel een uitdaging blijkt - en meer tijd nemen om naar bed te gaan (kopje thee voor het slapen, kaarsjes aan, boekje lezen/dagboek schrijven) enz, enz. Het vergt wel een geheel andere manier van plannen want waar ik normaal de lege gaatjes vulde met mijn aorta/levenslijn (lees: telefoontjes naar vrienden) verdwijnen die 'gaatjes' als sneeuw voor de zon waardoor ik nu vaak aan het einde van de dag tot de conclusie kom dat ik die goede vriend of vriendin nu al voor de 4e dag op rij nog niet heb teruggebeld. Aan allen: please be patient! Het gaat vanzelf beter...;-)

Veel minder stoer kroop ik echter vanmorgen mijn bed uit. Ik voel spiertjes waarvan ik het bestaan niet wist en mijn hoofd had een chronisch vochttekort ondanks de 2,75 liter water die ik naar binnen heb getankt gisteren. Waarschijnlijk een klassiek geval van oververhitting (sporten, zonnebank, sauna). Maar goed, de ontspanning die ik in mijn koppie voel maakt alles weer goed. Zelfs de sneeuw en de kou kon ik beter trotseren vanmorgen toen ik naar mijn werk ging.

Langzaam maar zeker voel ik mijn lichaam weer herstellen van de schade van de laatste maand van 2009. Hopelijk kan ik deze stijgende lijn voortzetten! Dan hoop ik aan het einde van het jaar (en alle dagen die daarop volgen) niet alleen een stralender uiterlijk te hebben, maar vooral ook een betere gebalanceerd innerlijk!

Liefs Y.

Wonderful beginning(s)

>filmpje op verzoek door mij verwijderd<

Hoewel 2009 redelijk tegen mijn principes is geëindigd (zonder ouderjaarsblog) en 2010 tevens tegen mijn - welliswaar nieuw verworven - principes is begonnen (redelijk druk!)... kan ik niet anders dan concluderen dat een goed begin het halve werk is. Voordat we aan het werk zijn gegaan, 4 januari, hebben we eerst het huis een flinke schoonmaakbeurt gegeven. Zeg maar een soort vervroegde voorjaarsschoonmaak. Wat een heerlijk gevoel om alles weer fris en fruitig te hebben - nu nog zou houden! De eerste werkdag was druk maar gezellig. Leuk om mijn collega's weer te zien. En die zou ik nog meer dan genoeg zien die week want we gingen dinsdagavond op Cycle (bedrijfsbijeenkomst van meedere dagen op een externe locatie) naar 't Hof van Saksen. En wederom was het genieten!! Naast al het harde werken was er voldoende tijd voor ontspanning (massage en wellness.... for me again!) en werd er gefeest tot in de kleine uurtjes, zo getuige de bovenstaande video. Daantje - mijn lieftallige collega van de Marketing afdeling - had alles tot in de kleine puntjes georganiseerd! Daan je bent een toppertje! Hier nog een leuke compilatie van de geweldige Cycle driedaagse:

Maar het nieuwe jaar bracht meer goeds tot nu toe. Toen ik thuis kwam mocht ik van mijn liefje weer heel veel kusjes in ontvangst nemen om vervolgens 's avonds saampjes naar onze - ja ja - Salsales te gaan! Zonder al teveel moeite heb ik Harold over kunnen halen om een poging te wagen. En ik ben ZOOOO trots! Mijn vriendje blijkt het namelijk behoorlijk snel op te pikken. Dat beloofd dus nog wat! Stiekem hoop ik dat hij het net zo leuk gaat vinden als ik, maar ik ben al heel tevreden dat hij niet gillend weg is gerend na één les. Sterker nog, hij vond het leuk! I will keep you posted on this one!

Maar het leukste was toch wel het feit dat mijn bonus binnen is. Begin december heb ik een mooie bonus toegekend gekregen voor mijn inzet van het afgelopen jaar. En die was niet misselijk (zowel de bonus als de inzet;-)). Ik heb maar liefst € 920,- gekregen te besteden in een winkel naar keuze (we krijgen ze in de vorm van waardebonnen). Dus heb ik zojuist bol.com, douglas en de bijenkorf bonnen besteld om het nieuwe jaar binnenkort maar es shoppend in te luiden! Geen verkeerd idee!

En ten slotte ben ik ook maar begonnen aan die goede voornemens van dit jaar. De voornaamste is toch wel; RUST! Verder vooral veel leuke dingen. Ik ben gewisseld van sportschool en heb daar vandaag voor het eerst getraind. Errug fijn, vooral de sauna en het zwembad na de training. Da's een welkome beloning. Ook heb ik mijn eerste verslag ingeleverd voor mijn studie en wacht ik met spanning - 6 weken!! - af tot ik mijn cijfer krijg. Tenslotte is er één ding dat ik wel gewoon voortzet vanuit 2009... veel blogjes!!

Liefs Y.