Special Thanks!

In het kader van 'there's a first time for everything' vier ik vandaag voor het eerst mijn verjaardag op zo'n 12.000m hoogte. Hoewel niemand me precies kan vertellen in welke tijdzone we vliegen, moet het al wel 0.00uur zijn geweest: Hurray for me :-D. Wat ook nieuw is, is dat ik met samengeknepen neus zit tijdens de vlucht... Althans, we zaten het eerste deel van de heenvlucht ook met samengeknepen neus, maar dat kwam omdat de meneer naast ons - onderdeel van het NL paralympisch tafeltennisteam - nog nooit van okselfris had gehoord. Maar deze keer heb ik een bloedneus, om onverklaarbare redenen. Het leuke is dat ik - terwijl ik wat tissues tegen mijn neus hou - van alle kanten advies krijg. De vriendelijke doch ietwat opdringerige dame uit Koeweit die naast mij zit zegt dat ik mijn hoofd achterover moet houden terwijl de stewart aan de andere kant van mij staat te gebaren dat ik mijn neus alleen dicht moet knijpen. Als ik doe wat de één zegt, dan protesteert de ander en andersom. Ik omschrijf de dame naast me als ietwat opdringerig omdat ze - welliswaar super vriendelijk - al vier uur lang allerlei gesprekjes aan probeert te knopen waar ik helaas vanwege haar accent echt geen touw aan vast kan knopen. Demonstratief heb ik al een paar keer - vriendelijk glimlachend - m'n oordopjes in mijn oren gestopt maar dat mocht niet baten. Ach, ik had het slechter kunnen treffen... En blijf maar gewoon lief lachen en luisteren (*smile and wave*-uit Madagaskar)

Ik ben allang blij dat Faylina lekker ligt te tukken. Nadat we gedag hadden gezegd tegen de uiterst vriendelijke portier van het appartement was het een helse taxirit naar het vliegveld van anderhalf uur. En kinderzitjes hebben de taxi's niet dus moest Faylina - die absoluut geen schootkind is -.. je raadt het al; op schoot. Maar ja, met 3 mega koffers, een buggy en een baby tijdens de spits in de metro was helemaal geen optie. Eenmaal aangekomen op JFK bleken we ook nog eens bij de verkeerde terminal te staan. Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht in ons geval; er valt altijd wel iets te beleven. Maar eenmaal aan boord en opgestegen lag Doornroosje al snel weer in een diepe slaap. Dat konden we niet zeggen van de andere 4 (gillende) kinderen aan boord. Ik besef maar al te goed hoeveel mazzel we met haar hebben dus ik klaag niet over die ene keer die ze tussendoor wakker werd om even gekroelt te willen worden. I'm just counting my blessings..

Nadat we haar net lekker in haar basinet met tentopstelling - zoals op de heenweg - hadden neergelegd, kwam de purser naar ons toe. Hij hurkte neer en keek ons ernstig aan. Hij vertelde dat de rest van de bemanning mogelijk wat vreemd zou kunnen reageren op onze tentopstelling vanwege een incident op een British Airways vlucht van een aantal maanden geleden. Een echtpaar vloog met een baby welke ook in de basinet lag te slapen. De ouders hadden de basinet afgedekt met een deken en daardoor was de baby tijdens de vlucht gestikt. De rillingen liepen over mijn rug en - je begrijpt - ik zat een stuk minder comfortabel dan de heenreis. Weliswaar is onze doek van luchtdoorlatend bamboekatoen en ligt deze niet over de basinet heen maar hangt ie erboven, maar toch spiek ik elke tien minuten even naar mijn meiske om te zien of alles nog oké is.

Fast forward.... inmiddels zijn we weer veilig op Nederlandse bodem en hebben we er zelfs al een nachtje op zitten. Ik zelf zonder jetlag; maar Harold en Faylina hebben er iets meer last van. Het is de hele dag al een komen en gaan van mensen... het leek wel of we op wereldreis zijn geweest. Maar wel heel gezellig! Leuk om iedereen weer te zien en te knuffelen.
Wel een beetje jammer dat ik al de hele dag bezig ben met het stalken van British Airways omdat er nog geen spoor is van onze missende koffer. Hopelijk hebben we meer geluk nu ik - na het uitpakken van de twee andere koffers - een gedetailleerde lijst van alle inhoud op heb gestuurd naar BA.

Wat zijn we dankbaar dat we deze reis hebben mogen maken. Allereerst natuurlijk dank aan Inge; zonder jouw voorstel was het niet eens in ons opgekomen om deze reis te maken. Dank voor het beschikbaar stellen van je appartement. We hebben ons er echt thuis gevoelt. Toos; bedankt voor het brengen naar en halen van Schiphol, het knuffelen van Sparky, de boodschapjes in de koelkast en voor de nieuwe bloemetjes in onze tuin. Dat was erg fijn weer thuiskomen! Buurtjes; bedankt fur die blumen..., het oppassen op ons paleisje en natuurlijk het verzorgen van onze Poezemans. Hij had zich geen betere peetouders kunnen wensen! Norman & Cindy; dank voor jullie gastvrijheid en de wijze lessen in American History ;-D we hebben alledrie genoten! Ben & Ramona bedankt voor jullie gezelschap, het was fijn om weer lekker bij te kletsen.

Mijn dank gaat ook uit naar mijn lieve man zonder wie ik deze reis niet had willen maken:
Harold dank je wel dat je zo'n fantastisch gezelschap bent. Dat we in alles - dus ook in reistempo - op één lijn zitten. Voor de potjes trik-trak die niet konden ontbreken. Voor die 100-en keren dat we blauw hebben gelegen van het lachen... en gewoon voor het feit dat je zo'n fantastisch mens bent!

Maar boven alles gaat mijn dank uit naar mijn lieve kleine meid. Ook zonder haar had ik deze reis niet willen maken! Wat is ze zoet geweest en wat hebben we daardoor veel kunnen doen. Ze heeft zich volledig aan ons aangepast zonder enig protest. Ik ben zo trots op jou!!! Gelukkig heb ik niet geluisterd naar de mensen die mij afvroegen wat ik in hemelsnaam met een baby in New York te zoeken had, maar heb geluisterd naar mijn eigen hart! Ik had het voor geen goud willen missen!

Liefs Y.

A Suitcase Full of Dreams

Sommigen komen naar New York City mét een koffer (full of dreams), wij vertrekken met een - extra - koffer. Voor Faylina hebben we leuke outfits en voor Harold kleding en een nieuwe schoenencollectie kunnen scoren. Zelf ben ik vooral content met mijn nieuwe jas; super hip (zie hier). Op de heenweg zaten we al op de max van het gewicht voor twee koffers, maar gelukkig mogen we voor Faylina een extra koffer mee (terug) nemen. Dus vandaag op zoek naar een leuke koffer voor madam... en dat is gelukt. Welke 8mnd oude baby kan zeggen dat ze een Calvin Klein (dat was serieus de voordeligste) koffer heeft - waar ze zelf 6x in past :-D...

Vandaag ben ik ook geslaagd voor het laatste waar ik nog naar op zoek was; engels talige kinderboeken - voor wie het nog niet wist; Faylina voeden we twee-talig op. Barnes & Nobles bleek the place to be, dus ging mama op pad! Aangezien ik in onze lokale bibliotheek al volledig de tijd kan verliezen, was dit voor mij de boeken-hemel. Waar in Nederland de ene boekenwinkel na de andere failliet gaat, staan hier in NYC zo'n 10 van deze enorme boekenwinkels (3 verdiepingen) en dat is dan alleen nog maar deze keten. Ik moest mijn best doen om mijn mantra op te blijven zeggen want een zee van romans riep mijn naam. Uiteindelijk kwam ik terecht op de kinderafdeling waar ik maar moeilijk een keuze kon maken uit de snoezigste boeken voor mijn kleine prinses. Uiteindelijk ben ik tot 10 boeken gekomen die mijn goedkeuring konden wegdragen waaronder een super schattige Todler Bible, dus mama kan weer voorlezen wanneer we thuis zijn.

Onze uitstapjes komen langzaam tot een einde. Gisteren was ons laatste echte dagtripje naar Central Park; erg gezellig! Best bizar om door zo'n groot groen gebied te fietsen midden in een miljoenenstad. Je zou bijna vergeten dat nog geen honderd meter verder de stad vergeven is van auto's en getoeter (dat je overigens gek genoeg niet hoort wanneer je daar in het park zit). Met gehuurde fietsen - inclusief babyzitje - besloten we een rondje rond Central Park te fietsen, bijna 10km. Faylina móest verplicht een helmpje op, maar dat bleek een onmogelijke opgave aangezien de kleinste helm zelfs mij bijna paste. Dus hebben we het helmpje maar snel afgedaan zodra we uit het zicht waren van meneer fietsverhuur om te voorkomen dat we de hele rit met een sirene achter op de fiets reden. Het fietsen bleek niet geheel ongevaarlijk aangezien er nogal wat toeristen rond rijden die het fietsen niet bepaald gewend zijn. Dus bleek het een kwestie van 'bellen-voor-je-leven'! Gelukkig zat Faylina bij papa achterop, zodat ik voor ons beide ogen en oren kon zijn op een fietspad waar vooral hardlopers liepen en je links en rechts ingehaald werd door wát er dan ook sneller ging dan wij. En ja, dit kon soms - heuvel op - dus ook een hardloper zijn. Helaas gingen de twee uur fietsverhuur iets sneller dan we gedacht hadden want door ons picknickje moesten we nog best haasten om op tijd weer terug te zijn om de fietsen in te leveren.

We zijn inmiddels begonnen met het inpakken van onze koffers en rusten ondertussen nog even uit van alle belevenissen die we hebben mogen meemaken hier. Faylina is inmiddels begonnen aan haar 37 weken sprong en vraagt nu dus om wat meer aandacht en slaapt wat slechter in. We zijn er allemaal weer klaar voor om naar huis te gaan en het normale leven weer temoet te treden. Maar we vertrekken dus mooi niet zonder onze 'suitcase' vol met dromen en herinneringen.

Lfs. Y.

9/11

Ik weet het nog precies... ik woonde net een paar maanden in Breda en zette net de televisie aan. Op ieder net werd hetzelfde uitgezonden; beelden vanuit New York waar één van de Twin Towers in brand stond. Net toen ik een beetje begon te beseffen dat dit écht was. zag ik hoe een tweede vliegtuig zich in de tweede toren boorde...

Ik denk dat velen van ons nog weten waar ze waren toen ze deze beelden zagen, of dit nieuws hoorden. Zelf zat ik úren aan de buis gekluisterd en kan ik nog steeds niet omschrijven wat er door me heen ging toen ik de torens in zag storten. En nu na 11 jaar loop ik hier door de straten van diezelfde stad. Behalve Ground Zero zijn er nog maar weinig zichtbare tekenen van die rampzalige gebeurtenis. Maar gek genoeg dwalen mijn gedachten af naar dit moment élke keer als ik een sirene langs hoor gaan (en geloof me, er komen wat sirenes langs op een dag - én nacht). Ik probeer me een voorstelling te maken van de totale paniek die er is geweest, maar ook van de wanhoop bij allen die een dierbare hebben verloren.

Daarom wilden wij beide naar deze plek, niet uit toeristische nieuwsgierigheid, maar uit respect voor allen die toen om zijn gekomen. Ik wil mijn dochter kunnen vertellen hoe het geweest moet zijn, juist omdat deze gebeurtenis ook op mij zo'n diepe indruk heeft gemaakt. Natuurlijk ken ik de meningen van deze en gene dat de oorlog die hierop volgde inmiddels al meer levens heeft geëist, maar dat neemt de tragiek nog niet weg en maakt het verlies voor hen die verloren nog niet minder.

Voordat we aan de rondleiding begonnen namen we een kijkje in de fotogalerij. Wat mij bijzonder raakte was een foto van een vader met zijn twee kinderen temidden van een enorme muur met foto's. Nu ik zelf een ouder ben dringt tot me door hoeveel kinderen die dag een ouder zijn verloren. Maar ook raakte mij het verhaal van een man die iemand wilde helpen die was gevallen en zelf nooit meer is gezien...

Onze tour werd geleid door een dame die bij aanvang wat verbitterd overkwam toen ze begon met uitleggen waarom deze tour niet de zoveelste toeristische attractie was. Harold en ik keken elkaar aan en waren wat geërgerd over haar kattige voorkomen. Maar na het aanhoren van haar verhaal, trek ik mijn vooroordeel (want dat was het) in. Hoewel zij niet in het WTC was tijdens 9/11, heeft ze wel meegeholpen met zoeken tussen de wrakstukken van het brandende puin. Dit heeft erin geresulteerd dat zij nu erg ziek is, zoals zovelen die de rook en het giftige stof hebben ingeademd. Ze vertelde dat 9/11 zoveel meer levens heeft geëist dan de bijna 3000 die zijn gevallen die dag. Nu nog sterven er mensen aan de gevolgen van deze dag.

Ze legde ons uit dat we hier niet bij een bezienswaardigheid aan waren gekomen, maar dat we over een begraafplaats liepen. Dat maakte het dubbel zuur om te zien hoe andere toeristen 'keepsakes' (aandenken) meenamen vanaf Ground Zero... Onze gids vertelde dat sommige toeristen zelfs afval in de 'pools' gooiden die waren gemaakt ter nagedachtenis aan alle overledenen of stukken trekken van de enige boom die 9/11 heeft overleeft en voor velen een teken van hoop is. Ik kán en wil daar met mijn verstand niet bij!

Ook nu schieten woorden tekort om mijn gevoel te omschrijven. Deze plek van dichtbij te hebben gezien, maar vooral het verhaal uit eerste hand te hebben gehoord heeft opnieuw diepe indruk op ons gemaakt. Wat rest is deze foto impressie:

Lady Liberty

Het plan was om zaterdag na een boottocht naar Staten Island nog te gaan eten bij Grimaldi's en van daaruit de Brooklyn Bridge over te lopen, maar dat plan verliep anders...
Met de gratis veerboot kun je in een half uur naar Staten Island varen. Wat daar precies te doen is, weet ik eigenlijk niet zo goed, maar de toeristische attractie is dat deze veerboot vlak langs het Vrijheidsbeeld (Lady Liberty) vaart. Hoewel je het idee hebt dat het Vrijheidsbeeld enorm moet zijn, valt ze aardig in het niet bij alle enorme gebouwen die tegenwoordig de skyline van New York versieren. Toch is zij nog steeds het baken van The American Dream vanuit de geschiedenis voor alle emigranten die per boot aan wal kwamen in New York.

Alsof Faylina een voorspellende geest had, begon ze bij aankomst terug in Manhattan wat te pruttelen. We twijfelden of we misschien toch onze plannen een dag moesten verzetten en toen we naar de lucht boven ons keken besloten we dat we toch beter terug naar het appartement konden keren voor de dag. Later hoorden we dat er niet veel later twee tornado's New York zijn gepasseerd...  dus waren we blij dat we toen niet nét over de Brooklyn Bridge liepen met een baby in een buggy.

Gisteren (zondag) hebben we een tour gedaan langs Ground Zero en het nieuwe World Trade Center, vertelt door iemand die 9/11 overleeft heeft. Hoe dat was vertel ik - voor de gelegenheid - morgen... op 9/11 zelf.

Vanmorgen begon de dag goed met New York's beste cheesecakes die we gisteren op de terugweg hebben gehaald; YUMMY! Daarna was het tijd voor *drumrolls* de Apple Store!! Na veel wikken en wegen hadden Harold en ik in NL al besloten ons abonnement om te zetten naar SIM-only en een losse iPhone aan te schaffen. Dat scheelde zo'n € 200,- op een tweejarig contract. En nu we toch in Amerika zijn, dan natuurlijk hier maar een iPhone kopen; dat zijn weer een paar extra cupcakes :-D. Om toch in het toeristische te blijven, besloten we naar de mooiste Apple Store in New York te gaan; in Grand Central Station (oké.. eigenlijk waren we er al een keer eerder geweest, konden we de Apple Store niet vinden en bleek deze dus ín Grand Central te zitten). Het is een magistraal bouwwerk met een adembenemend plafond. Het straalt een enorme allure uit en is bijzonder netjes en behouden in oude stijl. Nadat we onze felbegeerde iPhones in de pocket hadden besloten we lekker terug te lopen (30min) naar het appartement en kwamen we wederom langs een - met furry animals overladen - Times Square. Omdat Faylina nú al fan is van Elmo (geloof me; de Elmo dvd is een hit!), konden we de twee Elmo's niet weerstaan dus legden we € 2,- neer voor een foto moment. Hoewel de foto doet vermoeden dat Faylina het errug leuk vond, was de keiharde waarheid anders. Toen ze de grote rode gevaartes eens goed bekeek, zette ze het op een brullen om pas 2 blokken verder weer op te houden.

Nadat mevrouw 's middags weer haar dutje had gedut (helaas wat korter dan we gehoopt hadden), maakten we ons op voor ons diner bij Grimaldi's. Als we alle verhalen geloofden, dan moesten we ons voorbereiden op minimaal een drie kwartier in de rij... dus toen we eenmaal aan de voet van de Brooklyn Bridge waren aangekomen zochten we met smart naar die lange rij waar we achteraan zouden sluiten voor die watertandend lekkere stukken pizza. Maar al wat we zagen; geen rij! Uiteindeijk wees Harold naar een restaurant waar we al voorbij waren gelopen, maar omdat we zo gefocust waren op de rij met mensen hadden we het niet gezien. Er stond namelijk helemaal geen rij! Waarschijnlijk omdat we op maandagmiddag om half vijf voor de deur stonden, maar ja de reden waarom kon ons eigenlijk niet zoveel schelen. Dus nestelden we ons heerlijk aan te tafeltje en zochten een lekkere pizza uit. Ondanks meerdere waarschuwingen van mijn kant dat de Amerikaanse afmetingen toch echt anders zijn dan de Nederlandse, stond Harold erop een eigen pizza te nemen en wel in de maat Large, zelf nam ik een bescheiden Small pizza. Dat hebben we geweten! Ik kan geen pizza meer zeggen! Dus maar weer een Doggy Bag mee naar het appartement en gauw die brug op om de calorietjes er weer af te lopen.

*Hiske; je krijgt de groetjes terug van Damian ;-D...

Wederom een adembenemend uitzicht op de skyline en deze keer genoeg tijd om foto's te nemen - in tegenstelling tot die 4x dat we een poging deden de skyline te fotograferen vanuit de auto. Hoewel het bouwwerk er al heel wat jaren staat, oogt het niet bijzonder stabiel wanneer je erover heen loopt omdat alles piept en kraakt en de plankjes waar je overheen loopt best los lijken te zitten. Daarnaast is het wel een ontwijken van fietsen en plotseling stilstaande toeristen omdat het allemaal vrij smal is. Maar alles werd ruimschoots goedgemaakt door dat prachtige plaatje; wat is het ook een bijzondere stad.

Twee kilometer - en een blaar - verder stonden we weer aan de andere kant van de brug en begon de zon onder te gaan. Na nog een kleine wandeling - als echte Law & Order fans - langs het Supreme Court gebouw was onze dag meer dan compleet en zochten we de metro op naar het appartement. Alwaar we nu languit op bed liggen en van onze welverdiende rust gaan genieten nadat Faylina nog een uurtje last heeft gehad van Elmo-flashbacks. Morgen staat een fietstocht door Central Park op het programma als laatste echte toeristische uitstapje. Daarna kunnen we zeggen dat we toch echt wel alles van ons verlanglijstje hebben gezien, maar er blijft nog steeds genoeg over voor nóg een drie-weekse vakantie.

Lfs, Y.

A View From Above

Hoewel we even een paar rustdagen in hebben gepland om allemaal weer even op aarde te landen, gaat er toch geen dag voorbij dat er niet iets te beleven valt. Omdat we toch niet helemaal stil konden zitten (lees; ik kon niet stilzitten), gingen we winkelen in de buurt van het appartement; Chelsea. Toegegeven, het feit dat we niet konden slagen lag blijkbaar aan het feit dat we niet goed gezocht hebben. Natuurlijk kun je hier alle grote merken vinden, maar ja... ik ben nu eenmaal niet merk-trouw! Via de app YELP konden we een aantal warenhuizen opzoeken en filteren op prijs en afstand. Helaas bleek het eerste warenhuis niet meer te bestaan, maar bij de tweede hadden we meer geluk. Old Navy bleek een mooie collectie te hebben waar zowel Harold als ik konden slagen voor wat basic kleding. Bij het afrekenen ging het echter mis... Mijn oplettende man merkte op dat de dame aan de kassa (een Latino mevrouw die we niet goed konden verstaan door haar accent) nogal aan het goochelen was en we de bon even moesten checken. Buiten telden we het aantal items en - inderdaad - er bleken 17 items in de tas te zitten en 18 te zijn aangeslagen. Snel liep ik terug naar binnen waar de dame mij vriendelijk te woord stond. So far, so good... maar daarna werd het ineens hogere wiskunde. De dame in kwestie telde de stapel kleren wel drie keer om vervolgens elke keer te concluderen dat ze allemaal op de bon stonden (ja, zover waren wij ook.... plús nog één extra). Uiteindelijk heb ik het vriendelijk van haar overgenomen en samen met haar ieder item van de bon af staan strepen totdat we op de bon nog één item over hielden. Zelf hadden we al in één oogopslag gezien dat dit het enige artikel was dat dubbel was aangeslagen, maar mevrouw wilde het graag allemaal natellen. Mij best, ik tel geduldig mee hoor...

Harold en Faylina waren inmiddels al naar het appartement terug en ik vergezelde ze niet veel later voor een gezonde lunch. Daarna kreeg ik nog even toestemming van manlief om door te shoppen in m'n eentje. Al snel vond ik de Manhattan Mall, waar ik me nog even kon vergapen aan meer leuks. Heel even was ik bang dat ik straks naakt naar het appartement zou moeten terugkeren omdat ik tot twee keer toe aan werd gesproken dat ik zo'n leuk jurkje aan had. Om verlegen van te worden...

Omdat ik nog steeds mijn mantra heb ("heb ik dit echt nodig") bleef de buit bij wat schattigs voor Fay en een maxi-dress voor mijzelf (daar kun je er immers nooit genoeg van hebben)... én een leuk cadeautje voor Harold, maar daar moet ie nog even op wachten. Op de terugweg haalde ik nog even een paar slices New York Pizza en besloot ik de metro terug te nemen in plaats van de benenwagen. Hoewel ik meestal de navigator ben van ons tweeën in de metro, had ik deze keer in mijn eentje wat meer moeite om de juiste weg te vinden. Ik zat op het perron te staren naar het matrixbord totdat de juiste lijn zou verschijnen. Waarschijnlijk vond een vriendelijke Afro Amerikaanse vrouw dat ik verdacht lang op de metro stond te wachten (ze gaan hier immers iedere 5min en ik stond er toch al zon 10min) en wees mij vriendelijk naar het juiste perron.

Vanavond hebben we even het dakterras opgezocht waar we nog niet waren geweest. Wat een uitzicht!!

Morgen maar een dagje écht rustig aan doen en met een lekker boek nestelen op het dakterras. Lekker zonnetje erbij en het vakantiegevoel is compleet!

Lfs Y.

Indian Summer

 Met lege maagjes pakten we vandaag weer onze spulletjes in. Het hotelontbijt sloegen we vandaag maar even over en we gingen - dankzij de tip van Sarah nav het vorige blog - op zoek naar een iHop (International House Of Pancakes) op de route. Vlak voorbij Buffalo stopten we voor een flink (want dat was het) maar heerlijk ontbijt. Gelukkig zijn doggy-baggs hier niets vreemds want ik kòn niet meer. Na een enorme kop warme choco, scrambled eggs met bacon en rösti kon ik mijn New York Cheescake pancakes echt niet meer op zonder ziek te worden. Faylina was ook zeer te spreken over haar plain pancake!

Wat ik niet begrijp - en wat me vandaag dus voor de tweede keer overkwam - is waarom je automatisch een refill krijgt van het laatst gedronken drankje zonder dat je erom vraagt. Zo heb ik gisteren een enorm glas ice tea naar binnen zitten werken in de hoop daarna een gewoon glas water te kunnen bestellen maar kreeg ik doodleuk een nieuw glas ice tea.. En vandaag gebeurde hetzelfde met de warme choco. Die heb ik dus maar laten staan... Maar misschien kan iemand me uitleggen hoe dat hier werkt (help; Sarah?). Hoe kan ik aangeven dat ik genoeg heb gedronken?

Goed, back to the road. In een avontuurlijke bui besloten we af te wijken van de geijkte Interstate in de hoop wat meer van de mooie natuur te zien. Dat bleek een uitstekende zet. Kwijlend, kijkend naar de prachtige omgeving, hebben we met open mond de eerstvolgende uren naar buiten zitten kijken. De Indian Summer doet hier bijna zijn intrede en dat is te zien aan het prachtige kleurenpallet aan de bomen op de inmense bergen. Omdat we deze trip nog maar weinig foto's van ons drietjes hebben (wie moet ze immers maken) vonden we dit de perfecte scenery voor een family picture:

De terugweg leek een stuk langer te duren dan de heenweg, maar dit was wellicht te wijten aan het feit dat Faylina deze keer meer behoefte had aan pitstops dan de heenweg. Voor de gelegenheid heb ik zelf ook nog een kleine 2,5uur rubber verbrand om Harold een welverdiende pauze te geven. Na bijna twaalf uur onderweg doemden er eindelijk lichtjes op aan de horizon die verdacht veel op de New York skyline leken. Maar eerst stuurde Google Maps ons nog even de binnenstad van Jersey City door (ARGH...). Nadat we snel de spullen naar binnen hadden gebracht wilde Harold nog even de auto wegbrengen naar het verhuurbedrijf, maar werd helaas de halve binnenstad van NYC doorgestuurd... mijn arme man!

We hebben er wat voor over moeten hebben, maar het was dan ook elke kilometer waard! Maar nu kan ik geen auto meer van binnen zien dus genieten we de laatste week nog even lekker van New York waar vrijwel alles op loop/fiets/taxi/metro afstand is!

Liefs Y.

Niagara Falls, Baby!

Terwijl de kleine dame in haar tentje haar avondgebedje opzegt (hoop dat ze boven ondertiteling hebben), is het tijd voor een nieuw blogje. Wat een fantastische dag was dit! Vanmorgen wilden we fris en fruitig aan onze trip beginnen dus een stevig ontbijt stond op het programma. Ik keek uit naar al die lekkernijen die je meestal kunt vinden als onderdeel van het ontbijtbuffet van een 3*** hotel. Toen we de ontbijtzaal eindelijk hadden gevonden - wegens verbouwing van het restaurant was deze verplaatst - bleken wij de enige twee-en-een-halve-gast. Nog enigszins optimistisch besloten we dat dit helemaal niets over het eten hoefde te zeggen. Maar een snelle blik op het buffet leerde al snel dat we hier niet veel van hoefden te verwachten. We hebben echt ons best gedaan om er nog iets van te maken, maar zelfs Faylina liet haar scrambled eggs staan..
Na Faylina haar beautysleep stapten we in de auto richting The Falls. Omdat we op het Grand Island verblijven hoefden we niet ver te rijden en hadden we onderweg een fenomenaal uitzicht op de rivier en de enorme huizen die aan de oever zijn gebouwd. In onze dagdroom besloten Harold en ik dat we vast ook ooit oud en verrimpeld op de veranda van zo'n huis de zon onder zullen zien gaan :-D.

Eenmaal aangekomen bij The Falls was het een uitzicht zoals ik nog nooit eerder heb gezien! Het is niet te omschrijven wat een gevaartes deze watervallen zijn en met wat voor geweld deze naar beneden denderen. Aangezien we geen genoegen namen met een view from above, besloten we een ritje op de Maid of The Mist te maken. Hoewel sommige mensen me voor gek zullen verklaren, maar Faylina ging uiteraard gewoon mee. Ik heb tenslotte tijdens mijn zwangerschap ook wild water rafting gedaan dus wij laten ons niet tegenhouden door wat spetters water. De boot volgepakt met - in blauwe regenponcho's gehulde - toeristen bracht ons steeds dichter bij de waterval waardoor we behoorlijk nat werden. Regenbogen vulde de lucht tussen ons en de waterval doordat het zonnetje volop scheen; het was prachtig en overweldigend dit stukje oerkracht der natuur.
En als je denkt dat Faylina ook maar enigszins onder de indruk was van al dit natuurgeweld, dan heb je het mis. Toen wij de mist van de watervallen introkken viel zij in een diepe slaap, om pas weer te ontwaken toen we al lang en breed weer op de oever stonden.

Omdat we nog genoeg tijd hadden besloten we de auto te pakken en de grens over te steken naar Canada. Nadat Harold zich een half uur heeft zitten op te vreten omdat hij - naar eigen zeggen - 'weer eens in de verkeerde rij was gaan staan' kwamen we aan bij het Canadese gedeelte van The Falls. Dit had eerder iets weg van Las Vegas dan van een pitoresk stadje grenzend aan één van de mooiste natuurgebieden. Een complete vaste kermis inclusief waterpark en casino stonden op de oever van de waterval; best een contrast met het schattige parkje aan de Amerikaanse zijde. De ene na de andere steakhouse doemde op en we besloten heerlijk wat te gaan eten. En heerlijk was het! Faylina smulde weer van haar Garlic Mashed Potato's (aardappelpuree met knoflook) en wij deden ons tegoed aan de Baby Rib's...

Moe en voldaan staken we twee uur later weer de grens over naar de US waar we vriendelijk verwelkomt (NOT) werden door US Customs. Het is bij iedere grensovergang ter wereld hetzelfde, en volgens mij worden deze mensen uitgezocht op hun pokerface want ik heb er vrijwel nog nóóit één zien lachen. Zelfs een gulle SMILE van onze dochter deed zijn mondhoeken geen enkele kant opkrullen... ah well; his loss!

Aangezien Faylina inmiddels klaar is met haar gebedjes, gaan wij ook maar onze oogjes sluiten. Morgen weer een lange dag voor de boeg; 413 mile terug naar New York rijden.

Lfs Y.

Road Trippin'

Best een onderneming, en toegegeven; ook wel een beetje spannend: een roadtrip met een kleine baby. Maar - en ik heb het al zo vaak gezegd deze vakantie - wat ben ik weer trots op haar!
We begonnen de reis, precies zoals gepland deze keer, om tien uur 's ochtends. Het zou een trip worden van 413 mile (664km) waarbij we tenminste één stop gepland hadden; bij de Target! Helaas lijken we voor Harold en mij maar niet te kunnen slagen wat kleding betreft. Het is allemaal minstens net zo duur als in Nederland (tja, we blijven gierige Hollanders) en ik voldoe waarschijnlijk niet aan de American Curves want óf het zat van onderen goed maar van boven niet, of andersom. Wat wel fijn is, is dat ik hier maatje small heb; da's dan wel weer goed voor mijn ego. Maar veel verder dan een leuke spijkerbroek ben ik niet gekomen. Faylina daarentegen heeft een compleet nieuwe herfst garderobe... tja, wat kon ik doen... ze wilde het echt hebben ;-D.

Vanaf Target (na ongeveer 1/3 van de reis) vervolgden we onze weg over de Interstate. Het ene landschap nog mooier dan het vorige. Faylina sliep heerlijk bijna twee uur en vermaakte zich daarna prima. Oké, mama had een beetje vals gespeeld en een leuk nieuw speelgoedje bij de Target gekocht voor onderweg. Maar inmiddels had ze dat dan ook meer dan verdiend!

Auto rijden in Amerika is echt peanuts. Alles staat super goed aangegeven en er is ruimte genoeg! Wel wordt er zowel links als rechts ingehaald en moet je niet raar kijken als je regelmatig door een vrachtwagen (lees; monstertruck) wordt ingehaald. Wat wel opvalt is dat er iedere - pak 'm beet - 10 mile een rest area is waar je iets kunt eten. En dan niet één bescheiden McDonalds filiaal zoals je in Nederland ziet, maar keuze uit minimaal 4-6 eetgelegenheden. De één helaas wel nog vetter dan de ander. Het is, vooral onderweg, echt best moeilijk om gezond eten te scoren. Ik kan de hamburgers met frietjes en cola niet meer zien! Gelukkig is het appartement tegenover een gezonde supermarkt met een heerlijke verse saladebar. Dus daar gaan we de laatste week maar even lekker veel gebruik van maken. Het verbaasd me dan ook niet om te zien dat zoveel Amerikanen overgewicht hebben. En niet een klein beetje maar echt tonnetje, tonnetje rond. Wat vooral jammer is om te zien, is dat er al zoveel kinderen zijn met overgewicht. Het meest schrikbarende beeld vond ik toch wel dat van een dreumes in een - redelijk ruime - buggy die aan alle kanten over de buggy heen puilde. Het is zielig om te zien en ik kán het gewoon niet begrijpen. Faylina is daarentegen weer extreem de andere kant op (erg klein en tenger) waardoor ze veel bekijks trekt. Bijna iedereen die in de buggy kijkt blijft even stil staan om te vragen hoe oud ze is (en vervolgens heel verbaasd te zijn dat ze al 8mnd is) of om te zeggen wat een ienieminie baby ze is... ach ik vind het wel vertederend om te horen.

Maar goed, terug naar de roadtrip: Omdat de kleine dame zo lekker sliep en speelde, besloten we de gok te wagen en het initiële stoppunt voorbij te rijden. Dat bleek maar goed ook, want de schemer begon in te zetten. Toen onze tank leeg was, na zo'n 330 mile zijn we even gestopt om te tanken en gauw wat te eten. Daarna vervolgden we onze weg in het donker voor het laatste uurtje naar Niagara. Het voelde alsof we naar het einde van de wereld reden. Temeer omdat we aan de horizon nog een stukje licht zagen van de ondergaande zon - het leek wel een twilight zone. Bijna hadden we een close encounter met een politiewagen want in plaats van middels een matrixbord een wegdeel af te sluiten bij een ongeluk, zetten ze een politiewagen midden op de rijbaan; STIL! Dus terwijl je - in het donker - 65 miles/uur (ruim 100km/uur) rijdt moet je dus in een split second uitwijken voor een stilstaande auto... Maar gelukkig hadden Faylina en ik een uitstekende chauffeur die - in tegenstelling tot mijzelf - niet nachtblind is en vakkundig het ongeluk ontweek.

Toen we Interstate afreden werd alles al gauw nog donkerder en stiller en hoopte ik stilletjes dat de auto er niet ineens mee op zou houden nu. Maar ineens doemde er een enorm gebouw op langs het water en waren we op de plaats van bestemming aangekomen na zo'n dikke 10 uur onderweg te zijn geweest.

Helaas was het niet eind goed, al goed want zojuist heeft Harold met zijn hoofd een porceleinen zeephouder van de muur getikt. Gelukkig alleen een klein sneetje wat niet erg bloede, maar Faylina en ik schrokken ons een hoedje. Nu maar gauw slaapjes maken en morgen lekker uitgerust aan onze tocht langs de Niagara Falls beginnen.

Sweet Goodbye's

Zaterdagavond waren Ben en Ramona - en natuurlijk Pippin die Faylina ontzettend leuk vond - zo lief om hun vrije avond met ons te besteden bij een heel schattige Grieks restaurantje op Main Street in Manayunk. Het eten was heerlijk en het werd een hele gezellige avond. Best bijzonder dat Ramona bijna precies een jaar uitgerekend is na Faylina haar uitgerekende datum. Een jaar geleden was ik dus net als Ramona 5 maanden zwanger en volgend jaar rond deze tijd zullen zij hopelijk met hun kleine 'Bubbles' rond kunnen lopen in Main Street... wat gaat de tijd soms snel!

De volgende dag - na een fijne kerkdienst in de Leverington Presbyterian Church - namen Norman en Cindy ons mee naar het historische centrum van Philadelphia. Wat een prachtige stad! Een mix tussen historie en moderne architectuur. En veel ruimer opgezet dan New York waardoor het meer rust geeft en veel overzichtelijker is. We bezochten een paar historische plekken, belangrijk in de geschiedenis van Amerika: de Liberty Bell en Liberty Hall, Penn's Landing en de begraafplaats van Christ Church waar Benjamin Franklin begraven ligt. Dankzij de verhalen van Norman en Cindy weten we nu een stuk meer van de ontstaansgeschiedenis van Amerika en de Declaration of Independence. En ik geloof dat mijn kennis van American History nu zelfs groter is dan die van de Nederlandse geschiedenis... Overal op de zijgevel van gebouwen zag je meest prachtige schilderingen, sommige zelfs met mozaïek en reliëf (zie foto). 

Aangezien het net begon te regenen - wat heerlijke verkoeling gaf na een paar hete zomerse dagen - wat het het perfecte moment om naar huis te gaan en Philly Cheese Steak te eten; een gerecht dat je nergens anders zo kunt eten als in Philadelphia. Nadat de kleine prinses haar dag in dromenland verwerkte, zaten wij nog lang op de front porch te genieten van de Schnaps en de verhalen van Norman en Cindy en hun tijd in Nigeria als zendeling.

Helaas kwam er vandaag een einde aan deze fijne dagen en namen we afscheid. Ook Faylina heeft enorm genoten van het gezelschap van Norman en Cindy die alvast konden oefenen voor hun nieuw verwachte grootouderschap over een half jaar. We zijn dankbaar voor de gastvrijheid die we hebben mogen ervaren en hopen dat we zeker in de toekomst nog eens terug kunnen keren naar deze fantastische plek!

Omdat we zo ontzettend eigenwijs zijn - en gierige Hollanders - weigerden we een GPS systeem bij de auto te huren voor een belachelijke € 14 per dag extra. Dus waren we overgeleverd aan de vage gratis kaart die het verhuurbedrijf bij de auto leverde. De heenweg leverde dat geen enkel probleem op, maar op de terugweg uit Philadelphia vandaan namen we dus blijkbaar de detour en belandden we in een achterwijk van Philadelphia. Het contrast met wat we eerder dit weekend hebben gezien was enorm; vervallen huizen en mensen die op straat rondscharrelden tussen het vuilnis. Het gaf een heel onveilig gevoel, vooral omdat het steeds rustiger werd op straat en het weer ook steeds donkerder vanwege de regen... Wel zag je ook hier weer overal enorme muurschilderingen, maar deze keer vooral met een boodschap of enorme portretten van Martin Luther King of Malcolm X. Gelukkig is het stratenstelsel in Amerika over het algemeen heel simpel (als een raster opgezet) en vonden we snel een oprit naar de Interstate 95 terug naar New York. Maar het beeld van zoveel armoede heeft toch wel een indruk achter gelaten...

Inmiddels zijn we weer terug in New York City waar we ons klaar maken voor onze roadtrip morgen naar Niagara Falls. We hadden geen betere dag kunnen kiezen voor een dagje wasjes draaien, uitrusten en opnieuw inpakken want het regent al bijna de hele dag. Gelukkig reizen we het goede weer tegemoet de komende dagen!

Lfs Y.

Heading South

We hebben even een dagje overgeslagen met bloggen omdat we New York voor een paar dagen hebben ingeruild voor het prachtige Pennsylvania. Vrijdagochtend was het plan om om 10uur de huurauto te halen en te vertrekken richting het zuiden zodat we onderweg nog tijd genoeg hadden voor wat sightseeing & shopping. Maar - hoe kon het ook anders - de planning verliep iets anders. Het autostoeltje bleek maar 1 deel van de gordel te hebben waardoor we deze moesten omruilen, we waren om de haverklap spullen kwijt en half New York had ook besloten om 'lekker op pad' te gaan voor Labour Day Weekend. Hierdoor kwamen we een uur in een file terecht waarbij de dagelijkse file voor de Coentunnel 'peanuts' blijkt. 

Toch was het een bijzonder goede rit want met één pitstop om wat te eten en twee hazeslaapjes heeft onze kleine dame de reis prima doorstaan. Dat beloofd veel goeds voor onze langere rit later deze vakantie richting Niagara Falls...

Enorm gastvrij zijn we ontvangen door Norman & Cindy (Norman was voorganger in de kerk waar ik van mijn 13e tot mijn 16e naartoe ging). We waren blij verrast toen Ben (hun zoon) en Ramona (zijn vrouw) ons vergezelden met eten. In het verkoelende avondbriesje van hun gezellige tuin - die mij erg deed denken aan een Harry Potter film - hebben we heerlijk gegeten en uren gekletst.

Vandaag zijn we door Norman & Cindy meegenomen naar Lancaster - zo'n anderhalf uur rijden vanaf Philadelphia - waar we een Amish gemeenschap hebben bezocht. Dat was echt heel bijzonder om te zien, vooral omdat het zich zo relatief dicht bij de stad bevond. 

Daar aangekomen bleek het wel echt een toeristische trekpleister te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een vreemde gewaarwording om een mix van enorm grote SUV's met daarnaast een paard en wagen te zien. Vreemder nog was het om te zien dat sommige Amish boeren het land bewerkte met een hyper modern landbouwvoertuig, getrokken door paard en wagen. 

Een leuk detail was dat het Amish dorpje waar we neerstreken voor een overheerlijk ijsje met homemade lemonade de naam "Intercourse" droeg. Makes you wonder....

Faylina vond alles even prachtig en was zoals gewoonlijk haar vrolijke zelf. Haar nieuwe Amerikaanse infant carseat is een stuk ruimer dan onze mini maxicosi dus slapen gaat haar prima af! 

Vanavond gaan we gezellig met Ben & Ramona een hapje eten in Manayunk; een wijk in het noordwesten van Philadelphia. 

Morgen nemen Norman & Cindy ons mee naar het centrum van Philadelphia waar we wat meer kunnen zien van één van de oudste steden van Amerika. Het is nu al een bijzonder bezoek waar we dingen hebben gezien die we zelf nooit hadden bezocht, simpelweg omdat we het bestaan ervan niet kenden!

Lfs Y.

Top of the Rocks

Na een wat onrustige nacht (Faylina bevond zich waarschijnlijk in haar dromen nog een paar keer in de denderende metro) hadden we een rustige ochtend. Na een heerlijk bakkie Starbucks en een lekker poedelbadje voor de kleine koningin, besloten we het GE Building van Rockefeller Center te 'beklimmen'. Nadat onze super vriendelijke 'doorman' Steve ons drie keer had uitgelegd hoe we er moesten komen (misschien zagen we er niet zo heel slim uit), togen we richting metro. Per metro is alles echt ontzettend goed te doen, als je tenminste geen buggy mee hebt. Aangezien het vandaag een aangename 23 graden was in plaats van de allesverzengende 30 graden van de afgelopen dagen, ging Faylina mee in de draagdoek. Dat gaf ons een stuk meer bewegingsvrijheid en nóg meer 'ooeehhs' en 'ahhhss' van voorbijgangers. Helaas is Rockefeller Tower een enorme toeristische attractie dus duurde het bijna een uur voordat we daadwerkelijk in de lift naar boven mochten. Faylina duurde het wachten toch iets te lang dus besloot ze haar cocon in te kruipen en lekker een tukje te doen terwijl we in de rij stonden te wachten. Helaas werd ze weer wakker doordat we zo snel in de lift omhoog schoten dat onze oren ervan 'plopten'... Wat een enorme hoogte! Ik heb geen hoogtevrees, maar ik ruil niet graag met degene die de ramen op de 64e verdieping aan de buitenkant moet lappen. Het uitzicht was in één woord adembenemend! Door al het lange wachten was de kleine dame inmiddels behoorlijk hongerig geworden (tja, dat kunnen we nu eenmaal niet plannen tijdens zo'n vakantie) dus moest ik met wat kunst- en vliegwerk 'discreet' borstvoeding geven op 260 meter hoogte. Ach ja, 'there's a first time for everything' :oD

Na een uurtje van het uitzicht genoten te hebben, besloten we weer verder op pad te gaan. Aangezien we nu op loopafstand waren van Time Square, daalden we een stukje Fifth Avenue (de PC Hooftstraat van New York) af en stonden we ineens midden tussen de enorme neon letters en de overweldigende mensenchaos. Om één of andere onverklaarbare reden liepen er allerlei types rond verkleed als Mickey Mouse, Koekie Monster en Hello Kitty (?)... Dat er een Living Statue Of Liberty rondliep kon ik me nog wel voorstellen, maar waarom heel Disney World leeg was gelopen begreep ik écht niet.

Moe maar voldaan stapten we de metro in (waar iedereen opstaat zodra ik met Faylina binnen kom lopen - zodat ik kan zitten; how nice). Dankzij het fantastische metrostelsel waren we binnen 5 minuten weer op 23rd street en stonden we weer 5 min laten in ons appartement.
Inmiddels ligt de kleine prinses weer haar droompjes te dromen en genieten wij nog even van onze relaxte avondje.


**Helaas ontvingen we vanmorgen ook wat minder fijn nieuws van het thuisfront. In gedachten zijn we daarom ook een beetje thuis...

Liefs Y.

I'm in heaven... Baby-heaven

Mijn allereerste Shopping Spree is een feit! Terwijl Little Miss Sunshine haar middagtukje deed onder het wakend oog van papa, maakte ik de oversteek naar de overkant van onze straat. Daar stond ik oog in oog met Mummy Heaven; Buy Buy Baby. Ik probeerde - terwijl ik licht kwijlend naar binnen liep - mijn ogen terug te plaatsen in hun kassen. Enorme stellages vol met alles wat baby ademt. Alles, maar dan ook alles wat je maar voor je baby kunt bedenken - en meer - stond daar uitgestald. En daar liep ik dan, like a kid in a candy-store, zonder begeleiding rond... Met de constante mantra "Heb ik dat echt nodig?" in mijn hoofd liep ik rek voor rek de winkel door. Ik zag uitvindingen waarvan ik het bestaan niet wist - en waarvan ik soms ook het nut afvroeg. Zoals een soort kapje waarmee je de haren van je kind kunt uitspoelen zonder zeepoogjes. Of een sabbelnetje waar je een stukje fruit in kunt stoppen waar je kind aan kan sabbelen... Ik was vooral onder de indruk van de borstvoedingsafdeling. Daar kunnen we in Nederland nog wel een puntje aan zuigen.
Uiteindelijk viel de schade voor mijn portemonee mee, maar ik kan niet beloven dat ik niet per ongeluk later deze vakantie nog een keer in deze winkel ga belanden.

Natuurlijk was het vandaag ook tijd voor een beetje sightseeing. Omwille van de kleine dame bouwen we het tempo langzaam op. Dat is ook wel nodig, want de overgang van ons muisstille durpke naar deze immens drukke stad is zelfs voor ons soms overweldigend, laat staan voor zo'n kleine uk. Voor het eerst gingen we met de metro, maar die bleek ten eerste niet zo heel buggy vriendelijk te zijn en ten tweede iets teveel geluidsgeweld voor de kleine dame. Via the Meatpacking District liepen we langs de Hudson River; een prachtig plekje New York! In de verte zagen we de One World Trade Center, onwillekeurig zag ik in gedachten weer even de beelden terug van 11 september 2001. Wat moet het een enorme chaos zijn geweest in deze miljoenenstad...

Na wat wandelen waren we moe en hongerig en besloten we op zoek te gaan naar een restaurantje uit de Lonely Planet. Maar dat bleek iets te chique om met een 8mnd oude baby te gaan eten. Tien meter verder troffen we een schattig restaurantje wat er iets baby-vriendelijker uit zag: Blue Ribbon. Wat hebben we daar gesmuld! Nog nooit heb ik zulke malse lamskoteletten gegeten en ook de Créme Brulee was precies zoals hij zou moeten zijn; smeltend op je tong. Zelfs Faytje heeft zitten smikkelen van de speciaal voor haar gemaakte 'mashed potato'.

Na al dit lekkers was mevrouw wel een beetje klaar met de dag en was het tijd om weer lekker naar het appartement te gaan, waar ze als een blok in slaap viel. Wát zijn we trots op haar! Meegesleept over de Grote Plas naar een miljoenenstad, heeft ze nog geen kikje gegeven. Alles vindt ze best zolang ze maar op tijd eten krijgt en vooral veel aandacht. Gelukkig heeft ze aan dat laatste zeker geen gebrek want met haar tandloze 'SMILE' windt ze alle New Yorkers moeiteloos om haar ienie-mienie vingertje.

Lfs Y.

Final Destination

Vanaf zo'n 11582 meter hoogte even een update van Fam. Reis-Je-Gek;

Met volle buikjes (dankzij oma's chocoladetaart) vertrokken we richting Schiphol. Door slim in te pakken lukte het om al onze bagage in twee ipv de toegestane drie koffers te 'proppen' (nu maar hopen dat dat zo is gebleven bij aankomst), zodat we er een volle koffer bij kunnen shoppen :-D!

De Babycare Lounge is een aanrader voor iedereen die met een baby reist. Wel jammer dat wij er niet van konden genieten doordat een andere krijsende baby Faylina's schoonheidsslaapje bruut verstoorde toen ze nét 5 minuten lag.

Geheel voorbereid op zere oortjes ivm drukverschillen begonnen we aan de eerste vlucht. Die Faylina vervolgens perfect doorstond, ondanks dat ze inmiddels erg vermoeid begon te raken. Dat gaf goede hoop voor vlucht #2! Hoewel we wel even onze tanden moesten laten zien, kregen we een stoel met een basinet (mandje waar je de baby in kunt leggen) toegewezen. Dit was voor het eerst dat ik dankbaar was voor Faylina's kleine afmetingen. Hierdoor paste ze precies in de basinet in tegenstelling tot de mega baby naast ons die zich - samen met zijn moeder - in allerlei bochten moest wringen om zich enigszins comfortabel te voelen.

Dankzij wat handige hulpmaterialen (lang leve de multifuctionele draagdoek) konden we de basinet ombouwen tot een heus hemelbed (zie foto). Zo viel Faylina - na een kwartiertje pruttelen - in een vier uur durende diepe slaap! Papa en mama waren daar erg HAPPY mee!

**Inmiddels zijn we na een reis van 17uur van deur tot deur in het appartement aangekomen. De magie van New York heb ik nog niet heel goed tot me door laten dringen maar daar hebben we nog alle tijd voor!

Lfs Y

It's the Final Countdown

Jawel, ons oude blog is weer van stal getrokken... speciaal voor deze bijzondere reis. Voor de verandering zijn we nu eens wél goed voorbereid en liggen de koffers (mét vulling) klaar, is het huis bijna helemaal gepoetst en hoeven we ons morgen alleen nog maar druk te maken over 'wat we aan zullen trekken' tijdens het oversteken van de Grote Plas. Dat was ook wel nodig want 'My Goodness' wat moet je een hoop bedenken en meezeulen wanneer je met een baby gaat reizen. En dan te bedenken dat zij er zelf he-le-maal niets van zal onthouden *zucht*. Ach, we hopen dat zij net zo'n kleine wereldreizigster zal worden als wij, wanneer we haar met het reisvirus proberen te besmetten. Tot nu toe gedraagt ze zich voorbeeldig, dus we hebben goede hoop op een voortreffelijke reis. En zo niet, dan wordt het voortaan gewoon een retourtje Texel, ook heel gezellig!

Via ons blog willen we jullie weer op de hoogte houden van onze dagelijkse belevenissen - want die zullen er vast wel weer zijn - deze keer vanuit The Big Apple en hopelijk ook een stukje Philadelphia en Buffalo (Niagara Falls).

Maar eerst maar lekker ons nestje in, zodat we goed uitgerust aan de grote reis kunnen beginnen...