LuDuVuDu

Gisteren was het "Girls to the rescue!" Rond middernacht werd ik gebeld dat een, door mij zeer geliefd, familielid me nodig had. Haar vriend had zojuist een punt achter hun relatie gezet en (uiteraard) was ze ontroostbaar. Hartverscheurend was het om te zien dat ze zoveel verdriet had/heeft. En auw, wat weet ik hoe ze zich nu moet voelen. Gek hoe zulke momenten je zelf ook weer even terugbrengen naar de minder leuke momenten in je leven. Het verliezen van je geliefde kan echt voelen alsof je hart eruit gerukt wordt. Alsof er op dat moment even niets anders meer is dan dat verdriet. Je wereld staat stil, wat heet... je wereld stort op dat moment gewoon hartstikke in! Er is niets wat iemand kan zeggen dat het beter maakt. Ergens besef je het zelfs nog niet helemaal. En wat zo mogelijk nog erger is dan dat moment, is het moment dat je de volgende ochtend wakker wordt. Dat moment dat je even hoopt/denkt dat het allemaal een boze droom was, om 1 seconde later te beseffen dat het de bittere realiteit is. Het is niet meer....

Langzaam, HEEL langzaam raap je in de daarop volgende dagen / weken / maanden je gebroken hart bij elkaar en kijk je naar wat ervan over is. Je steunt en leunt op de mensen om je heen en beseft je op zo'n moment wie je vrienden (en dus ook wie niet ;-)) zijn en dat troost soms uit onverwachte hoek kan komen. Je beseft je dat je verder MOET, je leven gaat verder... daar doe je niets tegen. Het duurt lang voordat je gaat beseffen dat alles gebeurd om een reden. Dat alles ook een mooie kant heeft. Dat je overal iets van leert, 'what doesn't kill you makes you stronger' is dan ook een toepasselijk gezegde.

Maar ja, daar heb je nu helemaal niets aan! Nu is er alleen die afschuwelijke pijn. Dat enorme gemis! Je wilt onder de deken kruipen en er nooit meer onder vandaan komen... tot die dag dat hij bij je komt en zegt dat het allemaal een vergissing was. Maar die dag komt niet...

Dus moet je door een rouwproces. Net als wanneer je iemand aan de dood verliest. Alleen, zoals 1 van de meiden gisteren zo treffend zei, weet ik niet wat erger is... rouwen om iemand die er niet meer is, of rouwen om iemand die je elke dag nog 'kunt' tegenkomen waardoor het elke dag opnieuw lijkt te beginnen.

Lieve, lieve .....

Ook dit verdriet gaat over! Jij gaat zeker sterker uit de strijd komen! Er loopt iemand op deze aardbodem die jou heel gelukkig gaat maken (en ik kan het weten;-)). Nog niet nu, maar wanneer JIJ daar klaar voor bent!

Liefs Ylonka

PS: Onderstaand artikel las ik vandaag. Heel toepasselijk! Ik vind dat we in NL ook maar zo'n regel in moeten voeren ;-) Het zou in ieder geval een hoop schelen!

Start to Run -update-

Het begon allemaal in oktober. Voor wie het niet heeft gevolgd; ik stopte met roken en om te voorkomen dat ik (wederom) behoorlijk aan zou komen besloot ik te gaan sporten. Van een collega kreeg ik het start to run programma voor mijn Ipod en zo gezegd zo gedaan.
Met vallen en opstaan ben ik langzaam mijn conditie gaan verbeteren. Toen we echter met het huis aan de slag gingen werd de aandacht voor het hardlopen wat minder dus schreef ik me in voor het "Start to Run" programma bij onze plaatstelijke athletiekvereniging - als extra stok achter de deur. Helaas moest ik de eerste bijeenkomst missen door een begrafenis maar vorige week verscheen ik dan toch echt aan de start.
Het eerste half uur bestond met name uit, wat ik noemde, balletoefeningen, waar ik eigenlijk pas de volgende ochtend het nut van 'voelde'. Als afsluiting gingen we een intervaltraining doen waar ik, ondanks mijn gedegen voorbereiding, toch nog best moeite mee had.
Deze week was het huiswerk 4x5 min. rennen met kleine tussenpozen. De eerste twee keer gingen prima maar aan het einde van de 3e 5 min. wilde ik nog helemaal niet stoppen dus rende ik gewoon door, nog es 5 vijf minuten en daarna nog een stukje want ik was toch bijna thuis. Een hele vooruitgang al zeg ik het zelf! Zeker voor iemand die een half jaar geleden nog aan de beademing moest als ze de trap op liep. Op het werk neem ik nu 9 van de 10 keer de trap en ik let een beetje op wat ik eet. Het resultaat mag er dan ook zijn; zonder al te veel lijnen ben ik sinds de jaarwisseling al zo'n 5 kilo kwijt. Hoewel het erg langzaam is gegaan en ik daardoor ook niet echt heel duidelijk het verschil in de spiegel zie, voel ik me wel een stuk beter!

Dat is dus deel 1 van mijn gezondheid! Deel twee kreeg vandaag ook een vervolg. Na mijn achtste (!) antibiotica kuur heb ik van mijn huisarts een doorverwijzing ge-eist naar de KNO-arts. Hoewel ik wel een beetje opzie tegen de medische malle-molen, hoop ik wel dat er nu eens serieus naar mijn klachten word geluisterd. Voor wie het niet heeft gevolgd; ik kwakkel inmiddels al een jaar met een chronische verkoudheid en voorhoofds- en bijholte onstekingen. Ik heb vandaag weer medicijnen gekregen (ik geef inmiddels licht in het donker) om de zwelligen tegen te gaan en over 6 weken krijg ik een allergie-test en worden er foto's gemaakt... op hoop van zegen dan maar!

Na een drukke week ga ik dan nu toch echt genieten van een HEEL rustig weekend. Alle plannen zijn afgezegd want ik snak naar rust! Even just 'me, myself and I'.. en okay, een beetje Harold dan ;-)

Liefs Ylonka

Music Maestro

Vandaag was een heftig dagje. Een dag vol zware gesprekken en terugblikken naar vroeger. Toen ik eindelijk thuis was na een drukke ochtend raakte ik hier met Harold in gesprek. We dwaalden af naar mijn 'puber-jaren' en hoe het voor me was om op te groeien in een andere omgeving dan bij mijn eigen ouders. Ik vertelde hem dat ik een enorme overlevingsdrang had. Helaas heb ik dat af en toe nog steeds waardoor ik soms wat achterdochtig en onzeker (ja, ja!) kan zijn. Maar gelukkig slijt dit steeds meer. Als kind had ik vaak het gevoel op mezelf teruggeworpen te zijn. Je beseft je heel goed dat je er alleen voor staat en heel hard moet schreeuwen om gehoord te worden. Dat alleen jij jezelf in bescherming kan nemen. Daarom vind ik de reclame van SIRE ook ontzettend goed:



Ookal lijkt het alsof pubers tegenwoordig al praktisch volwassen zijn, ze hebben toch sturing en bovenal liefde nodig. Je wordt gevormd in je pubertijd, daar 'ontwerp' je als het ware je identiteit en word je zeg maar 'geprogrammeerd' voor je verdere leven. Dit is ook de fase - zo weet ik nu - waarin je je 'basis'-gedrag ontwikkeld. Wanneer je bijvoorbeeld te jong volwassen moet worden heeft dit directe gevolgen voor hoe je in je latere leven met bepaalde situaties om zult gaan.

Dit verhaal kreeg vanavond nog een klein staartje. Harold is lekker naar een vriend en ik heb een begin gemaakt met het inpakken van de dozen. Ik besloot - op aanwijzing van Harold - om met de CD's te beginnen. Of dat zo'n goed idee was weet ik zo net nog niet want inmiddels ben ik 3 uur verder en heb welgeteld 1 doos ingepakt. Het bleek 'a trip down memory lane'. Muziek is altijd heel belangrijk voor me geweest. Ik kon me er in uiten en het gaf me kracht, nog steeds. Bijna ieder liedje op elke CD uit die kast (en het zijn er wat) staat voor een moment uit mijn leven. Via de verzamel CD's uit de jaren '90 waarmee ik de avond begon (dansend met buufje door de kamer), naar Doe Maar en Jan Smit. Toen buuf even later weg was kwamen de andere CD's onder het stof vandaan. Zo ook mijn christelijke CD's van bijvoorbeeld Michael W. Smith (voor de niet-kenners; zo'n beetje de grootste gospelartiest op aarde). Het onderstaande nummer heb ik in mijn tienerjaren letterlijk grijsgedraaid:

Deze tekst raakt voor mij precies de kern van wat ik destijd voelde, maar ook waar ik me op richtte. Ik hield mijn hoofd omhoog gericht en dat heeft me gebracht waar ik nu ben. Als ik verdrietig was of me erg alleen voelde dan zette ik het keihard op en voelde me meteen een stuk beter.

Muziek is een bijzonder iets. Het is niet slechts een paar woorden op een melodie (sommige uitzonderingen daar gelaten). Het staat vaak voor een herinnering, een moment. Muziek bevat emoties en kan dingen zeggen die met woorden niet te vangen zijn.

Ik hoop dat er nog veel liedjes gemaakt zullen worden ;-)

Liefs Y.

"Ben je nou helemaal van de pot gerukt!!"

... dit is een vrije, maar slechts zeer milde, vertaling van mijn gedachten gisterenavond.

Na een gezellige avond met Jisje zat ik om 21uur in de trein terug van Utrecht naar Zaandam. Om de tijd te doden belde ik een vriendin die momenteel in het ziekenhuis ligt om even een praatje te maken. Toen de trein Amsterdam Sloterdijk binnenreed hoorde ik ineens de persoon achter mij heel hard op het raam kloppen. En niet 1x maar hij ging maar door. De hele coupe keek achterom en uiteindelijk besloot de man naast mij om er iets van te zeggen. Als reactie op zijn "Doe eens normaal", kreeg hij een tirade over zich heen die niet in de verste verte in verhouding stond. Ik zal de exacte woorden hier niet herhalen maar dat de man naast mij verbaasd was kan ik je wel vertellen. De 'vriendelijke' meneer achter mij bleef maar doorgaan met zijn waterval aan scheldwoorden. Ik kon mijn vriendin aan de andere kant van de telefoon niet langer meer verstaan dus besloot ik om (zonder achterom te kijken) op te staan en naar de hal te lopen om mijn gesprekje verder te voeren. Nadat ik haar even later ophing kwamen we aan bij Zaandam station en stapte 'mister aggressive' helaas ook uit. Maar niet voordat hij in de coupe mijn voormalig trein-buurman nog heel even de huid had volgescholden. Inmiddels zwaar geërgerd liep ik de roltrap op en hoorde de man achter me nog steeds luid praten en mopperen. Hij stond twee treden achter me tegen zijn vriend het hele verhaal te vertellen (althans, dat denk ik want ik spreek nog geen Afrikaans). Ineens hoorde ik hem in het nederlands dingen zeggen zoals: "Die slet, die hoer daar" en vol ongeloof keek ik voorzichtig achterom. Ik had het vast verkeerd begrepen... dit KON toch niet over mij gaan. Maar jawel hoor, toen ik achterom keek stond ie glashard naar me te wijzen en moest ik maar 'heel snel niet meer naar 'm kijken'!! Ik was 'flabbergasted'!!!! Waar haalde hij het lef vandaan om mij zomaar uit te schelden! Echt van Lotje getikt!! Aangezien ik niet kon inschatten of hij zijn woorden kracht bij zou zetten versnelde ik mijn pas richting de achterkant van het station waar Harold mij op zou komen halen (laat dit nou net het meest verlaten deel zijn). Onderweg zocht ik snel naar mijn telefoon om Harold te bellen of hij echt al daar stond... helaas, hij nam niet op! En tot overmaat van ramp viel mijn telefoon ook nog uit... batterij op. Met samengeknepen billen ben ik richting uitgang gelopen en gelukkig stond Harold al te wachten in de auto en stapte ik veilig bij hem in.

Weer een ervaring rijker dus. En om met Harold zijn woorden te spreken: "Mijn leven is nooit saai" ;-)

Liefs Y.

Grote schoonmaak

Zo.... even pauze! Aangezien het echt weer lente is voel ik alle kriebels weer langzaam aan weer naar boven kriebelen. Harold heeft inmiddels aan den lijve mogen ondervinden dat ik lijd aan het tegenovergestelde van verzamelwoede. Ik ben niet bang om iets weg te gooien wat ik niet gebruik. Dit soms tot grote ergernis van Harold die ineens bepaalde spullen niet meer kan vinden (OEPS!)

Vandaag sloot ik dus eens niet aan bij mijn collega's in de kantine maar besloot ik, met een 'bammetje' in de hand eens een digitale 'grote schoonmaak' te doen vanachter mijn bureau. Ik heb, om precies te zijn, mijn Hyves vriendenlijst opgeschoont. Verschillende 'vrienden' heb ik om 'verschillende redenen' verwijderd. Zo kwam ik zelfs mensen tegen die ik eigenlijk niet eens ken. Je weet wel; afgeschermd profiel, je dacht te denken dat het die ene persoon was maar dat bleek na acceptatie toch niet zo te zijn. Goed... die zijn er dus nu uit. Verder kwam ik nog wat mensen tegen waarmee ik nooit meer heb gedeeld dan bijvoorbeeld eenmalig dezelfde ruimte (bus / trein / klaslokaal etc.). Ook weg! Daarna nog wat mensen die ik toch echt te vaag kende om ze in mijn contactenlijst te houden. En tenslotte, en dit was wel wat moeilijker, ook wat mensen die ik (ooit) wel wat beter kende. Dit zal ik iets nader toelichten; er zijn een aantal mensen die 'uit het oog, uit het hart' letterlijker nemen dan ikzelf. Misschien komt dat ook wel omdat mijn vrienden zich over heel NL verspreiden en ik totaal geen moeite heb om 'even' in de auto of trein te springen om naar ze toe te gaan. Zo ga ik morgen lekker met Jis een hapje eten in Utrecht na het werk. Maar bij deze mensen ligt dat dus anders. Ondanks herhaalde berichtjes (krabbels / e-mails / smsjes) kwam er nooit enig respons. Dus daarom ook zij: weg! Klinkt misschien wat hard maar voor verspilde moeite heb ik simpelweg echt geen tijd (meer). En zo ging ik binnen 10 minuten van 294 vrienden (waar heb ik ze ooit vandaan gehaald), naar een 'gezellig' clubje van 199 vrienden. Als ik het zelf mag zeggen, nog steeds niet slecht! Ik geloof namelijk niet dat ik in 'real life' 199 vrienden zou kunnen/willen onderhouden. Maar goed, aangezien Hyves een onderdeel is geworden van mijn sociale slagader, en het een stuk makkelijker gaat dan alle andere manieren van contact, is dit wel een schappelijk aantal.

Nou weet ik dat er mensen zijn die bijvoorbeeld wel mijn blogs lezen. Hiervoor is blogspot (waar ik mijn originele blogs post) dan weer een uitkomst. Kunnen ze toch blijven lezen / reageren. Mocht ik je nou echt onterecht (en natuurlijk geheel per ongeluk) hebben verwijderd, voeg me dan gerust weer toe... bij deze alvast mijn excuus ;-)!

Zo... dat was dan deel 1 van de voorjaarsschoonmaak. Keukenkastjes here I come!!!

Liefs Y.

Kennis = macht

... dat is altijd één van mijn motto's geweest. Vlak voor mijn eindejaarsbeoordeling in december begon er iets te kriebelen. Nee het waren geen hormonen of biologische klokken maar ik kon toch niet de vinger op de zere plek leggen. Dat ik niet tevreden was stond overigens wel als een paal boven water. Ik merkte dat ik met steeds meer moeite op tijd de deur uit kwam 's ochtends, alle inspanning van Harold ten spijt. Ook merkte ik dat ik steeds meer routinematig bezig was op het werk, wat ook niet bevorderlijk was voor mijn motivatie. Tel daarbij een drietal, buiten mijn schuld om, mislukte projecten bij op en de ontevredenheid begon serieuze vormen aan te nemen. Om te voorkomen dat ik het helemaal zat werd legde ik mijn gedachten hardop voor aan mijn baas. Ik was tenslotte nog wel heel tevreden met haar en met het bedrijf zelf. Aangezien ik er solo al wat denkwerk aan besteed had kwam het onderwerp vrij snel op 'ontwikkeling', iets wat hier zeer hoog in het vaandel staat en bij haar, zo mogelijk, nog hoger. Schoorvoetend vertelde ik dat ik me nu toch echt verder wilde ontwikkelen. En tot mijn verbazing (waarom ik verbaasd was weet ik dan weer niet) juichde ze een opleiding meer dan toe.

Tja, daar stond ik dan een paar uur later weer buiten haar kantoor. Met een goede beoordeling en een 'GO!' voor een opleiding op zak. En nu?? Eerst heb ik het idee even moeten laten zakken. Vervolgens werden we ineens grootgrondbezitters, en kwam dit plan wat op de achtergrond. Maar onlangs schoot het toch weer door mijn gedachten. Na lang overleggen met Harold kwamen we allebei tot de conclusie dat dit een kans was die ik niet kon laten liggen. Als er ooit kids komen dan wordt het vrijwel onmogelijk om er een studie bij te doen dus 'this is my time'. Toch bleef ik twijfelen... vroeger hebben volwassenen namelijk vaak genoeg tegen me gezegd dat ik niet in staat was om een HBO opleiding te gaan volgen. Ondanks dat ik dat al zo'n vijf jaar geleden een keer heb gedaan kon ik niet volledig vertrouwen op mezelf. Er schoot vanalles door me heen: "Ik kan het toch nooit" of "Ik maak het toch niet af" en "Er zal wel weer iets gebeuren waardoor het niet lukt". Om gek van te worden!!

Dus besloot ik nog éénmaal mijn leidinggevende te raadplegen. Zij wuifde meteen al mijn bezwaren weg; "Het vak ligt je en je bent slim. Je hebt al heel veel kennis vergaard in de afgelopen jaren en als je het onderwerp van de opleiding leuk vind - en dat is zo - dan fiets je hier doorheen!"

En zo geschiedde.... ik heb me zojuist ingeschreven voor de HBO bachelor opleiding Personeelsmanagement. Dus op 25 september 2009 keert deze kleine grote meid weer terug naar de schoolbanken.

Liefs Ylonka

inspiratie

Okay, ik heb vandaag al een blogje geschreven maar who cares. Ik had toch nog inspiratie voor meer.

"De laatste dagen heb ik van een aantal van jullie leuke complimentjes gehad. Leuk om te lezen dat er een publiek is voor mijn blogs en dat sommige van jullie je erin kunnen herkennen of het in ieder geval leuk genoeg vinden om te lezen. Ik kreeg de vraag hoe ik aan de inspiratie kom en waar ik de tijd vandaan haal. Nou eigenlijk is dat wel een grappig iets... Meestal krijg ik mijn inspiratie op het moment dat er in de verste verte geen pen, papier of computer in de buurt is. Dus maak ik de blogs in mijn hoofd (dat klinkt waarschijnlijk heel maf) en probeer ik ze te onthouden totdat er wel een mogelijkheid is om ze om te zetten in schrift. En aangezien het meeste werk dan al gedaan is, kost het me slechts een paar minuutjes om het op te schrijven. En bijkomend voordeel is dat een stuk in je hoofd sneller herschreven is dan op papier ;-)

Deze blog, bijvoorbeeld, heb ik bedacht op mijn brommertje. Terwijl ik gisteren naar huis reed en de wind door mijn haren voelde dacht ik na over die vragen en over eerdere opmerkingen die ik op de blogs heb gekregen. Bijvoorbeeld de vraag waarom ik schrijf. Eigenlijk denk ik daar niet zo vaak over na, ik doe het gewoon. Schrijven werkt therapeutisch voor mij, maar ook reflecterend. Het helpt me om gedachten te ordenen en de chaos die zich soms in mijn hoofd afspeelt te temmen. "Schrijf dan in een dagboek" zeggen sommigen, en dat doe ik ook, naast deze blogs. Maar dat is anders. In mijn dagboek schrijf ik echt mijn hele persoonlijke dingen op. Dingen die ik niet wens te delen met anderen, en dingen die waarschijnlijk voor anderen ook helemaal niet interessant zijn. Het leuke aan bloggen zijn de reacties en die zijn soms op zich ook alweer een spiegel voor me. Zoals ik hierboven schreef is het leuk om te lezen dat mensen een bepaald gevoel of bepaalde mening delen of juist niet, ook dat reflecteerd.

Toch zijn er mensen die de mening hebben dat je 'dat soort dingen' niet publiekelijk online zet. Kan zijn, maar ik vind van wel. Ik schaam me niet voor de dingen die ik opschrijf en heb geen geheimen. Voor wie me kent weet dat ik een open boek ben, dus ik zie het probleem niet. Sommige beweren zelfs dat het mijn carriere kan schaden. Ik vind dat dat meer zegt over diegene die op die manier oordelen dan over mij. Als ik mezelf niet zou kunnen zijn, bijvoorbeeld binnen een bedrijf, dan denk ik niet dat ik er zou willen werken. En ik vraag me ook af wie die 'regels' eigenlijk bedacht heeft..."

... en toen was mijn tank leeg.

Liefs Y.

Tegen wil en dank..

Sinds gisteren ben ik, zo mogelijk, nog blijer dat we binnenkort in ons nieuwe stulpje trekken! In onze huidige wijk worden op dit moment de keukens van alle woningen gerenoveerd. Een pittige klus aangezien er nogal wat woningen zijn. De overbuuf heeft haar renovatie al een aantal weken geleden gehad maar is nog bezig met herstelwerkzaamheden. Gezien het om huurflats gaat is het blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat er meer gesloopt wordt dan opgebouwd. En daar kan ik met mijn pet niet helemaal bij. Ik ga in ons nieuwe huis goede afspraken maken met de aannemer en als ik niet tevreden ben zal ik dat zeker niet onder stoelen of banken steken. Je betaalt iemand om goed werk af te leveren dus dat mag je dan ook wel verwachten.

Goed, terug naar de renovatie hier... na weken van ergernis over de containers die hier in de straat zowat alle parkeerplaatsen innemen, is ons portiek toch ook aan de beurt. Ik was blij dat wij onder de renovatie uit konden komen. Ten eerste is onze keuken nog prima en gaan we er toch bijna uit. Daarnaast wil ik niet 2 weken uit mijn huis en zit ik niet te wachten op stof 'all over the place', vieze voeten door mijn hele huis en herrie. Nou, dat ik over dat laatste niet goed na heb gedacht werd vanmorgen wel duidelijk. Gisteren hoorden we al wat voetstappen door het trappenhuis alsof er een kudde stieren voorbij kwam. Buufje belde me halverwege de dag dat ze mijn plant maar binnen ging zitten omdat die al een aantal keer om was getrapt. Maar vandaag slaat toch echt alles! Gisteren was ik wat later naar bed gegaan want vandaag kon ik toch uitslapen. Nou niets was minder waar! Om even voor acht kwam onze slaapkamer muur er zowat uit. Ze waren namelijk begonnen om de keuken bij onze buurman te slopen, wiens keukenmuur slechts gescheiden wordt met een gipswandje van onze slaapkamer!

En daar, lieve mensen, word ik dus behoorlijk sjaggerijnig van! En dan druk ik me nog zacht uit! Ik kon Harold niet eens verstaan toen hij aan mijn voeteneind vroeg of ik een kopje koffie wilde (de schat!). Ik wist dat het hier gehorig was maar dit slaat alles!! Mopperend (waar ik zo goed in ben) ben ik uit bed geklommen en heb een aantal verwensingen richting muur geslingerd. Ik dacht zo mooi onder die renovatie uit te komen maar tegen wil en dank heb ik er toch last van.

En dan zijn er van die momenten dat ik wou dat Harold niet zo gevat was... want slechts enkele seconden nadat ik iets niet zo liefs door de muur heen had geroepen (geloof me ze hebben me toch niet gehoord) riep Harold me tot de orde. "Wat ga je straks tegen onze nieuwe buren zeggen? Denk je niet dat onze aannemer ook gewoon 's ochtends gaat beginnen met het uitbreken van de muur in het nieuwe huis?!"......

OEPS!

Liefs Y.

Time flies...

Vandaag is zo'n dag die toch anders is voor mij dan alle andere in een jaar. Vandaag is het namelijk alweer 4 jaar geleden sinds Mama's overlijden. Het is een bepaald gevoel waar je mee opstaat en wat ongetwijfeld niet eerder zal verdwijnen dan het moment dat ik vanavond mijn ogen weer dicht zal doen. Tot nu toe heb ik ieder jaar vrij genomen van mijn werk op deze dag. Niet zozeer om de hele dag in een hoekje te gaan zitten huilen, maar meer om er even bij stil te staan en de vrijheid te hebben om te doen wat IK wil die dag. Maar dit jaar heb ik anders besloten. Door alle gebeurtenissen momenteel (huis - Shadow) kan ik mijn vrije dagen heel goed anders gebruiken. Misschien dat ik alsnog de middag vrij neem maar dat zie ik later wel.

Wat is er ook ontzettend veel gebeurd in de afgelopen vier jaar! Ik kan met zekerheid zeggen dat er bijna niets meer is dat hetzelfde is als toen. Maar ondanks het gemis van Mama zou ik nooit meer de tijd zo ver terug willen draaien. Ik zou alle dingen om mij heen er niet meer voor op willen geven; mijn lieve mannetje, ons - soon to be - nieuwe stekkie, de lieve mensen om ons heen en ook mijn baan waar ik nog steeds (bijna) iedere dag van geniet. Ik ben enorm gegroeid in die jaren, mede dankzij die mensen om mij heen. Ik heb leren genieten van de kleinste dingen en tevreden te zijn met wat ik heb in plaats van de focus te leggen op de dingen die ik niet heb. En dat zijn volgens mij de grootste geschenken die een mens zichzelf kan geven. Ik lijk in niets meer op het bange en onzekere vogeltje dat ik ooit was. Dat zich door anderen liet vertellen wat te doen en hoe te leven. Nee... als ik in de spiegel kijk zie ik een zelfverzekerde jonge vrouw die geniet van iedere dag. Ik durf van me af te bijten maar ik heb mijn vriendelijkheid daarbij behouden!

Toch is ondanks het verlies vandaag ook een mooie dag. Vier jaar geleden sneeuwde het op deze dag. Maar vijf dagen later, toen we Mama naar haar laatste rustplaats brachten, scheen het zonnetje. Voor mij luidt morgen dus de lente in, ondanks de voorspelde regen. Ik zal genieten van de krokusjes die binnenkort uit de grond gaan komen en de eerste warme zonnestralen. Die warme zonnestralen die voor mij symbool staan voor alle mensen (en dieren) die niet meer om ons heen zijn maar met een warme glimlach zeker wel op ons neer kijken.

Liefs Ylonka