Vandaag is zo'n dag die toch anders is voor mij dan alle andere in een jaar. Vandaag is het namelijk alweer 4 jaar geleden sinds Mama's overlijden. Het is een bepaald gevoel waar je mee opstaat en wat ongetwijfeld niet eerder zal verdwijnen dan het moment dat ik vanavond mijn ogen weer dicht zal doen. Tot nu toe heb ik ieder jaar vrij genomen van mijn werk op deze dag. Niet zozeer om de hele dag in een hoekje te gaan zitten huilen, maar meer om er even bij stil te staan en de vrijheid te hebben om te doen wat IK wil die dag. Maar dit jaar heb ik anders besloten. Door alle gebeurtenissen momenteel (huis - Shadow) kan ik mijn vrije dagen heel goed anders gebruiken. Misschien dat ik alsnog de middag vrij neem maar dat zie ik later wel.
Wat is er ook ontzettend veel gebeurd in de afgelopen vier jaar! Ik kan met zekerheid zeggen dat er bijna niets meer is dat hetzelfde is als toen. Maar ondanks het gemis van Mama zou ik nooit meer de tijd zo ver terug willen draaien. Ik zou alle dingen om mij heen er niet meer voor op willen geven; mijn lieve mannetje, ons - soon to be - nieuwe stekkie, de lieve mensen om ons heen en ook mijn baan waar ik nog steeds (bijna) iedere dag van geniet. Ik ben enorm gegroeid in die jaren, mede dankzij die mensen om mij heen. Ik heb leren genieten van de kleinste dingen en tevreden te zijn met wat ik heb in plaats van de focus te leggen op de dingen die ik niet heb. En dat zijn volgens mij de grootste geschenken die een mens zichzelf kan geven. Ik lijk in niets meer op het bange en onzekere vogeltje dat ik ooit was. Dat zich door anderen liet vertellen wat te doen en hoe te leven. Nee... als ik in de spiegel kijk zie ik een zelfverzekerde jonge vrouw die geniet van iedere dag. Ik durf van me af te bijten maar ik heb mijn vriendelijkheid daarbij behouden!
Toch is ondanks het verlies vandaag ook een mooie dag. Vier jaar geleden sneeuwde het op deze dag. Maar vijf dagen later, toen we Mama naar haar laatste rustplaats brachten, scheen het zonnetje. Voor mij luidt morgen dus de lente in, ondanks de voorspelde regen. Ik zal genieten van de krokusjes die binnenkort uit de grond gaan komen en de eerste warme zonnestralen. Die warme zonnestralen die voor mij symbool staan voor alle mensen (en dieren) die niet meer om ons heen zijn maar met een warme glimlach zeker wel op ons neer kijken.
Liefs Ylonka
Geen opmerkingen:
Een reactie posten