Music Maestro

Vandaag was een heftig dagje. Een dag vol zware gesprekken en terugblikken naar vroeger. Toen ik eindelijk thuis was na een drukke ochtend raakte ik hier met Harold in gesprek. We dwaalden af naar mijn 'puber-jaren' en hoe het voor me was om op te groeien in een andere omgeving dan bij mijn eigen ouders. Ik vertelde hem dat ik een enorme overlevingsdrang had. Helaas heb ik dat af en toe nog steeds waardoor ik soms wat achterdochtig en onzeker (ja, ja!) kan zijn. Maar gelukkig slijt dit steeds meer. Als kind had ik vaak het gevoel op mezelf teruggeworpen te zijn. Je beseft je heel goed dat je er alleen voor staat en heel hard moet schreeuwen om gehoord te worden. Dat alleen jij jezelf in bescherming kan nemen. Daarom vind ik de reclame van SIRE ook ontzettend goed:



Ookal lijkt het alsof pubers tegenwoordig al praktisch volwassen zijn, ze hebben toch sturing en bovenal liefde nodig. Je wordt gevormd in je pubertijd, daar 'ontwerp' je als het ware je identiteit en word je zeg maar 'geprogrammeerd' voor je verdere leven. Dit is ook de fase - zo weet ik nu - waarin je je 'basis'-gedrag ontwikkeld. Wanneer je bijvoorbeeld te jong volwassen moet worden heeft dit directe gevolgen voor hoe je in je latere leven met bepaalde situaties om zult gaan.

Dit verhaal kreeg vanavond nog een klein staartje. Harold is lekker naar een vriend en ik heb een begin gemaakt met het inpakken van de dozen. Ik besloot - op aanwijzing van Harold - om met de CD's te beginnen. Of dat zo'n goed idee was weet ik zo net nog niet want inmiddels ben ik 3 uur verder en heb welgeteld 1 doos ingepakt. Het bleek 'a trip down memory lane'. Muziek is altijd heel belangrijk voor me geweest. Ik kon me er in uiten en het gaf me kracht, nog steeds. Bijna ieder liedje op elke CD uit die kast (en het zijn er wat) staat voor een moment uit mijn leven. Via de verzamel CD's uit de jaren '90 waarmee ik de avond begon (dansend met buufje door de kamer), naar Doe Maar en Jan Smit. Toen buuf even later weg was kwamen de andere CD's onder het stof vandaan. Zo ook mijn christelijke CD's van bijvoorbeeld Michael W. Smith (voor de niet-kenners; zo'n beetje de grootste gospelartiest op aarde). Het onderstaande nummer heb ik in mijn tienerjaren letterlijk grijsgedraaid:

Deze tekst raakt voor mij precies de kern van wat ik destijd voelde, maar ook waar ik me op richtte. Ik hield mijn hoofd omhoog gericht en dat heeft me gebracht waar ik nu ben. Als ik verdrietig was of me erg alleen voelde dan zette ik het keihard op en voelde me meteen een stuk beter.

Muziek is een bijzonder iets. Het is niet slechts een paar woorden op een melodie (sommige uitzonderingen daar gelaten). Het staat vaak voor een herinnering, een moment. Muziek bevat emoties en kan dingen zeggen die met woorden niet te vangen zijn.

Ik hoop dat er nog veel liedjes gemaakt zullen worden ;-)

Liefs Y.