Gisteren was het "Girls to the rescue!" Rond middernacht werd ik gebeld dat een, door mij zeer geliefd, familielid me nodig had. Haar vriend had zojuist een punt achter hun relatie gezet en (uiteraard) was ze ontroostbaar. Hartverscheurend was het om te zien dat ze zoveel verdriet had/heeft. En auw, wat weet ik hoe ze zich nu moet voelen. Gek hoe zulke momenten je zelf ook weer even terugbrengen naar de minder leuke momenten in je leven. Het verliezen van je geliefde kan echt voelen alsof je hart eruit gerukt wordt. Alsof er op dat moment even niets anders meer is dan dat verdriet. Je wereld staat stil, wat heet... je wereld stort op dat moment gewoon hartstikke in! Er is niets wat iemand kan zeggen dat het beter maakt. Ergens besef je het zelfs nog niet helemaal. En wat zo mogelijk nog erger is dan dat moment, is het moment dat je de volgende ochtend wakker wordt. Dat moment dat je even hoopt/denkt dat het allemaal een boze droom was, om 1 seconde later te beseffen dat het de bittere realiteit is. Het is niet meer....
Langzaam, HEEL langzaam raap je in de daarop volgende dagen / weken / maanden je gebroken hart bij elkaar en kijk je naar wat ervan over is. Je steunt en leunt op de mensen om je heen en beseft je op zo'n moment wie je vrienden (en dus ook wie niet ;-)) zijn en dat troost soms uit onverwachte hoek kan komen. Je beseft je dat je verder MOET, je leven gaat verder... daar doe je niets tegen. Het duurt lang voordat je gaat beseffen dat alles gebeurd om een reden. Dat alles ook een mooie kant heeft. Dat je overal iets van leert, 'what doesn't kill you makes you stronger' is dan ook een toepasselijk gezegde.
Maar ja, daar heb je nu helemaal niets aan! Nu is er alleen die afschuwelijke pijn. Dat enorme gemis! Je wilt onder de deken kruipen en er nooit meer onder vandaan komen... tot die dag dat hij bij je komt en zegt dat het allemaal een vergissing was. Maar die dag komt niet...
Dus moet je door een rouwproces. Net als wanneer je iemand aan de dood verliest. Alleen, zoals 1 van de meiden gisteren zo treffend zei, weet ik niet wat erger is... rouwen om iemand die er niet meer is, of rouwen om iemand die je elke dag nog 'kunt' tegenkomen waardoor het elke dag opnieuw lijkt te beginnen.
Lieve, lieve .....
Ook dit verdriet gaat over! Jij gaat zeker sterker uit de strijd komen! Er loopt iemand op deze aardbodem die jou heel gelukkig gaat maken (en ik kan het weten;-)). Nog niet nu, maar wanneer JIJ daar klaar voor bent!
Liefs Ylonka
PS: Onderstaand artikel las ik vandaag. Heel toepasselijk! Ik vind dat we in NL ook maar zo'n regel in moeten voeren ;-) Het zou in ieder geval een hoop schelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten