"Ben je nou helemaal van de pot gerukt!!"

... dit is een vrije, maar slechts zeer milde, vertaling van mijn gedachten gisterenavond.

Na een gezellige avond met Jisje zat ik om 21uur in de trein terug van Utrecht naar Zaandam. Om de tijd te doden belde ik een vriendin die momenteel in het ziekenhuis ligt om even een praatje te maken. Toen de trein Amsterdam Sloterdijk binnenreed hoorde ik ineens de persoon achter mij heel hard op het raam kloppen. En niet 1x maar hij ging maar door. De hele coupe keek achterom en uiteindelijk besloot de man naast mij om er iets van te zeggen. Als reactie op zijn "Doe eens normaal", kreeg hij een tirade over zich heen die niet in de verste verte in verhouding stond. Ik zal de exacte woorden hier niet herhalen maar dat de man naast mij verbaasd was kan ik je wel vertellen. De 'vriendelijke' meneer achter mij bleef maar doorgaan met zijn waterval aan scheldwoorden. Ik kon mijn vriendin aan de andere kant van de telefoon niet langer meer verstaan dus besloot ik om (zonder achterom te kijken) op te staan en naar de hal te lopen om mijn gesprekje verder te voeren. Nadat ik haar even later ophing kwamen we aan bij Zaandam station en stapte 'mister aggressive' helaas ook uit. Maar niet voordat hij in de coupe mijn voormalig trein-buurman nog heel even de huid had volgescholden. Inmiddels zwaar geërgerd liep ik de roltrap op en hoorde de man achter me nog steeds luid praten en mopperen. Hij stond twee treden achter me tegen zijn vriend het hele verhaal te vertellen (althans, dat denk ik want ik spreek nog geen Afrikaans). Ineens hoorde ik hem in het nederlands dingen zeggen zoals: "Die slet, die hoer daar" en vol ongeloof keek ik voorzichtig achterom. Ik had het vast verkeerd begrepen... dit KON toch niet over mij gaan. Maar jawel hoor, toen ik achterom keek stond ie glashard naar me te wijzen en moest ik maar 'heel snel niet meer naar 'm kijken'!! Ik was 'flabbergasted'!!!! Waar haalde hij het lef vandaan om mij zomaar uit te schelden! Echt van Lotje getikt!! Aangezien ik niet kon inschatten of hij zijn woorden kracht bij zou zetten versnelde ik mijn pas richting de achterkant van het station waar Harold mij op zou komen halen (laat dit nou net het meest verlaten deel zijn). Onderweg zocht ik snel naar mijn telefoon om Harold te bellen of hij echt al daar stond... helaas, hij nam niet op! En tot overmaat van ramp viel mijn telefoon ook nog uit... batterij op. Met samengeknepen billen ben ik richting uitgang gelopen en gelukkig stond Harold al te wachten in de auto en stapte ik veilig bij hem in.

Weer een ervaring rijker dus. En om met Harold zijn woorden te spreken: "Mijn leven is nooit saai" ;-)

Liefs Y.