We've had ourselfs a Merry little Christmas

Door alle gebeurtenissen was ik voor het eerst (misschien wel in mijn leven) niet zo bezig met Kerst en alles eromheen. De kerstboom verscheen pas redelijk laat in huis en ook heb ik niet mijn uiterste best gedaan op de versiering (en dat is te zien!). Toch was deze kerst er één om toe te voegen aan mijn Top 3. Misschien kwam het juist omdat ik zo slecht voorbereid was - en dus de verwachtingen minimaal waren. Hoe dan ook; we had a Wonderful Christmas!! Kerstavond hebben we lekker met z'n tweetjes gevierd. Leuke kerstfilm gekeken en gezellig saampjes gegeten... nothing fancy. Eerste kerstdag hebben we om te beginnen lekker uitgeslapen! Daarna rustig aan lekker getut (nou ja, ik dan) en in de loop van de middag togen we een dorpje verderop - ja zo gaat dat dus - naar mijn schoonmoeder. Niet veel later druppelde Harold zijn zus en de family ook binnen en kon het cadeautjesfeest beginnen. De kids vonden vooral het cadeaupapier errug leuk en wij natuurlijk de inhoud ;-) We zijn allemaal weer heerlijk verwend dit jaar! Leuke spulletjes voor in huis en heerlijk spulletjes voor in bad! Na lekker met de kids gespeeld te hebben - wat een heerlijk excuus is het toch altijd weer wanneer er kids zijn - gingen we aan tafel. Aan het einde van de avond kon ik, na twee voorgerechtjes, een heerlijk hoofdgerecht en een zo mogelijk nog heerlijker toetje, met recht zeggen dat ik VOL zat! Inmiddels had de klok ook zijn werk gedaan en was de tweede kerstdag in theorie al aangebroken. Moe maar voldaan gingen we naar huis en stapten we ons bedje in.... en dit was nog maar de eerste dag!

De tweede kerstdag was welliswaar van een geheel ander kaliber maar minstens net zo leuk! Aangezien ik de laatste tijd mijn slaap hard nodig heb - lang leven het herstel - kwam Harold me rond een uur of twaalf (!) uit bed halen. Toen ik beneden kwam was de kamer al heerlijk warm en kwam de geur van versgebakken croissantjes me tegemoet. Voor de openhaard lagen kussens met een kleed eroverheen en daar stond een feestelijk ontbijt mét Champagne! Da's nog es wakker worden!! Aangezien ik nog geen alcohol mocht drinken (de laatste dag van mijn kuur) had Harold Prinsessen Champagne gehaald, de schat:

Nadat de champagne was gezakt hebben we vooral geluierd... Om vervolgens rond etenstijd ons klaar te maken om ons naar de Westzijde te begeven waar we met mijn broer en wat vrienden tweede kerstdag door zouden brengen. Ook daar hebben we heerlijk gegeten, spelletjes gespeeld en veel, heel veel lol gehad! Aangezien ik eindelijk wat alcohol mocht drinken duurde het dan ook niet lang voordat ik a little tipsy was!

Ook dit werd een avond met een gouden randje:

Toos, Nathalie, Kenrick, Leandro, Sharon, Paul, Reinier, Shanna, Ruurd, Joyce, Arno, Kim, Geert en Aart ontzettend bedankt voor twee heerlijke dagen. Maar vooral Harold bedankt, bedankt voor je liefde en je geduld! Voor je 'ability' om mij toch altijd weer op te vrolijken - zo bleek de afgelopen weken meer dan eens - maar vooral voor het feit dat je ook deze kerst weer tot een onvergetelijke hebt gemaakt! I hope for many more to come!!

Liefs Y.

Walking in a Winter Wonderland

Het meest geniet ik toch van de kleine dingen in het leven. Zeker nu ik de afgelopen week vrijwel alleen maar binnen heb gezeten. Even een stukje wandelen was dan ook een verademing! Sinds we hier wonen hebben we ons (en elkaar) regelmatig even geknepen... en ons beseft wat een geluk we hebben dat we dit huis hebben kunnen bemachtigen. De omgeving is ronduit PRACHTIG! Het aantal auto's dat door onze straat rijdt op een dag is momenteel op één hand te tellen wat ervoor zorgt dat sneeuw gewoon sneeuw blijft en niet verandert in natte drap.

Onze camera gaat eigenlijk altijd met ons mee, maar het afgelopen jaar hebben we het vooral moeten doen met de camera van mijn telefoon. De digitale camera zat namelijk iets te goed ingepakt en is dus ook pas een week of twee geleden ergens uit een doos gekomen. Maar deze keer hadden we 'm meegenomen naar buiten. Maar niet voordat we eerst in een melige bui vooral foto's van onzelf op de bank hebben genomen - gekke bekken trekkend! Hoewel ze meestal (dankzij de smeekbedes van Harold) het internet niet halen, maak ik voor deze keer graag een uitzondering.




Normaal werd ik altijd een beetje verdrietig bij het zien van de eerste sneeuwvlokjes.. het deed me altijd denken aan die laatste sneeuwdag in maart 2005. De dag waarop we afscheid moesten nemen van mama. Maar gisteren aan de eettafel vroeg Harold me of ik daar aan had gedacht dit jaar... en voor het eerst besefte ik me dat ik er helemaal nog niet bij stil had gestaan dit jaar. Misschien komt het doordat de sneeuw deze keer vroeger valt dan normaal, of misschien wel omdat het in maart alweer 5 jaar geleden is. Hoe dan ook, ik ga deze kerst genieten van het feit dat we een witte kerst hebben voor het eerst sinds 1981!

Daarnaast ga ik natuurlijk van nog veel meer dingen genieten;
Van het feit dat ik volgende week lekker vrij ben!

Van het feit dat het kerst is! En daarna oud en nieuw!

Van het feit dat ook Harold lekker vrij is en we ons haardvuurtje de hele dag aan kunnen stoken!

Van heerlijke warme chocolademelk! - Met slagroom!

Van het samenzijn met familie en vrienden!

Van het feit dat Harold en ik volgende week lekker twee dagen naar de Veluwse Bron gaan om van onze VIP Wellness Special te genieten. Daar kijk ik reikhalzend naar uit!! Geen computer mee (dus geen blogjes vanuit de sauna) en telefoons uit (dat wordt een uitdaging)... en genieten maar!!

Kortom, genoeg te genieten deze dagen. En nu eerst nog maar even broeden op mijn eindejaarsblogje... ow ja, en wat studeren...

Vanuit hier wensen we jullie alvast een witte, warme, feestelijke en bovenal gezellige kerst.

Liefs H. en Y.

Dubbel Feest!!

Even zou het er naar uitzien dat ik Harold zijn verjaardag vanuit het ziekenhuis mee zou moeten maken. Dus heb ik gisteren rondgestiefeld in het winkeltje beneden om toch wat leuks voor 'm te kunnen kopen. Corine (een vriendin) had ik in het complot betrokken want zij bracht 's avonds tijdens het bezoek stiekem slingers en balonnen mee. Ook Toos (schoonmams), Nathalie (schoonzusje) Leandro en Sharon kwamen gezellig op bezoek en vooral met mijn bed spelen. Toen iedereen een beetje weg was heb ik Harold naar beneden gestuurd omdat ik 'even wat voor moest bereiden'. Samen met zuster Jaqueline hebben we mijn kamer versiert met slingers en balonnen (opgeblazen met mijn laatste adem van gisteren) en het licht gedimd. Toen Harold terugkwam mocht ie zijn cadeautjes uitpakken en hebben we nog heerlijk even saampjes gelegen met het kaarslichtje (één van de cadeautjes) aan. Uiteraard kwam af en toe nog wel de zuster tussendoor om mijn infuus in de gaten te houden want die liep niet lekker. Uiteindelijk, vlak voordat Harold weer naar huis zou gaan, sneuvelde het infuus. Als geluk bij een ongeluk had ik net mijn antibiotica gehad dus ik mocht de nacht zonder infuus slapen! Ik heb dan ook een stuk fijner geslapen dan de nacht ervoor waardoor ik me meteen ook weer een stukje beter voel.

Vanmorgen om half acht was Harold alweer terug zodat we saampjes konden ontbijten (zie foto)... en zojuist heeft ie nog een verjaardagscadeautje gehad namelijk mij, want ik mag naar huis!! De dokter was hier zojuist en hoewel ik nog wel antibiotica moet blijven innemen, hoeft dit niet langer via het infuus. Ik kon 'm wel knuffelen!! Nu kan ik lekker naar huis en daar toch nog een beetje samen met Harold zijn verjaardag vieren. Wel moet ik het voorlopig rustig aan doen dus werken zit er pas in het nieuwe jaar weer in....

Dus mijn volgende blogjes zullen niet langer vanuit een ziekenhuisbed zijn maar weer lekker vanaf de bank thuis! Zusters, bedankt voor de goede zorgen.. maar hopelijk niet snel tot ziens ;-)

Liefs Y.

Gevloerd

Dat mijn leventje alles behalve saai is mocht gisteren wel weer blijken. In tegenstelling tot de meeste blogs, schrijf ik deze keer niet vanuit de luxe van onze woonkamer maar vanuit een ziekenhuisbed. Yep, ben wederom gevloerd en deze keer goed! Sinds gisteren ben ik de trotse (nou ja - bij wijze van spreken dan) bewoner van een kamer in het Zaans Medisch Centrum. Zonder verder in details te treden (je hoeft tenslotte niet alles wereldkundig te maken) is het gelukkig iets wat met de juiste medicijnen en de juiste zorg - daar lig ik hier tenslotte voor - goed te verhelpen is.

Dat alles bij mij tevens niet vanzelf gaat bleek gisteren ook wel weer, want zelfs het infuus kon niet in 1x aangelegd worden. Dankzij mijn dikke olifantenhuid moesten ze 5x prikken (en dat is NIET prettig) voordat ie zat. Slapen lukt hier ook al niet al te geweldig aangezien ik hier blijkbaar een prinses op de erwt ben. Thuis kun je een bom naast me af laten gaan (vraag maar aan Harold) maar hier word ik van ieder zuchtje wakker... grrrr... vandaag maar proberen om wat extra slaapuurtjes te maken.

Harold, de schat, is geen moment van mijn zijde geweken. Hoewel we dit jaar een abonnement op de Eerste Hulp lijken te hebben heeft hij ook gisteren de hele dag geduldig aan mijn zij gezeten en samen met mij gewacht op de uitslagen van alle onderzoeken. Gek was het wel om alleen wakker te worden vanmorgen maar gelukkig stond Harold alweer om half acht naast mijn bedje om samen toch ons ochtendritueel te doorlopen (knuffelen, nieuws kijken en thee drinken).

Goed, de planning voor deze week? Beter worden! Dat lijkt me een strak plan. Al het andere heb ik maar even naast me neergelegd... daar komt nu toch niets meer van. Nee 2009 is voor mij wel klaar nu, laat 2010 maar komen!

Liefs Y.

Our own love

Vandaag geen wijze woorden of hilarische anekdotes. Gisteren heb ik heerlijk samen met Harold de hele avond muziek geluisterd en gedanst... gewoon in onze huiskamer!
Één van de nummers wilde ik met jullie delen:

"Our Own Love"

I'm watching your shadow cut by the moon

Peaceful I wait for the dawn

These moments in silence are all that I need

The softness of hearing you breathe

And I know it doesn't get better than this

Funny it starts with just one little kiss

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

We've started a home of our own love

Your ups and your downs, powers and fears

Your presence fulfils my desire

You're all that I've wished for

You're more than I need, you're right where I wanna be

Oh no, I don't ask questions or try to explain

Telling myself it just happens this way

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

We've started a home of our own love

I don't ask questions or try to explain

Telling myself it just happens this way

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

All my love is yours, you're no longer alone

Baby all I know you're no longer alone

Baby all I know you're no longer alone

We've started a home of our own love

Life lessons

Soms heb je van die ‘light bulb-moments’, ik althans wel! Dat zijn van die heerlijke momenten waarop je je realiseert dat alles een reden heeft en je zelfs uit alle negatieve dingen een les kunt leren. Mijn motto is altijd (geweest) dat ik nergens spijt van heb in mijn leven. Alles wat ik heb gedaan – goed of fout – is gedaan. Ik kan het niet meer terugdraaien en overdoen en het heeft me gemaakt tot wie ik ben. En laat ik nou net heel trots zijn op wie ik ben (geworden). Ik ben niet wit, maar ook niet zwart. Ik ben, zeg maar, gewoon lekker gekleurd ;-), een dynamisch persoon die het beste uit het leven probeert te halen.

Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd (en gisteren ‘it hit me’), dat liefde een werkwoord is. Met vertrouwen en eerlijkheid als belangrijkste ingrediënten. Liefde is geen magische toverspreuk of pleister op de wonden. Nee, liefde betekent keihard werken, tenminste als je er iets voor terug wilt krijgen. En niet alleen binnen een liefdesrelatie maar in iedere relatie; ook vriendschap of familie. Het komt je niet aanwaaien en je kunt het niet vasthouden. Althans, niet als je er niets voor doet om het te koesteren. Iedere dag opnieuw maak je de keuze om met iemand verder te gaan – of niet – en voor die keuze zul je moeten gaan staan. Anders had je tenslotte een andere keuze moeten maken (ja heus, zo simpel is het). Natuurlijk heb je geen invloed op de keuze of gevoelens van de ander, maar zelfs dan heb je wel weer de keuze in hoe je met dingen omgaat.

Ik ben een beetje allergisch voor mensen die schermen met de zin ‘het overkomt me gewoon, ik kan er niets aan doen’. Natuurlijk zijn er situaties waar niemand op zit te wachten, bijvoorbeeld een dierbare die overlijdt. Maar hoe ga je ermee om? Ga je uren, dagen, maanden in een hoekje zitten om je te verstoppen voor de wereld. Of ga je juist extra genieten in de wetenschap dat je nu voor twee moet genieten omdat deze persoon het niet meer zelf mee kan maken?! Ik kies in ieder geval voor het laatste!

Gisteren ben ik met Harold naar de film “Komt een vrouw bij de dokter” geweest. Het was een heerlijke avond. Na een klein weekje zonder elkaar was het fijn om weer even wat quality time samen te hebben. De film deed heel wat stof oplaaien en gaf ons tot diep in de nacht nog stof tot praten. De film laat in een vogelvlucht zien wat er gebeurd met emoties in extreem moeilijke omstandigheden – in dit geval een relatie waarbij één iemand doodziek is. Ook hier werd weer duidelijk dat je in alles een keuze hebt; hoe ga je ermee om? En zelfs al maak je de verkeerde keuze, wat leer je hier dan van?

Niemand is gemaakt om perfect te zijn, maar we mogen onszelf best uitdagen om het beste uit onszelf naar boven te halen. Waarom nemen we genoegen met minder? We willen toch allemaal het beste! Wanneer je een fout maakt moet je dit juist vieren... het is namelijk de ultieme manier om te leren hoe je het de volgende keer anders kunt doen. En daar wordt uiteindelijk niemand slechter van!

Liefs Y.

Babybelgische spraakverwarring

Ieder kwartaal, en vanaf januari iedere maand, mag ik voor mijn werk afreizen naar het altijd gezellige Brussel. Zo dus ook afgelopen week. Iedere keer als ik, dan al niet voor mijn werk, onze Nederlandse grens oversteek verbaas ik me weer over de cultuurverschillen op deze aardbol. Veelal zorgt dit voor grappige situaties maar soms ook voor hele genante. Zo heb ik erg moeten wennen aan het feit dat iedereen op het Belgische kantoor elkaar 's ochtends bij het binnenkomen en 's avonds bij het weggaan groet met een kus op de wang. Nu heb ik gelukkig lieve en fijne collega's maar ik kan me zo voorstellen dat dat niet in ieder bedrijf het geval is. Het gekke is dat zelfs Nederlandse collega's onderling elkaar met een kus groeten wanneer zij samen op kantoor in Brussel zijn. Ook het feit dat, wanneer er iets te vieren is (en dat is regelmatig het geval daar), er rustig wijn of champagne bij de lunch wordt genuttigd. Aangezien ik nog niet geheel alcoholisch volwassen ben (oftewel ik drink gewoon niet zo vaak) zorgt dat nog wel eens voor concentratieproblemen op het midden van de dag. Nee, de lunches zijn daar nooit saai te noemen. Er wordt altijd ontzettend veel gelachen, wat met name te danken is aan een aantal collega's met een subtiel gevoel voor humor. Maar regelmatig ben ik zelf ook wel onderdeel van de grap. Zo spraken we een aantal weken geleden over het feit dat er alweer Sinterklaasspullen in de schappen van de winkels lagen terwijl november nog moest beginnen. Al snel werd duidelijk dat het begrip 'pepernoten' niet bekend is onder mijn collega's daar en zelfs mijn uitleg; 'dat zijn kruidnoten ofwel mini speculaasjes' mocht niet baten. Enigszins verbaasd vervolgde ik met de vraag: "Maar als jullie geen pepernoten kennen, waar strooien jullie Pieten dan mee?" wat beantwoord werd met een luidkeels gelach van vrijwel alle Belgische collega's. Enigszins verbaasd vroeg ik me hardop af wat ik dan verkeerd had gezegd, om er al gauw achter te komen - dankzij de uitgebreide uitleg van een collega - dat een 'Piet' in België het mannelijk geslachtsdeel betekent.... OEPS..

Maar andersom zijn er vaak ook heel wat hilariteiten. Zo reed ik donderdagochtend een compleet chaotisch Brussel centrum in voor een training. Vol verbazing zag ik dat verkeersregels blijkbaar daar nog niet waren uitgevonden. Rood licht had geen betekenis en fietsers fietsen je rustig links of rechts voorbij. Maar wat er ook gebeurd, iedereen blijft altijd vriendelijk lachen; zelfs wanneer je een fietser half van haar sokken rijdt. Toen ik bijna bij de plaats van bestemming aan was gekomen bleek de straat opgebroken en stond er een mooi oranje bord. Maar in plaats van 'omleiding' gaf het bord aan: 'OMLEGGING'.... dan denk ik toch aan hele andere dingen!

Maar de dag zorgde voor nog meer hilariteit want ik was de enige Nederlander aanwezig op de cursus. Ik deed mijn best om al het Vlaams tot me door te laten dringen zodat ik er ook nog wat van op kon steken maar kon niet altijd een lach onderdrukken als er weer een opmerking uit de trainer kwam die wij in Nederland heel anders op zouden vatten. Het toppunt was toch wel het feit dat hij ons ging uitleggen in welke scherm we bepaalde gegevens in moesten voeren. In plaats van hier te zeggen: 'Hier gaan we het invoeren' kwam eruit: 'Hier gaan we palen'.... en je snapt het al, ik proeste het uit van het lachen. Om al heel snel te beseffen dat ik echt de enige was die de spraakverwarring begreep en dus maar weer snel met een rood hoofd achter mijn computer weg kroop.

Tja, de reisjes naar België zijn voor mij dus altijd erg leerzaam! Hopelijk mag ik nog veel, vaak en lang leren!

Liefs, Y.

"Waar je je energie in stopt dat groeit"

Soms doen we nog zoveel pogingen om de bordjes omhoog te houden maar zo af en toe sneuvelt er één die je iets minder goed in de gaten hebt gehouden. Of dreigen je armen moe te worden van het constant draaien aan de stokjes. Zo kon het gebeuren dat ik de afgelopen periode een belangrijk iets uit het oog ben verloren, of liever gezegd twee; namelijk ons! Daarom is het tijd om de bordjes even hun eigen draai te laten vinden en me te focussen op wat werkelijk belangrijk is: mijn thuisfront, mijn veilige haven!
Na de aftrap van mijn studie in september is alles in een stroomversnelling geraakt. Mijn baas heeft de grote sprong naar ‘down under’ genomen wat betekent dat ik even on my own ben op onze afdeling. Hoewel de werkdruk per dag toeneemt geniet ik toch nog elke dag van het werk dat ik doe. Maar ook mijn sociale contacten hebben hier behoorlijk onder te lijden gehad. (Sorry, ik maak het goed... that’s a promise!)
De kat is altijd een goed graadmeter geweest voor hoe het met mij gaat. De unieke eigenschap van zo’n diertje om zich aan je te spiegelen is gewoon soms bizar om te zien. En aangezien hij de laatste tijd alles behalve luistert, is dat toch wel een teken aan de wand dat ik een stapje terug moet nemen of in ieder geval wat meer aandacht moet schenken aan Rust Reinheid en Regelmaat.

Ik kijk uit naar de kerst. Gewoon even helemaal NIETS! Zelfs de kerstboom hebben we nog niet opgezet, iets wat redelijk uniek is voor mij gezien ik normaal rond mijn verjaardag (in september) de kerstspulltjes van zolder trek. Maar dit jaar is het er gewoon nog niet van gekomen. Daarom verheug ik me op mijn rit naar huis straks. Momenteel ben ik nog in Brussel aan het werk, maar zodra ik in de auto stap begint mijn weekend. Dan plof ik lekker op de bank samen met Harold en gaan we ons voorbereiden op een druk weekend met als kers op de taart de zondagavond geheel voor onszelf. We willen al weken naar “Komt een vrouw bij de dokter”, nu moet dat er toch maar eens van komen.
Daarna nog maar anderhalve week hard bikkelen op kantoor om vervolgens heerlijk een weekje er tussenuit te gaan om ons eens heerlijk te laten verwennen in een spa of beautyfarm. Even de drukte van 2009 van ons af laten glijden en vol frisse moed 2010 in. Wat 2010 voor mij in petto heeft zal ik in mijn eindejaarsblog nader toelichten maar dat het een goed jaar moet gaan worden is zeker!

Naast alle drukte zijn er de afgelopen maand ook hoogtepunten geweest. Te beginnen met Sinterklaas; wat was het gezellig met de kleintjes van Nathalie en Kenrick. De blije gezichtjes bij het zien van de cadeautjes is toch altijd weer een feest. Ook had ik die week mijn eindejaarsbeoordeling en heb ik een flinke bonus ontvangen voor mijn inzet van het afgelopen jaar en als hart onder de riem voor de aankomende periode. Daar ga ik dus maar es lekker van shoppen!

Ach ondanks het sneuvelen van sommige bordjes gaat alles toch gewoon door. Zolang liefde regeert blijven wij gewoon staan! Samen!!

Tot snel, liefs Y.

"Bonding instantly"

Voor wie mij wat langer kent is het geen verrassing dat ik geloof in de theorie dat je bepaalde mensen in een bepaalde periode in je leven met een reden tegenkomt. Toch sta ik nog altijd versteld van hoe dit proces soms loopt. In mijn korte leventje heb ik al heel wat mensen leren kennen maar ook van veel mensen - bewust, danwel onbewust - afscheid genomen. Een ieder van hen heeft z'n invloed gehad op mijn leven; soms positief, soms iets minder positief. Ik ben dankbaar voor al deze ontmoetingen!

Nog niet zo lang geleden leerde ik iemand kennen waarmee ik nu al een bijzondere band heb opgebouwd... Gisterenavond zijn we samen met de mannen gaan stappen en dat werd een speciale avond. Naarmate de avond vorderde bleek uit onze - soms openhartige - gesprekken dat we meer gemeen hebben dan we in eerste instantie dachten! Er zijn zoveel dingen waar we hetzelfde over denken dat het voor zich sprak dat er na gisterenavond een begin is gemaakt aan een bijzondere vriendschap, denk ik.

Naast onze connectie was het ook vooral een avond vol lol, dans, bier (uiteraard wel damesbier; Jillz) en het in de zeik zetten van rare mensen (sorry ik verleer het waarschijnlijk nooit).

De afdruk van mijn schoenen staan na alle salsadansjes nog steeds in mijn voeten en de strakke spijkerbroek die ik gisterenavond aan had heb ik, dankzij Corine, ingeruild voor een heuze Tommy Hilfiger knalroze, met kersen bedrukte, pyamabroek. Mijn dank is groot! Mijn beginnende kater was snel verdwenen na een overheelijk ontbijt van wentelteefjes, verse croissants en een overheerlijke cappucino. Ja, het was een nacht om niet snel te vergeten!

Daarnaast was er nog meer goed nieuws. Om nog even terug te komen op mijn spijkerbroek van gisterenavond...; die had ik sinds mijn studietijd niet meer aangehad, of liever gezegd.... die paste ik sinds mijn studietijd niet meer. Gisterenavond in een poging een leuke outfit voor die avond te vinden schoot de - slechts 5x gedragen spijkerbroek - ineens door mijn gedachten. Ik toog naar boven met de gedachte dat ie toch nog lang niet ging passen maar was positief verbaasd dat ik me, met niet al teveel moeite, in de broek wist te hijsen. Weer een mijlpaal bereikt in mijn afvalrace! Dus hoewel mijn avond nog moest beginnen kon ie toen al niet meer stuk.

Liefs, Y.

PS: Uiteraard wil ik jullie het resultaat niet onthouden:

"Inspiratie en de wilgen"

Vandaag was voor mij een bijzondere dag. Hoewel ik behoorlijk sjaggie opstond - het vooruitzicht van een half uur koukleumen op de brommer deed me nou niet echt glimlachen - bleek de dag halverwege de ochtend een bijzondere wending te nemen. Ik was uitgenodigd om samen met mijn collega's een presentatie bij te wonen van Marc Lammers (voor wie niet weet wie dat is; de voormalig coach van het dames hockeyelftal waarmee hij samen zowel het wereldkampioenschap als de olympische spelen heeft gewonnen). Volledig blanco - ben nu eenmaal niet zo'n sportments - ging ik er naar toe. Het werd een presentatie zoals ik nog niet vaak heb gezien. De manier waarop hij een teamsport als hockey vergelijkt met het bedrijfsleven is in 1 woord fenomenaal! Ademloos heb ik anderhalf uur zitten luisteren naar zijn passie voor winnen. Hij heeft haarfijn neergezet hoe je, door je te focussen op je sterke kanten, het beste uit jezelf kunt halen. Door zijn manier van spreken borrelde er een enorme motivatie in mij naar boven. En dat was nou net wat ik nu nodig heb! De afgelopen tijd is het zo druk dat ik vergeet te focussen op het doel: winnen! Ik ben steeds bezig met de gevolgen van mijn doel; als ik dit niet doe dan... en als ik zus niet afmaak dan.... Terwijl ik mijn ogen op de prijs moet houden door naar mezelf te luisteren. Gelukkig begeef ik me in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden krijg om alles in te zetten! De taken die ik de rest van de dag op de planning had staan heb ik dan ook volledig naar tevredenheid af kunnen maken en ben met een voldaan gevoel naar huis gegaan; een goed gevoel! Ja, ik kan iedereen de presentatie van harte aanbevelen, teamplayer of niet.

Maar dat was niet de enige ontwikkeling van vandaag. Ik heb namelijk een, voor mij, belangrijke beslissing genomen! Vanaf vandaag (of eigenlijk vanaf morgen) heb ik mijn brommer aan de - spreekwoordelijke - wilgen gehangen. Sinds deze zomer (voor wie het niet heeft gevolgd; toen heb ik dankzij een brommerongeluk 5 weken in het gips gezeten) was brommerrijden alles behalve een pretje. Zeker nu het weer steeds slechter wordt en de schemer ook nog eens zowat om drie uur 's middags ingezet wordt kwam ik iedere avond niet alleen totaal verkleumd maar ook nog eens totaal verkrampt thuis. Gisteren kwam ik om zes uur thuis en zat ik om half acht nog te rillen omdat mijn lichaam niet wilde wennen aan de warmte van het huis. Vanavond was het zicht nog slechter dan voorheen en voelde ik door de regen dat mijn brommer af en toe onder me vandaan dreigde te slippen. Hoewel ik het heerlijk vind om binnen een half uur thuis te zijn, wil ik het niet met mijn leven bekopen. Daarom ga ik vanaf morgen weer gewoon met het OV. Als ik een beetje doorspaar (lang leve alle uitgaven aan het huis) hoop ik begin volgend jaar zelf een - bescheiden - autootje te kopen zodat mijn afhankelijke dagen voor altijd tot het verleden behoren.

Goed, een bewogen dagje dus. Tijd voor wat Ylonka-quality-time! Oftewel; vanavond is het tijd voor een heerlijk bad! Beetje rondhangen in huis en back to basic. Dan kunnen we morgen weer KNALLEN!

Liefs Y.

Strugglin' Jugglin'

Vol respect luister ik vaak naar de verhalen van succesvolle collega's of andere vrouwen in mijn omgeving die, althans voor zover ik het kan zien, het thuisfront in combinatie met de drukke werkweek combineren. Kids naar school, naar de voetbal of ballet, vergadering hier, zakenreis daar, tussendoor nog ff promotie maken en je hebt het goed voor elkaar.
Ik wil weten wat hun geheim is! Ondertussen voel ik me net een circusartiest met al mijn chinese bordjes op een stokje, rondrennend om ze allemaal vooral in de lucht te houden.
Dat ik het leuk vind is misschien nog wel het meest vreemde... Hoewel mijn wallen inmiddels op m'n knieën hangen voelt het heerlijk om te rennen en te vliegen. Ik krijg een adrenalinekick bij alleen al het idee dat ik vandaag twee presentaties in elkaar moet zetten, tussendoor de gewone werkzaamheden door moet laten gaan en de laatste hand wil leggen aan mijn conceptopdracht voor school. En dit alles sluit ik vandaag af met een heerlijke (twee uur durende) Zumbasessie.

Je snapt het al, het kon dus niet achterblijven dat ook de weegschaal weer zijn dalende toon heeft ingezet. Na even stilgestaan te hebben na het ongeluk deze zomer ben ik inmiddels weer twee en een halve kilo kwijt, al met al dus al bijna twaalf kilo. Waar het eindigt? Geen idee, maar ik ben vastbesloten om mijn ideale gewicht te behalen; niet in gewicht maar in gevoel! Complimenten van de mensen om mij heen geven mijn zelfvertrouwen weer een boost en voila een nieuwe kick is daar.

Uiteraard moet ik toegeven dat ik ook de hele situatie met argusogen heb bekeken. Kijkend naar waar ik vandaan kom vind ik het natuurlijk best eng om zoveel bordjes tegelijk omhoog te houden. Maar ik ben selectief geworden; als ik geen energie meer ontvang van mensen, besteed ik er ook geen aandacht meer aan. Op die manier hoop ik in ieder geval mijn energieniveau op pijl te houden. Misschien egoïstisch, maar beter dat dan mijn bordjes te laten vallen.
Een collega zei onlangs heel treffend dat het niet zo heel raar is dat ik het gevoel heb mijn tweede jeugd te beleven. Ik wil iedere minuut het liefste 3x beleven en ben, tot spijt van Harold, dus ook bijna niet meer thuis te vinden. Alsof ik ben gaan inzien dat ik nog zoveel jaar thuis kan zitten en ik wil nog zoveel bereiken en beleven! Harold kijkt vanaf een afstandje toe en is mijn veilige thuishaven. Hij geniet ook van mijn vrolijkheid en energievolle levenslust de laatste tijd. And I know he will be there to pick me up if I fall.... dat is een fijne gedachte.

Maar ondertussen rijdt mijn achtbaan nog op volle kracht vooruit. Ik ben ingestapt en niet van plan uit te stappen totdat de rit voorbij is! Ik wil leren, ik wil voelen, ik wil leven....
IK GENIET!

Liefs Y.

Ezeltje *PRIK*

"Een ezel stoot zich in het algemeen...." Tja, heel even kwam vandaag de ochtend van 12 juli 2009 weer even aan mij voorbijflitsen.

Ik was lekker op tijd vertrokken van mijn werk omdat we vanavond nog naar Almere afreizen voor het verjaardagsfeestje van Anne. Ik wilde nog ff lekker rustig een maaltje naar binnen werken en ff douchen. Ik had meer dan genoeg tijd om bij de pont te komen en de vaart zat er lekker in. Het laatste stuk kan ik lekker doorrijden en dat deed ik dan ook. Halverwege de weg haalde ik een wielrenner in die waarschijnlijk ook naar de pont op weg was. Zo'n honderd tot hondervijftig meter verder sloeg ineens mijn brommer af. Gelukkig kon ik nog rustig remmen en ging ik iets aan de kant staan voor het geval er nog een auto aan zou komen.

Terwijl ik, nog zittend op mijn stalen ros, stond te kijken waarom hij er mee op was gehouden voelde ik ineens een enorme klap van links achter. Compleet verbouwereerd lag ik een seconde later op de grond en keek verward op wie of wat me nou had geraakt en vooral waarom. Een paar meter voor me lag de wielrenner die ik nog niet zo lang geleden in had gehaald. Totaal verbouwereerd kon ik alleen een hoog: "Wat doe je nou?" uitbrengen tot ik zijn pijnlijke gezicht zag. Snel stond ik op om te kijken of het goed met 'm ging. Hij stond gelukkig wel meteen op en bracht wat verwarde zinnen uit waaruit ik opmaakte dat hij wilde weten of ik ook okay was. Gelukkig konden we redelijk snel constateren dat we allebei, op wat scheurtjes in de kleding, in orde waren. Zijn fiets deed het ook nog en niet veel later stapte hij dan ook, nog steeds wat verward, op de fiets.

Zelf belde ik gauw Harold om te vragen of hij me op wilde halen maar kwam er tien minuten later achter dat mijn rosje het nog niet geheel had begeven want hij startte weer. Op de pont kwam ik de meneer in kwestie weer tegen en hebben we even hardop gelachen om het hele voorval. Hij vreesde nog wel voor een gekneusde rib maar verder was alles goed. Ik vertelde hem van mijn eerdere brommerongeluk en we hebben nog even samen hartelijk gelachen om mijn "Wat doe je nou??". Hoe dan ook prijs ik mezelf maar weer gelukkig dat ik nu veilig, warm en gezellig naast Harold op de bank mijn soepje zit te eten.

Liefs Y.

Erfenis en zondagshapjes

Dankzij de drukke weken op het werk is het alweer even geleden dat ik in de spreekwoordelijke pen ben gekropen. Maar vanavond was ik echt even toe aan een nieuw blogje!

Vandaag hadden we onverwachts een extreem luie dag. Heerlijk tot een uur of drie in bed series gekeken waarna Harold nog wat kleine klusjes heeft gedaan om onze huiskamer nog verder af te maken. Zelf moest ik echt aan de studie want aanstaande vrijdag heb ik mijn tweede schooldag. Het is wel even pittig om de voorbereidingen hiervoor goed te plannen zodat ik goed voorbereid in de klas verschijn. Maar with a little help from my studying friends (bedankt voor de adviezen) lukt het aardig.

Deze week hadden we een leuke kleine meevaller. Mijn stiefpaps kwam laatst aanzetten met de airmilespas van mijn mams. Hij heeft sinds haar overlijden stevig doorgespaard waardoor er nu een behoorlijk aantal miles op stonden. Dus ben ik de airmilesshop ingedoken om wat leuks uit te zoeken en hebben we saampjes gekozen voor een gloedje nieuw stoomstrijkijzer en een handige kruimeldief. Ik ben helemaal in mijn nopjes; zo heb ik van mijn mams toch nog een housewarmingcadeautje gekregen... een heel warm idee!

Langzaam begint ons normale leven weer een beetje vorm te krijgen. Dagelijkse ritmes beginnen weer te ontstaan en er is eindelijk weer tijd voor die wekelijkse dingetjes die we zo fijn vinden. Zo klaagt Harold alweer een tijdje waar de zondagshapjes nou eigenlijk blijven. Het bakken van lekkere dingen zit in mijn genen. Mama bakte regelmatig een overheerlijke appeltaart die tot op heden (voor mij althans) onovertroffen is gebleven. Daarom heb ik in onze relatie twee jaar geleden de zondagshapjes geïntroduceerd. Dit houdt in dat ik op zondag de bak-toverdoos opentrek om voor mijn vriendje wat lekkers voor in het buikje te maken.

Vandaag zijn dat dus heerlijke chocolademuffins geworden. Welliswaar een beetje laat op de avond (waardoor het waarschijnlijk eerder maandagshapjes zullen worden) maar langzaam maar zeker vult onze woonkamer zich met de heerlijke lucht van versgebakken chocolade muffins! En de buren mogen uiteraard meeproeven!

Bon appetit! Liefs Y.

"Ein kleines madchen am Rhein"

Deze week had niet voller gepropt kunnen worden! Inmiddels zit ik niet meer met mijn tong op mijn schoenen maar met mijn tong IN mijn schoenen in de auto terug naar huis. Gelukkig hoef ik zelf niet te rijden, dat typt namelijk een stuk lastiger.

Dinsdag (mijn eerste schooldag) was super!! Ik voelde me een human sponge en heb dan ook alle informatie volledig in me opgenomen. Aangezien het voor mij een inhaalles was (eigenlijk was mijn eerste les vandaag pas) was ik wel een beetje bang dat ik over twee weken weer opnieuw mijn eerste schooldag moest beleven. Gelukkig was er nog een klasgenoot die ook een inhaalles had en wonderbaarlijk hadden we meteen een klik.

Dinsdagavond heb ik als een razende Roeland mijn koffer in staan pakken (er moest natuurlijk nog vanalles gestreken worden) en lag ik redelijk vermoeid in bed. Helaas ging om half zeven weer de wekker en zat ik om half acht alweer braaf op kantoor de laatste voorbereidingen te treffen voor de cycle meeting de rest van de week. Deze keer was de locatie Rudesheim am Rhein, een behoorlijk eindje rijden dus (4 tot 5 uur). Toen we aankwamen om 15uur was ik dus eigenlijk al klaar om naar bed te gaan maar toen begon mijn werkdag pas. We kregen een aantal opdrachten in een groep en ik werd als leider aangesteld.

Ik zal jullie de details van de middag besparen maar aan het einde van de dag had ik een hoop geleerd. Maar bovenal dat ik (nog) geen geboren leider ben. Zie daar mijn ontwikkelpunt.

Daarnaast moet ik ook leren loslaten. Als de rest van de groep besluit om totaal iets anders te gaan doen dan ik van plan was of iedereen gewoon maar wat door elkaar heen bleeehhhrt is het mijn schone taak om te leren om dat vooral los te laten.

Grappig, vond ik zelf want dit is een puntje wat ik vier jaar gelelden al eens tegen ben gekomen. Tijdens mijn sabatical heb ik toen hetvolgende gedicht van iemand gekregen:

Om los te kunnen laten is liefde nodig.

Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt,

Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen.

Loslaten betekent niet dat ik'm smeer.

Het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.

Loslaten is toegeven dat ik het resultaat niet meer in de hand heb.

Loslaten is niet proberen om een ander de schuld te geven, het is jezelf zo goed mogelijk maken.

Loslaten is niet zorgen maar geven om.

Loslaten is niet even regelen, maar ondersteunend zijn.

Loslaten is niet oordelen, maar en ander toestaan mens te zijn.

Loslaten is niet het middelpunt staan en alles beheersen, maar het de ander mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen, het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.

Loslaten is niet treiteren, schelden of ruzie maken, maar juist zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand willen zetten, maar elke dag nemen zoals die komt en mezelf er gelukkig mee prijzen.

Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat ik droom te kunnen zijn.

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.

Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.

Maar nu eerst weekend!!!!

Liefs Y.

Koudwatervrees

Zo… voordat ik nog een klein beetje productiviteit uit deze dag pers (ja ja, om tien uur ’s avonds, uitleg volgt) eerst nog even een klein stukje bloggen om mijn hoofd leeg te gooien. Vandaag was weer een dag zonder einde. Na een druk weekend kon ik gisterenavond natuurlijk niet in slaap komen. Dat was ook wel te verwachten want ik besloot gisterenavond maar eens te beginnen aan de voorbereiding van mijn eerste schooldag (morgen). Uiteraard veel te laat want, zo bleek om 23uur, het voorbereiden van twee lessen doe je niet ff. Dus daarom lag ik om een uur of 1 vannacht nog te plannen en te puzzelen hoe ik deze week zonder kleerscheuren door ga komen. Vandaag was op het werk iedereen in rep en roer want deze week staat wederom in het teken van een cycle meeting. Voor wie niet weet wat dit inhoudt; 3x per jaar gaat een groot deel van het bedrijf (waarvan 1x per jaar iedereen) voor een paar dagen naar een externe locatie om trainingen te volgen afgewisseld met sociale activiteiten. Altijd erg leuk en beregezellig maar het vergt de nodige voorbereiding. Met mijn tong reeds op mijn schoenen ging ik om 11 uur maar eens mijn eerste bak thee halen en de lunch werd een zgn. working lunch waarbij we tussen het kauwen van onze boterham nog een vergadering eruit persten. Uiteraard gaat er op zo’n dag vanalles mis (de printer died on me net nu ik 86 boekjes moest printen) en trok ik pas om half zeven de kantoordeur achter me dicht. Veel te laat voor een kinderverjaardag waar ik graag heen wilde dus daar kwam ik precies tijdens het eten binnenwandelen. De bedoeling was om een beetje op tijd naar huis te gaan maar het was zo gezellig….
Dus hier zit ik dan om half elf toch nog een poging te doen om die eerste schooldag niet een complete flater te slaan. De stof die ik moet leren is erg interessant maar vooral veel! Maar goed, planner als ik ben, weet ik dat weer voor de volgende keer. Aangezien we deze cycle meeting naar Duitsland gaan met de auto heb ik woensdagochtend ruim 4 uur om de volgende les voor te bereiden.

Aan de vooravond van mijn eerste schooldag moet ik onwillekeurig toch weer denken aan al die eerdere ‘eerste schooldagen’ (en ik heb er wat gehad). Sommige waren een complete ramp, andere een warm bad. Zo kwam ik ooit op een middelbare school op mijn eerste dag binnenwandelen in mijn broer zijn trainingspak (voor alle duidelijkheid; mijn broer is 4 jr. ouder en destijds een heel stuk groter). Geen idee wat voor imago ik probeerde neer te zetten maar het mag duidelijk zijn dat de eerste indruk niet de beste was. En dat bleek ook wel want het jaar aan die school behoort inmiddels tot mijn minst dierbare schoolherinneringen. Morgen wordt vast anders, hou ik mezelf voor. Het grote verschil met vroeger is toch wel dat ik nu echt naar school ga om te leren en niet om vriendjes te maken. Ik hoef niet stoer te zijn of de nieuwste schoenen te hebben… ik mag gewoon gaan zoals ik ben. Want over drie jaar is niet het doel om het populairste meisje van de klas te zijn of Prom-queen, maar om dat felbegeerde diploma in ontvangst te nemen.

Zo, nu terug de boeken in!

Liefs Y.

"Counting our blessing"

Gisterenavond hebben Harold en ik heerlijk nagenoten van een geweldig feest onder het genot van een knapperend haardvuurtje. Samen hebben we vol verbazing gekeken naar de hoeveelheid cadeaus die we hebben mogen ontvangen zaterdagavond (zie foto’s onderaan). Wat zijn we ontzettend gezegend met zoveel lieve mensen om ons heen die allemaal stuk voor stuk hun best hebben gedaan om iets leuks voor ons te vinden en bij ons aanwezig te zijn zaterdagavond. Het werd een avond om nooit meer te vergeten.

We hadden behoorlijk wat mensen uitgenodigd (en ook al lekker op tijd om te voorkomen dat de agenda’s al dichtgeslibt waren) en hadden rekening gehouden met een aantal afmeldingen...wat normaal is bij ieder feestje. Maar geheel tegen de verwachtingen in was bijna iedereen aanwezig, wat een verrassing!!

Gelukkig had ik ontzettend veel hulp van mijn wederhelft bij de voorbereidingen. Hij is welgetelt twee volle dagen bezig geweest met alle boodschappen en de voorbereidingen van de BBQ (en wat was het lekker). Zelf was ik verantwoordelijk voor de toetjes en de bijgerechten (fritatta en salades) waardoor ik zaterdag nog een beetje tijd had om overdag wat op te ruimen en schoon te maken voordat de eerste gasten om 17uur voor de deur stonden. Ook onze buurman heeft ons heel wat stress bespaart door onze tuin tot in de puntjes op te ruimen vrijdagavond zodat er plek was voor de statafels en de gasten niet half op een puinbergje hoefden te staan.

Voor mij was de dag al helemaal geslaagd nog voordat ie goed en wel begonnen was. Toen ik namelijk voor de wekker wakker was heb ik Harold (letterlijk) springend wakker gemaakt om te vertellen dat het mijn verjaardag was (althans bijna maar ik mocht wel vandaag mijn cadeautjes al uitpakken). Voor alle duidelijkheid; normaal duurt het minimaal een uur voordat ik ’s ochtends uberhaupt aanspreekbaar ben, dus dit was voor Harold een behoorlijke verrassing. Toen kreeg ik een heel klein doosje onder mijn neus geduwd dat me sterk deed denken aan de verpakking van de hallogeenlampjes die we de avond daarvoor hadden uitgepakt (??)... Na een ‘sorry we hadden geen pakpapier meer’ van Harold heb ik het doosje snel opengemaakt en vond ik daarin een fietssleutel. Bijna struikelend over mijn eigen benen ben ik naar beneden gerent om daar mijn gloednieuwe fiets aan te treffen, die ik heb gekregen van mijn liefie en Barend en Alie – de schatten!

Ik ben er echt SUPER blij mee en heb ‘m meteen ingewijd door met Sparky voorop in het mandje (vond ie echt leuk) – uiteraard in een tuigje – naar de markt te fietsen voor de laatste boodschappen.

De kick-off van het feest was een BBQ voor alle lieve mensen die ons hebben geholpen met ons huisje te maken tot wat het nu is. Vanaf 21uur waren de andere gasten uitgenodigd en rond half tien stond ons hele huis en de tuin bomvol met al onze dierbaren. Om half tien kwamen er zelfs zoveel mensen tegelijk binnen dat er een rij ontstond om ons te feliciteren... hylarisch!! Ook voor 'ons kind' was het een vuurdoop. Hij mag sinds kort naar buiten maar we wisten niet hoe hij om zou gaan met zoveel bezoek. Ik kan me voorstellen dat 120 benen en voeten die door je huis heen denderen behoorlijk indrukwekkend moeten zijn. Maar ik wilde 'm ook niet binnenhouden. En hij heeft zich KEURIG gedragen! Af en toe ging ie van hand tot hand en halverwege de avond heeft ie heerlijk liggen soezen op de bank.... nu weet ik waarom hij zo zoet was.... er zat waarschijnlijk al een hamburger of drie in:

Tenslotte wil ik via deze weg nog een paar mensen in het bijzonder bedanken:

Joyce, Ana en Rachel bedankt voor jullie hulp deze avond. Dankzij jullie hulp in de keuken en de overheerlijke hapjes van Ana kon ik ook heerlijk van al het bezoek genieten ipv de hele avond alleen bezig zijn met het eten en drinken. Voor wie het gemist hebben, de heerlijke bladerdeegdriehoekjes met gehaktvulling en de kokos’oliebolletjes’ waren van de hand van Ana! Schatten, dank jullie wel voor jullie pro-actieve hulp! En Marco bedankt voor je hulp bij de BBQ en het maken van de foto’s, ben heel benieuwd!!

Lieve allemaal, Harold en ik hebben genoten van iedereen die er was. Dank jullie wel voor een avond die we niet snel zullen vergeten. We vonden het een eer dat zoveel mensen samen met ons ons nieuwe huisje wilden inwijden. Dat er nog maar veel feestjes zullen volgen!

Proost! :champagne:

Liefs Harold en Ylonka
PS: hier een kleine sfeerimpressie, er volgen – hopelijk snel – wat meer foto’s.

Trotse ouders

Time flies when you’re having fun. Dat klopt in mijn geval wel degelijk. Het is alweer ruim anderhalve maand sinds mijn laatste blog maar het voelt als gisteren. Uiteraard had ik de eerste weken het excuus dat typen wat lastig ging maar voor de afgelopen twee weken geld gewoon: ik had er even geen zin in! Maar goed, om te voorkomen dat van uitstel afstel komt dan hier maar weer een kleine samenvatting van de afgelopen paar weken (in omgekeerd chronologische volgorde ;-)) :

Te beginnen met mijn lichamelijke gesteldheid. Ik moet zeggen dat ik erg geboft heb... dat klinkt misschien wat gek uit de mond van iemand die onlangs twee armen in het gips had, maar het klopt wel degelijk. Achteraf gezien heb ik namelijk weinig pijn gehad en inmiddels, twee weken nadat het gips eraf is gegaan, kan ik bijna alles alweer volledig. Ik ben een week na het ongeluk weer aan het werk gegaan (met dank aan Sandra die een taxiservice had geregeld) en deze week begin ik zelfs weer met sporten; donderdag is mijn eerste Zumba les! Daarnaast valt er in ons huis nog meer dan genoeg te ‘sporten’ (detail: ben inmiddels behoorlijk wat kilo's kwijt). Afgelopen week was ik een weekje vrij om flink aan de slag te gaan maar helaas was Harold ook veel thuis. Ja, je leest het goed... in dit geval HELAAS want de laatste tijd hebben Harold en ik niet echt een productieve uitwerking op elkaar. We hebben het zeg maar TE gezellig: uitslapen, saampies uitgebreid ontbijten, nog ff een filmpje kijken, naar de stad, boodschapje doen (vooruit nog maar een filmpje huren voor ’s avonds) en dan is de dag zo weer voorbij. Dus heb ik mijzelf dit weekend in de raceversnelling moeten zetten om in ieder geval nog een klein beetje met een voldaan gevoel vandaag weer aan mijn werkweek te kunnen beginnen.
Hoewel we nog een waslijst aan klusjes hebben die gedaan moeten worden heb ik mijn tweede week vakantie toch maar ingetrokken zodat ik tussen kerst en oud en nieuw nog lekker een weekje thuis kan zijn. En daarnaast krijgen we waarschijnlijk toch niet alles af voor de housewarming, dus kijken we hoe ver we komen. Wel zijn we een fortuin lichter geworden afgelopen week. We zijn namelijk vrijdag (eindelijk) geslaagd voor nieuwe meubels. En het beste nieuws: op de eettafel na wordt alles a.s. vrijdag geleverd! Ook hebben we de gordijnen besteld maar die zijn pas over een week of drie klaar:

huis

Mijn vakantie begon helemaal leuk want samen met twee vrouwelijke collega’s van Harold en hun mannen zijn we vorige week zaterdag naar ’t Zand in Almere geweest. Voor wie niet weet wat dat is: “Geen tv gekeken of radio geluisterd de laatste paar weken???” voor wie het wel weet; ik hoop dat je er bij was!. Het was namelijk echt super! Zowieso was het gezelschap super, maar ook de artiesten zorgden voor een perfecte sfeer. Tenslotte nog de zon op ons knarretje en een heerlijke zomerdag was compleet. En wat een toplocatie aan het strand! Check hier een kleine fotocompilatie:



Ik eindig deze keer met het allerleukste nieuwtje (save the best for last). We zijn namelijk sinds 3 weekjes de trotse papa en mama van ons kleine kattekind die luistert naar de naam Sparky. Hoewel ik me af en toe een politieagente voel (“Nee Sparky, je mag niet via mijn – blote – been omhoog klimmen” “Sparky de bank is geen onderdeel van je krabpaal”) genieten we met volle teugen van deze kleine druktemaker! Hij is ook alweer enorm gegroeid in een paar weken tijd en hij wordt steeds brutaler. Sinds deze week mag hij ook naar buiten waar hij als een held (op sokken) rondloopt. Af en toe moeten we wel ‘to the rescue’ want meneer heeft een beetje last van hoogtevrees. Kortom, ons gezinnetje is weer compleet (voor nu)!

"Run Forrest"...

... dat was Harold zijn eerste opmerking toen hij vanavond thuiskwam en mijn nieuwe, door het ziekenhuis aangemeten, tijdelijke outfit (nieuwe gips en brace) zag. En ik moet hem gelijk geven, ik ben momenteel ook best een bezienswaardigheid. Zelf ben ik erg blij met mijn 'nieuwe outfit'. Niet alleen omdat het gips roze is (mama zou trots op mij zijn geweest), maar vooral omdat ik weer een stukje bewegingsvrijheid terug heb. Ik kan voorzichtig weer wat stukjes lopen en een beker vasthouden zonder te morsen. Wat er precies met mijn knie aan de hand is, is nog niet duidelijk. Hij is in ieder geval niet gebroken, maar een MRI moet meer duidelijkheid geven.
Vandaag waagde ik me, na het twee uur durende bezoek aan het ziekenhuis, voor mijn eerste uitstapje naar het winkelcentrum hier in de buurt. De afstand is hemelsbreed nog geen 500 meter, maar ik was toch een half uur onderweg om er te komen (om er vervolgens achter te komen dat de bieb - waar ik voor heen ging - op maandag gesloten was). Toen ik stapje voor stapje die kant op liep voelde ik hoe IEDEREEN me aanstaarde. Niemand zei wat, maar hun gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Blijkbaar vonden ze me erg zielig, terwijl ik mezelf meer 'bijzonder' vind op tijdelijke basis (zo zou mama dat omschrijven). Er was zelf een man die vroeg of ik even door wilde lopen. Uiteraard had hij niet gezien dat ik enigszins beperkt was, het is hem vergeven. Ook was er een man die vroeg of het 'echt of nep was'. Later ontdekte ik dat hij dacht dat ik bij een filmploeg hoorde die in de wijk aan het filmen was.

Ook heb ik vanavond meerdere keren de term "Bionic Woman" voorbij horen komen. Hier moest ik wel hartelijk om lachen. Een vriend/buurman heeft mij zelfs op film opgenomen. Zelf kan ik er allemaal ook echt de humor van inzien. De pijn valt erg mee en is soms zelfs helemaal afwezig en geduld is te leren. Ik ben vooral dankbaar voor al die dagen in het jaar dat ik wel gezond ben. Daarnaast ben ik erg blij dat het hierbij gebleven is. Het is een cliché, maar het had allemaal erger af kunnen lopen. En wat ons huis betreft; de les die ik hier heb geleerd is dat niets zich laat plannen. Zoals Gerlieke briljant opmerkte is dit een ultieme les in loslaten, en dat gaat mij verdomd goed af al zeg ik het zelf. En ik ben en blijf een rasoptimist.

Vanuit het diepst van mijn hart wil ik jullie ontzettend bedanken voor alle lieve berichtjes, telefoontjes en opbeurende woorden. Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven. Ik ben een gezegend mens.

Liefs Y.

PS. Met dank aan Harold die met alle geduld van de wereld deze blog voor mij heeft uitgetypt.
Zowieso is het een engel, dat blijkt wel uit zijn engelengeduld de laatste dagen.

Regelrechte ramp

Vergeet de verbouwingsstress, vergeet alle spanning rondom het huis. Vlak voor de finish ben ik gestrand... Twee dagen voordat we eindelijk, na twee maanden non-stop verbouwen, lig ik languit in bed met mijn been omhoog en met beide armpjes in het gips. Door de regen ben ik gisteren uitgegleden met de brommer en nogal ongelukkig terecht gekomen. Door de houding waarin ik op de stoep lag moest ik blijven liggen tot ik was onderzocht op rug- en nekletsel door de ambulancebroeders. Uit voorzorg werd ik meegenomen en mocht ik niet bewegen tot in het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek na de foto's dat ik mijn linkerpols en rechter middenhandsbeentje had gebroken. Door de adrenaline die nog steeds door mijn lijf gierde voelde ik nog weinig pijn. Daardoor merkte ik niet echt dat ik ook veel last van mijn knie had. Ook kon ik op dat moment nog wel erg om de situatie lachen (zie foto) vooral omdat het zo bizar was. Eenmaal bij mijn schoonmoeder thuis gekomen (waar we sinds de verbouwing verblijven) begon langzaam door te dringen hoe afhankelijk ik de komende weken zal zijn (zelfs naar de WC gaan kan ik niet alleen). Ook kwam lagzaam de pijn opzetten. Vooral mijn knie zorgde ervoor dat ik bij iedere bewegin door de grond ging van de pijn. En als ik probeerde te lopen zakte ik er steeds doorheen. 's Middags toch maar de dokter gebeld om ernaar te kijken en hij vreest het ergste: een fikse beschadiging aan mijn band en/of meniscus. Hij heeft een afspraak voor me gemaakt bij een orthopeed voor maandagochtend. Tot die tijd stil blijven liggen en mijn knie koelen, vooral het eerste is een regelrechte straf voor mij.

Ik ben gisteren overstelpt door telefoontjes en lieve berichtjes, dank jullie wel hiervoor.. het verzacht de pijn een heel klein beetje. Het zal hier een stukje stiller worden vanaf deze kant, alleen dit stukje typen kostte me twee uur en al mijn energie.

Liefs Y.

Dat kan ik best zelluf!

Eergisteravond lagen Harold en ik nog even de dag door te nemen voordat we gingen slapen. Tegelijkertijd moesten we denken aan al het werk dat al verzet is in ons huis met hulp van de mensen om ons heen. De afgelopen twee maanden zijn voorbij gevlogen maar we zouden er niet aan moeten denken dat ze nog voor ons lagen. Hoewel we (bijna) zonder kleerscheuren door de verbouwing heen zijn gekomen was het uiteraard ook wel erg vermoeiend. Momenteel kan ik dan ook geen verfkwast meer zien! Er zijn nog wat kleine dingen die geschilderd moeten worden (trapleuning bijvoorbeeld), maar die laat ik even voor wat het is. Die algemene klusjes was ik deze week dan ook meer dan zat. Harold deed al het 'mannenwerk' en ik stond gefrustreerd met een kwast in mijn hand (dat werden leuke taferelen). Dus besloot ik het roer om te gooien. In plaats van te wachten tot Harold tijd had om 's avonds de pas gelegde tegelvloer te voegen, ben ik gisteren zelf aan de slag gegaan onder het motto: Dat kan ik best zelluf! En, zo bleek, dat kon ik ook! Ik ben vergeten er een foto van te maken (ja, echt!!) maar de tegelvoer ligt er netjes, en dus gevoegd, bij zodat de keukenmonteur vandaag de keuken kan plaatsen.


Nog helemaal in mijn nopjes door deze overwinning op mijzelf sjeesde ik naar de kwantum om een mooi behangetje uit te zoeken voor op onze inbouwkastenwand (leuk woord voor galgje). En hierboven zien jullie dan het resultaat waar ik, zo mogelijk, nog trotser op ben dan het voegwerk.
Het is nog niet af, ik wil nog afwerklatjes op de randjes plaatsen tegen het scheuren en de mooie, door Harold uitgezochte, deurknopjes moeten er nog op... maar het resultaat mag er nu al zijn!
Het was dus een productief dagje gisteren, al zat ik om 23uur wel een half uur onder de douche met schuurmiddel om al het zwarte (!!) voegmiddel en behanglijm van mijn lijfje af te krabben (weg zorgvuldig opgebouwde bruine tintje).


Maar er is meer te vertellen.... ik moet jullie wat bekennen. Ik ben EINDELIJK overstag gegaan.
Voor wie mij niet zo heel goed kent; ik ben absoluut geen trendsetter. Ook eigenlijk geen volger en zelfs onder de achterblijvers kan ik eigenlijk niet geschaard worden. Ik loop, zeg maar, achter de achterblijvers aan - voor zover die dus 'lopen'. Als er een nieuwe modetrend is wacht ik eigenlijk net zo lang totdat ie weer uit de mode is voordat ik het ga 'proberen'. Dit heeft dan wel weer het vervelende gevolg dat er werkelijk in heel NL geen kledingstuk meer te vinden is van deze 'trend'. Maar nu heb ik mijn leven gebeterd! Ik heb, ja ja, Birkenstocks gekocht (voor deze zin moest ik zelfs even letterlijk op mijn schoenen kijken omdat ik niet eens weet hoe je dat precies schrijft) terwijl ze nog in de mode zijn. Nog steeds vind ik ze niet om aan te zien, maar omdat iedereen laaiend enthousiast is dat ze 'zo lekker zitten' en ik behoorlijke pijn aan zowat al mijn ledematen heb van het klussen, besloot ik om ook maar de sprong in het diepe te wagen. En het voelt goed, het voelt heerlijk! Niet zo zeer om met de mode mee te gaan, maar die schoenen natuurlijk!


Liefs Y.

"Ik heb zo'n zin..."

Tijdens onze vorige cycle had ik het genoegen om een MBTI workshop te mogen volgen. Vooraf vul je een flinke vragenlijst in (166 vragen) en hier komt een profielrapport uitrollen. En geloof me, dat rapport is 100x beter dan een horoscoop. Het vertelt je 'hoe' je bent. Als voorbeeld hieronder eerst een globale uitleg van de begrippen en vervolgens mijn 'profiel':

Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat de balans bij extravert vs introvert bij mij doorslaat naar extravert. Dat ik meer op mijn intuïtie vertrouw dan dat ik dingen waarneem met mijn zintuigen is iets dat mij dan weer niet verbaasd, net als het feit dat ik meer 'feeling' ben dan 'thinking' (wat dan soms weer voor hylarische of genante situaties kan zorgen - vraag maar aan Harold - maar juist heel handig in mijn vakgebied).

Maar voor wie mij beter kent is het geen geheim dat ik een geboren chaoot ben. Daarom zal het sommigen wel verbazen dat ik meer 'judging' (= gepland en gestructureerd) ben dan 'perceiving' ben (= zo de wind waait, waait mijn rokje). En in eerste instantie was ook ik wel verbaasd. Maar hieruit blijkt dat ik een onwijze ontwikkeling door heb gemaakt in de laaste jaren. Dacht ik vroeger dat het nooit meer 'goed zou komen' omdat ik altijd in 19 sloten tegelijk liep, nu kan ik niet meer zonder structuur en regelmaat. Mijn organizer is mijn aorta en mijn dag hangt aan elkaar van reminders, lijstjes en planningen. Ook heb ik een gedegen 'time-management' cursus mogen volgen, nl. Getting Things Done van David Allen, welke mij genoeg handvatten heeft gegeven om ook gepland en gestructureerd te blijven. Dus nu heeft Harold het (chaotische) stokje van mij overgenomen - hoewel ik hem nog steeds aan die cursus probeer te krijgen.

Voor veel van mijn vrienden staat gestructureerd zijn gelijk aan 'saai', voor mij staat het gelijk aan RUST! Door mijn wankele basis (steeds verhuizen, steeds weer wat nieuws) snakte ik naar Rust, Reinheid & Regelmaat! Toen ik onlangs op de radio het nieuwe nummer van Claudia de Breij hoorde wist ik: dit is wie ik ben geworden! Dit is wie ik ben!

IK HEB ZO'N ZIN IN SLEUR MET JOU!

Liefs Y.

Growing my potential

Het is weer de helft van het jaar. Voor veel bedrijven betekent dit dat de functioneringsgesprekken voor de deur staan. Vorige week was ik naar een congres over arbo- en personeelszaken waar ook dit onderwerp weer aan bod kwam. Uit de zaal bleek dat maar in weinig bedrijven de functionerings- en beoordelingsgesprekken echt leven onder de medewerkers. Vaak schiet een functioneringsgesprek erbij in en een beoordeligsgesprek is vaak een ondergeschoven kindje.

Bij Biogen Idec proberen we de medewerkers bewust te maken van het belang van een goed functionerings- en beoordelingsgesprek. En met goed bedoelen we niet het oordeel van de manager maar de voorbereiding van de zijde van de medewerker. Vooral het ontwikkelingsplan dat voortkomt uit zo'n gesprek staat hoog in het vaandel. Vaak hoor ik om me heen kreten als "Je werkt om te leven, je leeft niet om te werken" of "Werk is een noodzakelijk kwaad". Maar hier ben ik het grondig mee oneens. Een kleine rekensom leert dat we maar liefst een kwart van onze week besteden aan werk (23.8% bij een fulltime werkweek - 19% in mijn geval). Waarom zouden we onszelf dan niet het plezier gunnen van een leuke baan? Misschien stoot ik tegen wat scheentjes aan met deze bevindingen maar je bent toch echt zelf verantwoordelijk voor een leuke baan. Uiteraard is het momenteel een lastige tijd maar ook die gaat weer voorbij en dan hebben wij (werknemers) het toch echt voor het zeggen. Dankzij de vergrijzing en ontgroening hebben we straks een chronisch tekort aan goede werknemers. Hoe krijg je dàn de baan van je dromen? Door juist NU in jezelf te investeren en jezelf te blijven ontwikkelen. Op de volgende site kun je een test doen om erachter te komen of je leeft om te werken of werkt om te leven: http://www.werkenomteleven.nl/de-werken-om-te-leven-test

Ik mag mezelf dus gelukkig prijzen met een werkgever die niet vies is van investeren (in medewerkers welteverstaan). Ik heb al eens in een eerdere blog vertelt over de nieuwe opleiding die ik ga volgen (blog: kennis is macht). Ik ben superblij dat ik die opleiding mag gaan doen, zo blijf ik mezelf ontwikkelen en dus in mezelf investeren. Uiteraard heeft niet iedereen hier de middelen voor. Toch kun je ook al zelf veel doen om in 'geestelijke' beweging te blijven. Leen eens een goed boek in de bieb wat bijdraagt aan zelfontwikkeling. En nee, geen Dr. Phil geneuzel (no offense dr. Phil), maar echt iets met toegevoegde waarde aan jezelf.

Zelf ben ik een grote fan van het boek For Your Improvement (FYI). Hierin staan competenties omschreven die je bij jezelf kunt ontwikkelen en uiteraard staat het boek barstensvol tips over hoe je die kunt ontwikkelen. Wie het wil lenen roept maar, het staat in mijn boekenkast.

Goed, terug naar de functioneringsgesprekken die voor de deur staan. Om de 'midyears' (zoals wij ze in vakterm noemen) kracht bij de zetten heeft ons hoofdkantoor in Zwitserland iets ludieks bedacht. Vorig jaar kregen we een bakje met een boon erin (zie bovenstaande foto). Als je deze genoeg water gaf ontsproot er een plantje uit de boon. En als je het plantje dan weer goed verzorgde groeide hij steeds groter, en groter, en groter. Hier een mooi voorbeeld van mijn collega en goede vriend Anne die vorig jaar zijn plantje goed heeft verzorgd:

En daar zit 'm de vergelijking met de ontwikkeling van de medewerkers. Als je je ontwikkeling maar serieus genoeg neemt zie het onder je handen groeien, en groeien!

Dit jaar is er zelfs een leuke wedstrijd wie het grootste plantje kweekt. Termen als "Jouw potential wil niet erg hé" en "Kijk mijn potential es groeien" zijn hier aan de orde van de dag. Helaas loop ik weer es achter... hoewel al mijn collega's al weken geleden zijn begonnen met het 'verzorgen' van hun boon, ben ik deze week pas gestart (lang leve de huisperikelen). Maar ik weet zeker dat mijn boontje alle verwachtingen gaat overtreffen! Zoals je op de bovenste foto kunt zien is ie inmiddels ontkiemt en kijken de eerste blaadjes de wijde wereld in!

Yes, I've got potential!!

Liefs Y.

Full House

Of mijn 'preken' van de afgelopen weken 'nut' hebben gehad weet ik niet, maar we hadden het afgelopen weekend in ieder geval wel FULL HOUSE! Donderdag begon mijn weekend goed omdat ik wat ging eten bij mijn jongste broer. Het werd een erg gezellige avond met veel anekdotes. Ik was vooral onder de indruk van zijn verhalen uit Afghanistan waar hij inmiddels twee keer gedient heeft. Dat blijft toch iets wat voor ons ver weg is maar voor hen bittere realiteit. Respect voor alle strijdkrachten...!

Vrijdag heb ik stiekem wat rustiger aan gedaan, en dat gaf me dit weekend weer genoeg energie om er tegenaan te gaan. Vrijdag middag ben ik met mijn schone zusje en haar zusje lekker een terraslunch gaan pakken.

Aangezien ik toch in de stad was nam ik meteen een klein presentje mee voor één van onze buren aangezien ik een blauwe vlag uit had zien hangen en wist dat ze één dezer dagen moest bevallen. Daarna snel naar ons huis toe om het cadeautje even in te pakken en verder aan de slag te gaan. Toen ik aankwam bij de voordeur zag ik tot mijn verbazing mijn hoogzwangere buurvrouw nog gewoon van de supermarkt naar huis komen lopen. Met het schaamrood op mijn kaken (en gelukkig mijn helm nog op) glipte ik snel ons huis in. Na een klein uur durfde ik weer naar buiten en besloot ik toch nog eens goed naar de vlag te kijken. Ja er hing echt een blauwe (welliswaar Griekse) vlag buiten. 'O maar wacht even, da's op nummer 13 en zij wonen op nummer 11.... OEPS. Ik vond het al vreemd om een Griekse vlag op te hangen maar ja, wellicht bij gebrek aan een ooievaar. Nu staat het cadeautje dus braaf te wachten tot de nieuwe wereldburger zich aandient.

Verder heb ik vrijdag niet zo heel veel werk verzet maar meer een beetje in huis rondgehobbelt. Wel het keukenkozijn in de eerste laklaag gezet en daarna even gezellig met de buuf door de schutting heen staan kletsen. Voor ik het wist was het echt weer tijd om naar huis te gaan want 's avonds hadden we een feest van Boehringer Ingelheim (Harold zijn werk) waar we op tijd aanwezig wilden zijn. Het werd een erg gezellige avond. Ik heb een paar van Harold zijn collega's ontmoet (het waren welliswaar alle 250 zijn collega's, maar om iedereen nou een handje te schudden...) en we hebben erg gelachen. Leuk om te horen hoe Harold op het werk is en hoe anderen tegen hem aankijken. Het thema was: Nederpop en er waren dan ook verschillende optredens van o.a. CB Milton (wie? Ja die!) en Frank Bauer (nee geen spelfout, hoe ie echt heet weten we niet maar als je je bril niet op zou hebben - of gewoon blind zou zijn - zou je het verschil niet gemerkt hebben). Helaas konden we niet tot het einde blijven omdat we de volgende dag weer om kwart voor acht in Westzaan aanwezig moesten zijn. En zojuist hoorde ik dat we Xander de Buisonje (jammie) hebben gemist... BUMMER! Maar goed, you can't have it all!

De volgende dag weer hard aan de slag. De stucadoors kwamen om alles te stucen en eindelijk ziet ons huis er weer een beetje uit alsof je er ooit in kunt gaan wonen... Hier wat kiekjes van de stucwerkzaamheden (de laatste elf foto's zijn nieuw):

Verbouwing

Zondag stond uiteraard wederom in het teken van schilderen. We zijn bijna klaar met al het schilderwerk binnen en dan is buiten aan de beurt. Reinier heeft ons zaterdag geholpen met het schuren van de voorkant en als we er eenmaal in zitten dan moeten we daar ook aan geloven. Alles gaat volgens planning en ik had nooit gedacht dat het allemaal zo gladjes zou verlopen. Ik weet het, ik mag nog niet te vroeg juichen omdat de keuken nog niet staat... maar toch, ik juich nu alvast om alle reeds behaalde doelen: "Celebrate your successes"

De planning voor de komende weken is strak maar haalbaar:

• Deze week (in de avonden) willen we proberen om zoveel mogelijk kleine klusjes nog te doen (restant binnenschilderwerk etc).
• Volgend weekend gaat Harold de tegelvloer in de keuken leggen en gaan Toos en ik een start maken met de GROTE schoonmaak.
• 2 juli wordt de keuken afgeleverd en 3 juli wordt ie geplaatst (SPANNEND!!)
• het weekend van 4 juli gaat Harold een begin maken met de zolder en zullen Toos en ik de keuken in gaan ruimen (en alles af gaan wassen)
• In week 28 (6-10 juli) zal alles worden gespachtelputzt
• En tenslotte zal in het weekend van 11 juli de houten vloer worden gelegd.
• En daarna heb ik VAKANTIE en kan ik lekker ons huisje in gaan richten want dan wonen we er!

Kortom, het einde is nu echt in zicht! En de housewarming kan gepland worden!! Komen jullie ook?

Liefs Y.

En wie er voor mijn voeten loopt...

Ik ben op oorlogspad de laatste dagen, of misschien wel de laatste week. Of het nu komt door de veranderingen of door de moeheid van het klussen maar mijn humeur wordt met de dag slechter. Vandaag moest Harold het ontgelden toen ik thuis kwam terwijl hij juist zo lief had gekookt en helemaal niets verkeerd had gedaan. Maar ja, hij was - zoals ze dat noemen - een easy target. Hij staat dichtbij, ik kan bij hem mezelf zijn en hij was de eerste die ik zag toen ik thuiskwam...

Ik hoef niet lang over na te denken over de oorzaak van mijn irritatie. Daar was ik al snel achter. Ik ben namelijk nogal teleurgesteld in sommige mensen om mij heen en dan in het bijzonder in sommige leden van mijn familie. Net nu er voor mij een belangrijke tijd is aangebroken blijft het erg stil aan de spreekwoordelijke overkant. En dit vormt juist nu een enorm contrast met Harold zijn familie. Zijn moeder staat dag in dag uit te klussen in ons huissie. Zijn zwager is er ieder weekend om ons te helpen en zijn zus, hoewel ze ons niet kan helpen omdat ze met de kids zit, belt bijna iedere dag om te vragen hoe het gaat en komt eens per week ongeveer even kijken wat de vorderingen zijn. Het gaat me er echt niet om dat ze ons moeten komen helpen. Nee, waarschijnlijk loop je elkaar juist alleen maar in de weg en daarnaast hébben ze ons ook wel geholpen, vooral met verhuizen. Maar het gaat me er meer om de interesse die volledig ontbreekt. In eerste instantie dacht ik dat het 'nog wel zou komen' maar hoe dichter bij het eindresultaat komen, hoe meer ik daaraan twijfel. Maar geloof me maar dat sommige van hen vooraan staan als het gaat om een feestje of een BBQ en dat stoort me gewoon!

Niet dat we bij ons in de familie gewoonlijk de deur plat lopen bij elkaar maar nu lijkt het voor mij wel een beetje onder een vergrootglas te liggen. Natuurlijk is een groot deel ook wel te wijten aan mijn verwachtingen. Zelf probeer ik altijd zo attent mogelijk te zijn en veel tijd en energie in de mensen om mij heen te steken. En nu vraag ik me hardop af of ik dat eigenlijk wel terug mag verwachten? Al zo vaak heb ik aangegeven dat ik veel prijs zou stellen op een beetje meer aandacht, en daarna leek het heel even wat beter te gaan om vervolgens weer als een pudding in te storten. Daarom zal ik ook kritisch naar mezelf moeten kijken; als ik tenslotte wil dat er iets veranderd zal ik bij mezelf moeten beginnen. Sinds mijn 'sabatical' leer ik ieder jaar weer bij over dit soort situaties. Ik heb sindsdien al heel wat mensen uit mijn omgeving 'verwijderd'. Gewoon omdat het me geen energie meer opleverde. Natuurlijk kan ik dit niet doen met mijn familie en dat wil ik ook niet. Maar ik kan er wel voor kiezen om minder betrokken te zijn zodat het me ook minder raakt. Eigenlijk zou ik willen worden als mijn broer; gewoon doen wat IK wil en alleen aanwezig zijn als het ook echt moet. Hoewel ik niet weet of dit echt bij me past (ik ben nu eenmaal van nature erg betrokken) is het wel het proberen waard. Het kan me heel wat teleurstelling en energie besparen. En die energie.... die kan ik dan weer investeren in de personen om mij heen die mij ook de moeite waard vinden!

Liefs Y.